http://www.pokemon-crystal.aaf.pl

Może tak, to będzie mój pierwszy wątek a zarazem post na tym forum (portalu?), więc witam wszystkich serdecznie. Dzisiejszego dnia naszła mnie niezmierna ochota na tworzenie, więc jestem. Zaczynajmy!

ROZDZIAŁ I

W miasteczku położonym za lasem Greenwood dzieciaki właśnie skończyły lekcje w szkole. Była to niewielka, kilkudziesięcioosobowa społeczność w której prawie każdy znał się na wylot. Jeden PokeMart, jedno PokeCentrum i kilka, może 7-8 domków. W powietrzu unosił się zapach obiadów przygotowywanych przez gospodynie dla swoich rodzin, a mężczyźni napływali do miasteczka wracając z pracy. Było słonecznie i ciepło, końcówka wiosny. We włosach było jednak czuć przyjemną, chłodną bryzę wiejącą znad morza - tak, miasteczko Vinetown było położone pomiędzy ogromnym lasem a akwenem Gyaradosów. Przed szkołą młodych trenerów pokemon zebrała się grupka łobuzów, którzy pokrzykiwali cały czas i drwili z czegoś głośno...
- Haha! Jak można być takim ciamajdowatym pokemonem! Hitmonlee, zasadź mu kopa w zadek i pokaż siłę prawdziwego wojownika! - zakrzyknął pucołowaty chłopiec o czarnych włosach i zielonych oczach.
- Hitmon! Hitmon! - odpowiedział z aprobatą stwór, po czym wymierzył silnego low kick'a w przeciwnika.
Mały, brązowo żółty pokemon o zmrużonych oczach odleciał kilka metrów dalej. Jedyne co zrobił, to wrócił do swojej dawnej, siedzącej pozycji. Tym pokemonem był Abra. Bardzo dużo uczniów po lekcjach trenowało na nim swoje pokemony, tym samym imponując reszcie bestialskich kumpli. Abra, a może raczej Mięczak - bo tak nazywali go jego dręczyciele - kręcił się po mieście Vinetown od kilku miesięcy. Nikt o nim nic nie wiedział, bo w tym regionie najpopularniejszymi pokemonami były Caterpie, Weedle oraz Rattata. Rzadko kto mógł się nawet poszczycić Pidgeye'm. Wyjątkiem był Nick - syn prezesa Związku Drwali z Vinetown. On na 11 urodziny otrzymał Hitmonlee, bardzo silnego pokemona typu walczącego - zalety posiadania bogatego ojca. Wracając jednak do Abry, jakoś sobie tutaj radził. Od czasu do czasu ktoś mu rzucał coś do jedzenia, a siostra z Centrum Pokemon opatrywała go co tydzień. Nikt jednak nie interweniował w sprawie znęcania się nad tym stworzeniem - ludzie się go bali, był dziwny. Na nic nie reagował, cały czas tylko siedział i rzadko kiedy szedł w inne miejsce miasteczka. Johnny, wysoki i szczupły chłopak o włosach koloru blond, które w tej porze roku były prawie białe, przypatrywał się całemu zdarzeniu z daleka.
- To było dobre Nick! Musisz być świetnym trenerem, skoro masz tak silnego Hitmonlee! - podlizywał się niski dzieciak, dobrze wiedząc że tak naprawdę tłusty szatyn nie ma pojęcia o treningu pokemonów. Zależało mu tylko na tym, że warto przypodobać się synowi okolicznego bogacza.
- Racja, to było coś. Zobaczcie co potrafi mój Caterpie. Atak pajęczyną, teraz! - wydusił kolejny hultaj rzucając czerwono-białą kulę na ziemię. Wyłonił się z niej zielony robak, który natychmiast puścił z paszczy strumień lepkiej, białej substancji. Abra był unieruchomiony przez pajęczynę.
- Doskonale, to co, może jeszcze jeden kopniak od Hitmonlee? - zapytał zawadiacko tłusty Nick.
- Nie, czekaj! Pora na coś innego! Zobaczymy jak Mięczak da radę z trucizną... - oznajmił Harold, szkolny maniak pokemonów typu trującego - Idź Weedle! Atak trującym kolcem!
Na placu przed szkołą pojawił się kolejny robak. Tym razem koloru cielistego, ze sporym, białym szpicem na czubku głowy. Przybrał pozycję do ataku, niczym przyczajona puma i w odpowiednim momencie wystrzelił w powietrze lecąc na Abrę. Był już blisko, ostry kolec który zabarwiał się na fioletowo z powodu zawartości trucizny był coraz bliżej bezbronnego pokemona. Chwilę poźniej rozległ się głuchy łoskot, a wszyscy zdali sobie sprawę z tego co się właśnie stało.
- NIEEEEE !! WEEDLE ! - zajęczał żałośnie Harold podbiegając do swego pokemona. Leżał na bruku ze złamanym do połowy szpicem. Nie trafił. Nie udało mu się trafić w Abrę, tylko dlatego że ktoś mu w tym przeszkodził. Metr dalej leżał na ziemii Abra w objęciach długowłosego blondyna. Johnny nie mógł na to patrzeć, musiał mu pomóc. Zazwyczaj nic go nie obchodziło, życie go nauczyło niewrażliwości na większość spraw - może to przez niepełną rodzinę? Nie zawierał z nikim znajomości, w szkole przebywał sam. Niektórzy uważali go za odmieńca, ale nikt mu tego nigdy nie powiedział. Bali się go. Był bardzo tajemniczy.
" Po co ja to zrobiłem? Przecież ten pokemon, co mnie on obchodzi? Każdy powinien sobie radzić sam, taki jest ten świat..." - myślał Johnny nadal leżąc na ziemi - " Już wiem. Wiem czemu. On jest taki sam jak ja. Nikt mu nigdy w niczym nie pomagał, a jeśli już to z przymusu. Żadnych uczuć, on ich nie znał. Wszystko co dla niego robiono było jedynie obowiązkiem, a nie chęcią płynącą z dobrego serca. Zupełnie jak ja, tyle że nade mną nigdy nikt się nie pastwił. Więc miał jeszcze gorzej ode mnie. Nauczę go jak sobie dawać radę. Podobnym sobie trzeba nawzajem pomagać" - pierwszy raz od długiego czasu w sercu i umyśle chłopca pojawił się nowy cel, do którego warto dążyć. W tej chwili jego życie przestało być wegetacją.
- FRAJER !! F- FRAJER !! ZWYKŁY IDIOTA ! - do Johnny'ego  dopiero docierały obelgi.
- Ty dziwaku! Przez Cie-ciebie mój we-weedle jest poważnie r-ranny!! - szlochał Harold.
- Nie martw się - uspokoił go Nick - za chwilę pokażemy tym dwóm odmieńcom że nie warto z nami zadzierać!!
- T-tak ! P-pokaż mu co po-potrafisz!- odparł załamany chłopak.
- TAAAAAAAK !!! WALKA ! WALKA ! WALKA !!! - około 15 dzieciaków zaczęło głośno skandować jednocześnie formując koło w którym zamknęli Johnny'ego oraz Nicka.
Po chwili wszystko ucichło, dwójka młodzików zmierzyła się wzrokiem i Nick wydał pierwszy rozkaz dla Hitmonlee.
- Niskie kopnięcie! TERAZ! - pokemon bokser zaatakował Abrę. Przez chwilę zachwiał się na nogach, i upadł na ziemię. Nie mógł więcej znieść. Nawet on, pokemon o tak wielkiej i ukrytej mocy, o tak silnej psychice miał już dość. Leżał na ziemi, a z jego zmrużonego oka wypłynęła łza.
- ZOSTAW GO W SPOKOJU TŁUSTA MENDO ! - wybuchł zwykle spokojny Johnny i rzucił się z pięściami w stronę  Nicka.
- AAAŁŁŁ !!! - zajęczał, znokautowany przez Hitmonlee Johnny.
HAHAHAHAHAHA !! W tłumie wybuchły gwałtowne śmiechy i drwiny z dwójki pokonanych. Pół przytomny Johnny przyczołgał się do Abry i ścisnął go mocno. I on nie wytrzymał, także uronił łzę. Nie robił tego od dawna, praktycznie od śmierci matki. Nie lubił pokazywać swojej słabości, a tym bardziej nie przy innych. Tym razem jednak nic nie mógł poradzić. Zastygł w tej pozycji i czekał na dalszy obrót zdarzeń. Chciał już tylko zostać sam z dziwnym stworkiem. Żeby wszyscy zniknęli, choć na chwilę.
- TO CO?! ZADAĆ IM OSTATECZNY CIOS?! HĘ ?! - pytał głośno triumfujący Nick.
- TAAAAKK !! POKAŻ IM NICK! WYKOŃCZ ICH! WYKOŃCZ ICH! - uczniowie pokrzykiwali w równym tempie. Ciekawe, jak bardzo potrafią być nieludzcy i bestialscy.
Nick szepnął coś do ucha Hitmonlee, i obaj skinęli porozumiewawczo głowami. Wszyscy zastygli w martwej ciszy czekając na posunięcie pokemona. Ten się skupiał, zacisnął mocno powieki, podniósł potężną pięść w górę i...
Chwilę przed ostatecznym ciosem, Abra otworzył oczy które pulsowały w niebieskim kolorze. Nikt tego jednak nie zauważył, każdy miał wlepione oczy w ramię pokemona Nicka. Nagle wszystkich oślepiło bardzo jasne, wręcz bolesne dla oczu biało-niebieskie światło. Cały tłum szkolnych zawadiaków leżał sparaliżowany na ziemi, wraz z potężnym pokemonem bokserem. Jednak "Mięczaka" i smukłego, długowłosego chłopaka już tam nie było. Leżeli na plaży, na drugim końcu miasteczka. Nic nie robili, upajali się poczuciem bezpieczeństwa i tym że znaleźli kogoś, z kim mogą spędzać czas i się zaprzyjaźnić. Było im dobrze. Chociaż dom Johnny'ego był niecałe 100 metrów stąd, zostali tu jeszcze przez pół godziny, uśmiechając się do siebie cały czas...

PS To by było na tyle jak na pierwszy rozdział, jak się wstawia obrazki? Oceniajcie, wszelkie uwagi i krytykę przyjmuję. Myślę że z ortografią powinno być ok, być może gorzej z interpunkcją i stylem. Miłej lektury.

Ostatnio edytowany przez DeadBoy17k (2012-02-26 18:45:21)