http://www.pokemon-crystal.aaf.pl

takie trochę przerażające i straszne, ale ciekawe i zarazem bardzo tajemnicze. Dam 8,5/10 przez ten strach i krew

Fajna bo detektywistyczna, a takie lubię. Daję 10/10 ! ! !

Ciekawe, a nawet bardzo. Mam pytanie: Będziesz tu coś i pokemonach pisać? Nie musisz, ale tak z ciekawości zapytam. Tak przy okazji to nie pisz słowa "amen" i tym podobnych, bo odnosi się to do religii, czyli Boga. Jego trzeba szanować, a nie naśmiewać się. Proszę.

Smutno, że tylko Daisy skomentowała, ale trudno.
W tym rozdziale zrobiłam z Mars kompletną idiotkę T.T Trzeci rozdział dam może jeszcze w tym tygodniu
---------------------------
Rozdział II - Kioku o ushinatte (Utracone wspomnienia) (Mars)
Oczy przepełnione szaleństwem. Ucisk pistoletu, znajdującego się pomiędzy moimi piersiami, tak blisko serca...
I ten złowieszczy głos..
„Przyjemnego, wiecznego snu… Mars Summercross... Mam nadzieję, że to było nasze ostatnie spotkanie…”
Strzał… I długie oczekiwanie, aż w końcu uderzyłam w ziemię... Zagrzebana w czymś zimnym…
Śnieg... Ochłodził emocje... Zranioną duszę...
O kurczę, chyba na serio zamieniłam się w jakąś romantyczkę.
Nieważne... Najgorsze było to, że czułam się bardzo, baaaardzo okropnie... Ledwo oddychałam, nie mogłam poruszyć nawet małym palcem ręki...
Czy to typowy stan osoby, która nieźle oberwała, została postrzelona i zleciała z jakiejś góry? Nie miałam pojęcia...
Leżałam z zamkniętymi oczami i czekałam na śmierć. Nie nadchodziła. Otworzyłam w końcu oczy, oczywiście nie bez problemów typu ból i tak dalej...
Jakaś dziwna breja powstała w wyniku zmieszania śniegu z krwią. Dopiero po chwili zrozumiałam, że to moja krew... Próbowałam się podnieść, no ale jak to przy takich wypadkach bywa... Kompletna załamka, rękę przeszył ból... I to tak łatwo jak wbija się palec w rozpuszczone masło.
Automatycznie powróciłam do poprzedniej pozycji... Znowu straciłam przytomność...

- Nie... To nie może być ona... - usłyszałam cichy szept innej osoby... Nie otworzyłam całkowicie oczu, a już wiedziałam, że minęło sporo czasu... I jestem bliska śmierci...
- tasu... kete... - wypowiedziałam to słowo bardzo cicho, ledwo je usłyszałam, a poza tym musiałam zrobić długą przerwę na wdech... Na pewno było ze mną o wiele gorzej...
"No, chociaż żyjesz, pesymistko..." - pomyślałam, próbując zachować przytomność.
- tetsudai mashou ka? - usłyszałam w odpowiedzi ten sam szept.
Pogrążyłam się w ciemności...

...

Ciepło. Było o wiele cieplej i nie czułam bólu. Znajdowałam się w jakimś pomieszczeniu. Nie było cicho - słyszałam odgłosy kłótni pomiędzy dwiema osobami. Dochodziły one jakby zza ściany.
- Puszczaj!
- Nie, nie i jeszcze raz nie - rozległ się spokojny, męski głos. - I tak nic nie zyskasz na tym, że ją zobaczysz. Co najwyżej zaczniesz wariować, tak samo jak tydzień temu. Poza tym nadal jest nieprzytomna.
- I co mnie to, do cholerę, obchodzi?! - Kolejny krzyk był bardziej gwałtowny. Oczami wyobraźni zobaczyłam, jak osoba, z której gardła wydostały się te słowa, szarpie się z jakimś mężczyzną...
Otworzyłam oczy i gwałtownie nabrałam powietrza. Biały sufit, białe ściany. Wszystko w przytłaczającym, białym kolorze. A dodatkowo wkurzające pikanie i powoli powracający ból.
Odruchowo dotknęłam głowy prawą ręką i zamarłam. Dosłownie.
Znajdowałam się w szpitalu. Byłam tego w stu procentach pewna.
Zmrużyłam oczy, próbując zignorować uczucie, gdy ból rozłupuje czaszkę od wewnątrz. Dlaczego? Jak długo?
I o co się kłócą?
Odpowiedź na pierwsze pytanie była oczywista, oczywiście. Wspomnienie strzału z pistoletu było wciąż żywe, poza tym moja lewa ręka była unieruchomiona.
Wspominałam już, dlaczego nienawidzę lekarzy? Są wredni, fałszywi i ubierają się jak osoby, które przeżyły drugą wojnę światową. Wyjątki to lekarki, które czasem mają farbę na włosach, śmieszne bluzki pod tymi białymi fartuchami albo nieźle zrobione paznokcie, ale to, co zobaczyłam, na zawsze skreśliło te argumenty z listy potwierdzonych.
Trzaśnięcie drzwiami oderwało mnie od rozmyślań i szukania odpowiedzi na postawione przeze mnie pytania. Spojrzałam odruchowo w ich kierunku i ponownie zastygłam w bezruchu.
O drzwi opierał się facet. Na oko o jakieś dziesięć lat starszy ode mnie. W pierwszym momencie pomyślałam, że się zgubił, ale...
Fartuch lekarza. Kolejny obrzydliwy, wstrętny doktor.
Przyjrzałam mu się dokładniej. Oddychał powoli, próbując się uspokoić, a jednocześnie kręcił głową. Tu chyba warto wspomnieć, że nie była to typowa jak na lekarza fryzura. Długie, lawendowe włosy z jasnobrązowymi odrostami spiął z tyłu głowy, zapewne po to, by nie przeszkadzały mu w pracy. Zamknięte oczy były ukryte za okularami z fioletowymi szkłami, a na sobie (oprócz fartucha) miał bluzkę z napisem "Mistrz w bara-bara".
Boże. Gdzie. Oni. Znajdują. Takich. Lekarzy.
Podniósł głowę i otworzył oczy. Uśmiechnął się lekko na mój widok. I podszedł.
Boże. Dlaczego.
- Wybacz - powiedział i uśmiechnął się szerzej, odsłaniając równe, białe zęby. - Nie sądziłem, że tak szybko odzyskasz przytomność, a zwłaszcza po tym wszystkim.
Osłupiałam. Nie wiedziałam nawet, o czym on mówi. Czyżby chodziło mu o ten strzał?
- Gdy cię przywieźli do szpitala, byłaś na skraju życia i śmierci - ciągnął doktorek, nie zważając na to, że ta jego paplanina kompletnie mnie nie interesuje. - Byłaś w stanie wstrząsu hipowolemicznego spowodowany rozległym krwotokiem z rany postrzałowej klatki piersiowej i licznych zadrapań na ciele...
- A mógłby pan wyjaśnić to prościej? - przerwałam stanowczym głosem. Kompletnie nic nie rozumiałam z jego wykładu, a on nawet nie wpadł na to, że przerwał mi rozmyślanie nad wszystkim, co mnie spotkało. - Tak przy okazji... Ta kłótnia na korytarzu, to czego dotyczyła?
Spojrzenie mężczyzny "uciekło" gdzieś w bok, a na twarzy pojawiło się lekkie zawstydzenie.
- Pewnej... osoby - odpowiedział cicho. - A skoro chcesz prostego wyjaśnienia... Straciłaś dużo krwi, więc straciłaś przytomność, a dodatkowo niewiele brakowało, byś wąchała kwiatki od spodu. Zadowolona? - warknął, marszcząc czoło.
Uśmiechnęłam się lekko, kiwając głową, po czym postanowiłam spróbować się podnieść. Nie wiem, czemu, ale przed oczami pojawiły mi się czarne plamy i poczułam, jak ktoś delikatnie powstrzymuje mnie od przyjęcia pozycji siedzącej.
- Nie powinnaś się na razie ruszać - usłyszałam śmiertelnie poważny głos lekarza. - Miałaś poważne wstrząśnienie mózgu, więc możesz mieć problemy z utrzymaniem równowagi, a także z pamięcią.
"Jezu Chryste, co za powalony młody debil, co myśli, że pozjadał wszelkie rozumy..." - pomyślałam, biorąc głęboki wdech. Natychmiast tego pożałowałam. Chciałam zgiąć się wpół, coś zrobić byle tylko opanować przeklętą chęć zwymiotowania...
Albo zwyczajne nudności - jak ktoś woli nazywać rzeczy po imieniu.
Lekarz nic nie powiedział, tylko przystawił mi do ust jakieś naczynie - zapewne wiedział, co mi dolega, ale zapomniał o tym powiedzieć i nic na świecie nie zmusi go do przyznania się do pomyłki.
*po jakimś czasie*
- Wybacz, zapomniałem wspomnieć też o wymiotowaniu spowodowanym przez znieczulenie ogólne i wstrząśnienie mózgu...
"Taaaa... Zapomniał, wredny prosiak..."
- Tak przy okazji... - Na jego obliczu ponownie pojawił się nieśmiały uśmiech. - Wiesz, że to głupio brzmi, jak zwracasz się do kogoś młodego "pan"?
Zaśmiałam się cicho i natychmiast jęknęłam. Ból w klatce piersiowej był nie do wytrzymania...
- Nie... wiem... - wydusiłam. - Zazwyczaj do dziewczyny nikt tak się nie zwraca, b... bo dorośli wyzywają od dziwek i innych takich.
Facet obrzucił mnie nieco zaskoczonym wzrokiem, ale w końcu wyszedł z tego szoku.
- Nie oceniaj wszystkich dorosłych tą samą miarą, mała - mruknął, czochrając mi włosy. Naszła mnie chęć zabicia tego cichego człowieka. Za sam czyn...
- Hm, może powinnam się przedstawić, zanim zaczęłam rozmowę...
- Odpuść sobie te zbędne przedstawienia, zanim lekarz zobaczy pacjenta, wie jakie imiona mu dali na chrzcie - powiedział szybko, maskując swoją potrzebę wyśmiania mojej głupoty. - To raczej ja powinienem rozpocząć rozmowę od podania swoich danych osobowych.
O matko. Gdzie tych lekarzy uczą takiego starodawnego, oficjalnego języka? Nawet nie zwróciłam uwagi na to, że koleś przedstawił się jako niejaki Lucian Calcett.
Nie mogłam uwierzyć w to co usłyszałam. "Lucian" - kto daje dziecku takie niemodne imię? Ech, nieważne...
Na twarzy doktorka pojawiła się poważna mina.
- Przy okazji mam do ciebie pewną ponurą i nieprzyjemną sprawę... Czy pamiętasz może coś, co wydarzyło się przed wypadkiem? - zapytał cicho. Patrzyłam przerażona w wszechogarniającą biel.
Przez cały czas nie naszło mnie żadne wspomnienie sprzed tamtego strzału.
O kurczę.

Dobra, skończyłam się pożywiać   Powiem, krótko... czad. Myślałam, że moje opowiadania są fajne, ale w poównaniu do twoich to masakra. Głównie zachwycają mnie twoje opisy miejsc, rzeczy i uczuć danej osoby. Pisz dalej.

Bardzo, zwłaszcza przy tak interesującej lekturze.

Rozdział IV - Krwawe słońce (Cynthia)

- Co z nią? - zapytałam cicho, gdy tylko natknęłam się na Luciana. Nie odpowiedział - po prostu zachował się tak, jakby nie usłyszał mego pytania. - Aż tak bardzo źle?
Westchnął cicho, poprawiając okulary, które już prawie zsunęły mu się z nosa.
- A jak myślisz? - mruknął. - Gdy ją znaleźliście, była w takim stanie... a na dodatek ta amnezja...
Uśmiechnęłam się lekko. Jak zawsze martwił się o takie rzeczy...
- Już wcześniej wychodziła z gorszych problemów zdrowotnych - odparłam cicho, próbując zamaskować swoje rozbawienie.
I wtedy do mnie dotarło... Sens jego wypowiedzi.
Patrzyłam w jego oczy, szukając jakiegoś zaprzeczenia. Nic, nic nie było. Kompletna pustka.
- Wiesz przecież, że to może minąć - próbował mnie uspokoić. - W miarę upływu czasu wspomnienia mogą powrócić, więc to nie jest zła wiadomość.
Prychnęłam rozdrażniona. Tak, zdecydowanie mu nie wyszło - jeszcze bardziej mnie zaniepokoił.
- Jak bardzo... C-chyba nie jest to amnezja całkowita, p-prawda? - zapytałam, zacinając się co chwila. Milczał. Nie patrzył na mnie - a w końcu kontakt wzrokowy jest bardzo ważny przy rozmowie. W końcu, po długiej, ciągnącej się niemiłosiernie minucie, podał mi swój telefon ze słuchawkami. Znowu minęło sporo czasu, zanim wszystko zrozumiałam.
- Nagrałem całą... rozmowę - wyjaśnił cicho, spoglądając na widok za oknem, czerwone niczym krew słońce - kryjące się powoli za górą Coronet, wzniesieniem rozciągającym się na zachód od Celestic. Na mojej twarzy ponownie zagościł uśmiech, choć tym razem nieco bardziej smutny. Nie mogło być już aż tak źle.
Nałożyłam na uszy słuchawki - dosyć niewygodne, moim zdaniem, słuchawki douszne - i uruchomiłam właściwy plik. Odruchowo jeździłam palcem po wyświetlaczu (ach, to uzależnienie od ekranu dotykowego w komórce!), wysłuchując nagrania.

"Czy coś... pamiętam?" - ciche mruknięcie, które wyszło z ust mojej siostry, zabolało bardziej niż kawałki szkła rozcinające lub wbijające się w ciało. "Niestety nie."
Zamknęłam oczy, próbując sobie wyobrazić całą sytuację. Maroshikę - leżącą z rozczochranymi ognistoczerwonymi włosami, z bladą, wymęczoną twarzą, z trudem wydobywającą z siebie jakiekolwiek słowa.. I Luciana, oczywiście - teoretycznie wesołego hematologa z pofarbowanymi włosami, a w rzeczywistości człowieka, który kiedyś stracił wszystko i wiele rzeczy uważał za poważniejsze niż okazywał.
"Tak, jak myślałem..." - ciche, ale dobrze słyszalne w nagraniu mruknięcie. Musiał trzymać telefon ukryty - zapewne Mars wściekłaby się, gdyby dowiedziała się, że udostępnia on komuś nagranie z rozmowy, w której brała udział... jak zawsze, zresztą. "To nie powinno być trwałe, chociaż w niektórych przypadkach zdarza się, że człowiek do końca życia traci pamięć. Najczęściej jest jednak tak, że po pewnym czasie człowiek przypomina sobie niektóre fakty z przeszłości i może normalnie funkcjonować, ale..."
"Nie wiesz, jakim przypadkiem ja jestem, co nie, doktorku?" - zaśmiała się Maroshika, próbując naśladować Królika Bugsa. "Nie może być aż tak źle, nawet w tym najgorszym scenariuszu... Wprawdzie człowiek wtedy nie za bardzo kojarzy, z kim się kumplował, a kto był jego wrogiem, ale bez tej wiedzy da się żyć... tak sądzę..."
Cichy śmiech Luciana, w którym nie było niczego wesołego, przerwał jej wypowiedź.
"Na początku każdy tak myśli, ale potem zaczynają się schody... Człowiek musi od nowa poznać wszystkie fakty - kim jest, jaka jest jego rodzina, znajomi, środowisko..." - oznajmił śmiertelnie poważnym głosem. "Coś czuję, że ten los jest coraz bliżej ciebie... Ale wracając do naszego głównego tematu rozmowy - wiesz, chociaż, kto mógł ci to zrobić? Kto mógł chcieć twojej śmierci?"
Nastała długa cisza. W końcu usłyszałam ciche chrząknięcie i cichą, ledwo słyszalną odpowiedź Mars:
"Kto chciał, bym wąchała kwiatki od spodu? Nie mam pojęcia, zresztą sam powiedziałeś, że człowiek z amnezją musi od nowa poznać wszystkie fakty, a taka wiedza także się do nich zalicza... Ale ten, kto próbował..." - urwała na moment, by wziąć głęboki wdech. Po chwili znowu rozległ się jej szept. "To było... dosyć dziwne... Jego oczy wyglądały, jakby miał zaraz oszaleć, jakby był w ekstazie, no wiesz, aż mi się kojarzy ten utwór Psychic Lover... No i ten pistolet..."
Mężczyzna westchnął.
"Nie chodziło mi o takie szczegóły." - oznajmił. "Bardziej o jego wygląd albo o miejsce, w którym się znajdowaliście. Policja jest nieco... no, jakby ci to... Powiedzmy, że ma to związek z pewną nieciekawą sprawą i twoje informacje mogą im się przydać"
Dziewczyna syknęła cicho. Rozległo się jakieś głuche uderzenie, jakby pięść uderzyła w materac łóżka.
"A więc to tak teraz pracuje policja?" - warknęła rozwścieczona. "I tak pamiętam tylko kilka faktów... Ten strzał, upadek, jego szare oczy... I szczyt jakiejś góry. Płaski szczyt, na którym znajdowało się coś w rodzaju ruin... Jakaś świątynia, po której zostały tylko takie elementy jak posadzka, kolumny i ołtarz."

W tym momencie nagranie się urywało. Spojrzałam na Luciana, domagając się jakichś dalszych szczegółów. Hematolog wzruszył ramionami.
- Nic więcej nie powiedziała, oprócz tego, żebym dał jej spokój i odszedł jak najdalej od niej - powiedział, lekko się uśmiechając. - Ale i tak wiemy teraz więcej niż przedtem. Ten szczyt to...
- Szczyt Włóczni - dokończyłam szybko. - Czyli góra Coronet... Stare wykopaliska i badanie, które prowadziła ekipa z muzeum... kiedy to było?
Nie odpowiedział, zresztą obydwoje wiedzieliśmy, kiedy.
Minęła dłuższa chwila, nim którekolwiek z nas się odezwało. W końcu Lucian ziewnął przeraźliwie głośno, ocierając lewą ręką srebrne oczy ukryte za okularami, prawą natomiast wskazał na zachodzące krwawe słońce, jakby było odpowiedzią na wszystko.
- O boże! - wymamrotał. - Jak ja nienawidzę dyżurów...
- Matte! - krzyknęłam, łapiąc go za włosy. - Wiesz, co on powie, gdy mu oznajmię, że na nic nowego nie natrafiliśmy...
Hematolog westchnął, zakrywając twarz dłońmi. Rzadko poruszałam ten drażliwy, według niego, temat, ale tym razem nie miałam wyjścia. W końcu sam chciał współpracować z policją...
- Nie wiem... - mruknął cicho. - Wymyśl... Na przykład, że nie chciała nic powiedzieć albo...
- On ją za dobrze zna - przerwałam mu, spoglądając przez okno na słońce, którego już prawie nie było widać. - Poza tym doskonale wiesz, co cię czeka, gdy spróbujesz go oszukać. I pamiętasz, prawda?
Warknął cicho, nie odsłaniając twarzy.
- Doskonale wiem, nie musisz mi o tym przypominać - wymamrotał z zaciśniętymi zębami. - Poza tym, on tu jest, Cynthia.
Spojrzałam na niego zaskoczona, a następnie odwróciłam się... by stanąć twarzą w twarz z wysokim mężczyzną ubranym w mundur. Średniej długości blond włosy związane były gumką, a sama jego twarz... to nie był człowiek, z którym można swobodnie rozmawiać. Szczególnie to wrażenie potęgowała blizna tuż pod prawym brązowym okiem.
- O, cześć, tato - uśmiechnęłam się do niego. Mężczyzna odwzajemnił uśmiech, a następnie zmierzył Luciana wzrokiem.
- Mam nadzieję, że tym razem masz lepsze informacje do przekazania, del Calcett - szepnął cicho. Zawsze, gdy tak mówił, wydawało mi się, jakbyśmy się nagle znaleźli na cmentarzu - otoczeni marmurowymi nagrobkami, drzewami szumiącymi cicho na lekkim wietrze... sami, bez możliwości ucieczki...
- Hm... może mam, a może nie mam - odpowiedział hematolog, bawiąc się telefonem. - Będę wdzięczny, jeśli włączy pan Bluetootha w swoim telefonie.
Ojciec wyciągnął swój telefon. Przez dłuższą chwilę obaj wpatrywali się znudzeni w wyświetlacze, czekając, aż skończy się przesyłanie jednego pliku.
Ja natomiast wyjrzałam przez okno.
Krwawe słońce zniknęło. Podobnie znikały także ład i porządek w moim życiu.