http://www.pokemon-crystal.aaf.pl

Najpierw błędy ;3

Itaschi napisał:

Obróciłam się napięcie i skierowałam do wyjścia.

Chyba nie chodziło ci o takie napięcie elektryczne? ;] Oczywiście wiem, że to tylko brak spacji, ale cóż... i tak się będę czepiała.

Itaschi napisał:

Niestety, ale na ich drodze stanęła grupa mężczyzn, wszyscy ubrani w czerń.

Nie jestem pewna, czy można tak napisać, ale trudno. Może wystarczy "na czarno"?

No, no... tylko dwa błędy, które ujrzałam. Nie znam się na stawianiu przecinków w zdaniu, więc czy dobrze to zrobiłaś nie mogę ci powiedzieć. Ale pewnie jest okey ^_^ Ortografia w porządku.
Opowiadanie wydaje się być całkiem interesujące. Ciekawy pomysł na rozpoczęcie. Prócz śmierci rodziców nie ma motywów powtarzających się u większości FF'ów. To bardzo dobrze, bo nie lubię czytać po raz dwudziesty dzieła w którym chodzi o to samo co w poprzednich dziewiętnastu. Słownictwo też masz bogate czego mogę ci pozazdrościć. Jakiego gatunku będzie to opowiadanie? Możesz coś zdradzić, czy muszę czekać do następnej części? Jakiś horror? Będą elementy fantastyki (tylko proszę, żeby nie było czegoś na styl "dziewczyna zdobywa super moce i staje się niepokonana")? Mam nadzieję, że coś z tego fajnego wykminisz.

No to z góry Ci powiadam, że na prawdę fajnie piszesz C:. Tak jak w tym FF'ie na HI to znów trochę nie moje klimaty, ale i tak wciągnęło mnie z powodu twojego stylu pisania (znowu mnie zżera zielona zazdrość od środka, bo kcem pisać jak ty D: ). Jedyne co się rzuciło w oczy to rzeczywiście motyw zginięcia rodziców, który jest już od wieeeeeelu dziesięcioleci wałkowany przez wschodzących dopiero pisarzy (sam też go nie raz używałem @.@), ale znając ciebie to rozwiniesz to na bardzo fajne opowiadanie C:. Pisz dalej i nie kończ tego po kilku rozdziałach tak jak kończyłaś inne, wcześniejsze Fan Ficki .

Więc na sam początek błędy, które dostrzegły moje oczka.

Itaschi napisał:

Akurat przejeżdżaliśmy mało ruchliwą drogą, biegnącą przez las. Z początku moje serce zaczęło bić nierówno, jednak zrelaksowałam się  gdy zadzwonił telefon, i mężczyzna po drugiej stronie linii zapewnił, że już niebawem będziemy na miejscu. Powinnam zapewne zdenerwować się jeszcze bardziej, ale miał tak łagodny i szczery głos, że wszystkie moje zmartwienia odeszły na drugi plan i zrelaksowałam się.

Powtórzenie C: Może to mało istotne, ale jest. Można przecież zastąpić jedno z wyrażeń. Od razu będzie lepiej.
+ Potem zauważyłam jeszcze kilka powtórzeń, np. "zatrzymał się", "jego", ale myślę, że sama je zaraz wyszukasz.

Itaschi napisał:

Za nimi znajdowało się małe pomieszczenie, charakterystycznie obłożone, które – ku o jakże wielkiemu zdziwieniu – okazało się widną.

Mała literówka. Niah.

Itaschi napisał:

Ubrana była w ciemno fioletowy komplet: buty na lekkim obcasie, prosta, spódnica do kolan oraz ciemny żakiet.

Bez tego przecinka po "prosta". Tak mi się wydaję.

Słownictwo jak zwykle bogate. Sformułowania, zwroty itp. tak samo. Spodobało mi się to "przyodział maskę obojętności". Takie poetyckie ^_^  Wciągam się coraz bardziej. Troszkę to póki co smutne (chociaż możliwe, że mam takie odczucie po obejrzeniu smutnego odcinka), ale wiem, że chodzi o nastrój. Budujesz go bardzo ciekawie. Czytając ten FF łatwo mogę sobie wszystko wyobrazić. Podoba mi się : > Normalnie serial mogłabym nakręcić, gdyby dostarczono mi dobry sprzęt filmowy oraz aktorów. Hihi. Czy jutro ukaże się kolejna część? Proszę :3

Operacja stylówa!! 8D Ja tam szczerze mówiąc nie mam zastrzeżeń, do całości C:. Wszystko jest dobrze napisane. Akcja nie dzieje się za szybko (jak w moich (co prawda już mniej, ale nadal) FF'ach) i ogólnie na prawdę wciąga c:. Pisz dalej C:.

Dziękuje, chłopaki. Doceniam i postaram się nie zawieść Was w dalszych rozdziałach. D: A teraz nieco spóźniony, oraz - jak mówiłam wcześniej - krótszy rozdział 2.

Komentujcie, misie. Co do kolejnych rozdziałów, musicie poczekać do poniedziałku, ewentualnie wtorku, gdyż wyjeżdżam. Postaram się coś naskrobać jak będę na działce, ale, że nie mam tam internetu, będę mogła dodać dopiero po powrocie. Aaale, przecież bez przesady, rewelacji jakiejś nie ma, więc na pewno dacie radę ;P

Rozdział 2

-  Moglibyście zainwestować w jakiś wywietrznik – burknęłam z niesmakiem, siedząc na podwyższanym fotelu, przed lustrem. Po mojej lewej stała jedna z kilku wizażystek, które zostały mi przydzielone do zmiany mojego image’u.
        Po dość nie przyjemnej rozmowie Kevina i mojej, którą odbyliśmy w windzie, oraz kilku obraźliwych epitetach, które wygłosiłam pod jego oraz całej placówki adresem, zostałam zaciągnięta do jednego z laboratoriów, gdzie czekały na mnie promiennie uśmiechające się klony, które zapewniły mnie, że jak skończą, nawet specjaliści od rysopisów mnie nie poznają. Następnie umyły mnie porządnie, załatwiły wszelkie higieniczne sprawy i posadziły na ogromnym, obrotowym fotelu.
- Kochanie, to by tylko pogorszyło całą sprawę. – mlasnęła z niesmakiem jedna z kobiet, która wcześniej przedstawiła się jako Tanya. Była zdecydowanie najstarsza z tego grona i najbardziej doświadczona. Żadna zatem niespodzianka, iż to ona rządziła i wydawała polecenia młodszym kobietom. – A teraz rozluźnij się i pozwól nam pracować. – poleciła z promiennym uśmiechem, przywołując gestem pozostałe wizażystki.
- To ja was zostawię. – mruknął Kevin i czym prędzej ulotnił się z sali.
- A to tchórz. – powiedziałam z lekką kpiną w głosie.
          Żadna z kobiet nie skomentowała, tylko czym prędzej dorwały się do różnych przyrządów z bocznej szafki. Tanya podeszła do mnie z już założonymi gumowymi rękawiczkami.
- W porządku. Jak to robimy? – zanuciła śpiewnym tonem, bacznie mi się przyglądając.
         Zamyśliłam się. Nigdy nie narzekałam na mój obecny wygląd – miałam dość długie, blond włosy, sięgające mi do łopatek. Moja twarz była owalna, z delikatnie zarysowanymi kośćmi policzkowymi. Dodatkowo miałam dość duże, pełne usta oraz prosty nos. Najbardziej jednak podobały mi się moje oczy, których nie zamierzałam zmieniać. Miały one bowiem odcień morskiej głębi, i – nazwijcie mnie próżną – uwielbiałam je i eksponowałam najlepiej jak mogłam. Nie należałam do osób zbyt pulchnych czy też wychudzonych, wręcz przy moim 1,75m wzrostu wyglądałam w sam raz.
- Jeżeli jest to koniecznie, to możemy przefarbować moje włosy i nanieść trochę zmian tymi waszymi magicznymi maszynami, których nazw nie znam i zapewne nigdy się nie nauczę. – powiedziałam sucho.
       Tanya wyszczerzyła się do mnie.
- I to lubię. Krótko i na temat. Dobra, dziewczyny, mamy robotę do wykonania. Zróbmy z tej dziewczyny prawdziwego łabędzia! – zawołała energicznie, klasnąwszy w dłonie.
          Parsknęłam pod nosem, modląc się, aby nie zaszalały za bardzo z tą całą ‘’ wolną ręką‘’.


            Parę dobrych godzin później po wielu dziwnych zabiegach i użyciu akcesorii, które – dosłownie – mnie przerażały moja przemiana dobiegła końca. Oczy Tanyi wręcz błyszczały samozadowoleniem, a pozostałe kobiety z jej zespołu uśmiechały się triumfująco i z podziwem w moją stronę. Patrząc na nie, odczułam strasznie silną potrzebę sprawdzenia, czy faktycznie zrobiły aż taką dobrą robotę.
- Lustro. – zażądałam i wstałam chwiejnie z fotela.
     Tanya poprowadziła mnie między niewielkimi regałami na których znajdowały się liczne dyplomy oraz dziwne pudełka z nieznaną mi zawartością, wprost do ogromnego lustra, wiszącego na ścianie.
      Zrobiłam głęboki wdech i stanęłam przed lustrem. Oniemiałam.
      Muszę przyznać, że na pierwszy rzut oka sama siebie nie poznałam. Zabawne? Jak dla mnie ani trochę. To, co niegdyś było Rachel Senark teraz było zupełnie inną, obcą osobą. Chciałam mieć włosy przefarbowane na ciemny brąz, ale jako, że nie napomknęłam o tym Tanyi, najwyraźniej sama wybrała inaczej, i muszę przyznać, że z rudymi płomieniami na głowie i moimi przenikliwymi błękitnymi oczami wyglądałam dość atrakcyjnie. Ponadto Tanya zatroszczyła się o delikatne make-up oraz wszelakimi pomniejszymi czynnościami tak, że czułam się faktycznie jak nowa.
     Stałam przed lustrem sama nie wiem ile; straciłam poczucie czasu, wpatrując się w swoje odbicie. Dopiero lekko zdziwiony głos Kevina wybudził mnie z odrętwienia.
- Wyglądasz…. naprawdę dobra robota, Tani. – wymamrotał najwyraźniej zakłopotany i uniósł kąciki ust w lekkim, pełnym uznania uśmiechu.
- Faktycznie, spisały się świetnie. – przytaknęłam, odwzajemniając uśmiech.
- Nie pracuję przecież od dziś. – żachnęła się Tanya, ale nie można było przegapić wesołych iskierek tańczących w jej brązowych oczach.
- Co teraz? – zapytałam z nową dozą entuzjazmu. Istotny fakt: zajmij się odpowiednio kobietą, a każdy smutek odejdzie w zapomnienie, pomyślałam kwaśno.
- Teraz – zaczął Kevin, chwytając mnie pod łokieć i kierując w stronę wyjścia. – Czas na formalności. – skinął uprzejmie Tanyi oraz reszcie pań, ja zaś pożegnałam się z nimi i podziękowałam za tą fenomelaną zmianę i opuściliśmy pomieszczenie.
        Przeszliśmy do niewielkiego pokoju, w którym znajdował się stół konferencyjny. Na samym jego brzegu leżała gruba, czarna teczka. Kevin podszedł do niej otworzył ją i zajął miejsce przy stole. Skinął na mnie, abym dołączyła, toteż tak uczyniłam. Następnie otrzymałam kartkę z wygenerowanym napisem na samym środku: AMELIA CORNMAK.
- To moje nowe dane? – zapytałam z powątpiewaniem.
    Kevin skinął głową.
- Naucz się tego na pamięć, gdyż od teraz to jest twoja cała historia życia. – powiedział spokojnie pan Dale, przekazując mi kolejny plik informacji. – Tutaj masz wszystkie potrzebne ci sprawy odnośnie twojej rodziny, twojego dzieciństwa oraz  edukacji. Kiedy się z tym wszystkim zapoznasz, spotkasz się z Evelyn, która wytłumaczy ci zasady oraz wszystko to, co musisz wiedzieć oprócz tego, co już ci dałem. – skwitował z typowym dla niego uśmiechem i zaczął się podnosić.
- No a..co z tobą? – zapytałam prędko, nagle czując się strasznie nieswojo.
- Oczywiście jeszcze nie raz się spotkamy, i będziemy w stałym kontakcie, jako, że jestem twoim opiekunem. Jednak póki co moja rola się kończy. – odpowiedział przepraszająco i wyszedł, zostawiając mnie samą z nową..mną.

Ostatnio edytowany przez Itaschi (2012-06-14 12:48:36)

Podam tylko te błędy, których nie spostrzegł Agor C:

Itaschi napisał:

- I to lubię. Krótko i na temat. Dobra, dziewczyny, mamy robotę do wykonania. Zróbmy z tej dziewczyny prawdziwego łabędzia! – zawołała energicznie, klasnąwszy w dłonie.

Chodzi mi jak zwykle o powtórzenie. Słowo "dziewczyny" w drugim zdaniu możesz zastąpić np. "nastolatki".
+ Znalazłam jeszcze powtórzenie wyrazu "lustro". Możesz to zamienić na "szklany przedmiot".

Itaschi napisał:

- Wyglądasz…. naprawdę dobra robota, Tani.

Z dużej literki : )

Itaschi napisał:

odpowiedział przepraszająco i wyszedł, zostawiając mnie samą z nową..mną.

Po pierwsze to trzy kropki, a po nich odstęp.

No i dobrze. Widzę, że popełniasz coraz mniej błędów przez co czuję jakbym czytała prawdziwą książkę. Taką, która jest w bibliotekach oraz księgarniach ^_^ Rozdział może nieco nudnawy jak dla mnie, ale to kwestia gustu. Po prostu wolę, kiedy dzieje się jakaś akcja itp. Jednak trzeba przyznać, że nawet melancholijną metamorfozę pięknie ubarwiłaś. Czekam do poniedziałku (lub wtorku) na część trzecią. Powodzenia w pisaniu!

Koorin też kupi. 23 egzemplarze! I to wam powinno wystarczyć za komentarz

Ożeesz...dziękuję Wam :3 Cieszę się, że moje wypocinki się Wam podobają, i mimo wszystko wciągają. Daisy, jak zawsze jestem Ci niezmiernie wdzięczna za te błędy, które mi wytykasz oraz będę się starała popełniać ich jak najmniej, no. D: Co do książki...to o ile Was nie zanudzę, i nadal będziecie uważać ją za dobrą, to myślę, że może kiedyś coś by z tego wyszło, a nawet jeśli nie [bo nie sądzę, aby tak się stało x_X] to i tak miło mi słyszeć te pozytywne komentarze. Ofc, wspomnę o Was jeśli tylko...dojdzie do takiego skutku. ;p

Dziękuję za Waszą wytrwałość, albowiem powracam z kolejnym rozdziałem, niestety ten również jest dość monotonny, ale wiedzcie, że czwartym będzie się dziać na pewno więcej. Więc z góry przepraszam :<

Rozdział  3

          Przekartkowałam cały plik w mniej niż 2 godziny. Miałam głowę pełną nowych informacji, które nie łatwo chciały się przystosować. Mój umysł w kółko powracał do prawdziwej wersji wydarzeń, a dodatkowo niektórych wspomnień po prostu nie chciał wymazać. Przetarłam czoło, i z głośnym westchnięciem odłożyłam papiery na stół. Dochodziła godzina 18, a ja nic jeszcze nie jadłam od wczorajszego wieczoru. Skrzywiłam się na burczenie dochodzące z wnętrza mojego brzucha i wstałam od stołu. Chwyciłam teczkę pod rękę i wyszłam z sali.
          Korytarz był pusty, co musiało być tutaj normalnością, gdyż ani razu jeszcze nie widziałam nikogo innego oprócz Kevina, Evelyn oraz grupy kobiet z laboratoriów. Być może wszyscy właśnie jedzą, pomyślałam i ruszyłam w lewą stronę korytarza, polegając na moim nosie. Mimo iż nie mijałam żadnych ludzi, nie czułam się zbyt pewnie, toteż przyspieszyłam kroku, rozglądając się po tabliczkach zawieszonych na drzwiach. Niestety, żadna z nich nie głosiła ‘’ stołówka’’ lub ‘’ jadalnia’’ czy ‘’bufet’’. Zdeterminowana, aby coś zjeść już miałam zapukać w pierwsze lepsze drzwi, z napisem ‘’ Składownia’’ i zapytać się kogoś o wskazówkę, gdy usłyszałam chłodny głos:
- Szukasz czegoś?
         Odwróciłam się z przymrużonymi powiekami, aby stawić czoła  nienagannie ubranej Evelyn. Kobieta miała ręce oparte na biodrach i wyzywające spojrzenie.
- Nie powinnaś się tak przechadzać bez opieki. – powiedziała oburzona i podeszła o kilka kroków bliżej.
       Instynktownie odsunęłam się do tyłu. Kąciki ust Evelyn drgnęły w zarozumiałym uśmiechu.
- Nagle nie jesteś w stanie mówić? – ciągnęła, zadowolona z mojego zakłopotania. – A może myślisz, że wszystko ci wolno, co? Biedaczysko. Rodzice nie żyją, cóż ty poczniesz… - przyłożyła dłonie do serca, i westchnęła teatralnie.
        I w tym momencie naprawdę mnie wkurzyła.
- Ma pani jakiś problem? Jestem głodna, więc wyszłam w poszukiwaniu stołówki, lub jakiegokolwiek pomieszczenia, w którym byłoby jedzenie. I przykro mi, że nikogo ze mną nie było, ale sama jestem w stanie o siebie zadbać, i nie potrzebuje niańki, a zwłaszcza kogoś, kogo pani wyznaczyła. – warknęłam. Wraz z przepływem gniewu nabrałam więcej pewności siebie, i wykonałam kilka kroczków w stronę Evelyn. – Z całym szacunkiem, ale nie mazgaję się, a pani nie ma żadnego prawa mówić w taki sposób o moich rodzicach. Nie będę czegoś takiego tolerować, i nawet pani powinna znać granice. – dodałam, niemalże sycząc.
      W tym momencie stałyśmy ledwie milimetry od siebie, dzięki czemu mój wyciągnięty palec wskazujący dotykał jej klatki piersiowej. Kobieta zmrużyła swoje brązowe oczy i wykrzywiła wargi w wyraźnej oznace zniesmaczenia.
- Jesteś nikim. A teraz pójdziesz do mojego biura. – wycedziła, łapiąc mnie za ramię.
      Już otwierałam buzię, aby powiedzieć tej zarozumiałej istocie, że nie zamierzam nigdzie z nią iść dopóty dopóki czegoś nie zjem, ale jedno spojrzenie na jej zaciśniętą szczękę, oraz dłoń na moim ramieniu sprawiło, że postanowiłam pogłodować jeszcze przez parę godzin. W końcu lepsze to niż piekło urządzone przez rozwścieczoną oślicę, pomyślałam sucho.
        Żelazny uścisk Evelyn nie zelżał ani o jotę. Dopiero, gdy zamknęła z głośnym hukiem drzwi od swojego pokoju łaskawie puściła mnie, i natychmiast wytarła ręce o swoją prostą spódnicę. Zajęła miejsce za biurkiem i złożyła razem dłonie.
- Pierwszy oraz drugi etap masz już za sobą. Teraz przejdziesz przez etap trzeci, a później ruszysz w nieznane. – oznajmiła od razu przechodząc do interesów.
- Jaki etap pierwszy i drugi? – zapytałam z powątpiewaniem.
- Etap pierwszy:  zmiana wyglądu, etap drugi: nowa tożsamość. – wyjaśniła rozdrażnionym tonem.
        Miałam ochotę przewrócić oczami na jej nieudaną próbę wyjaśnienia mi całej operacji, jednak powstrzymałam się, wiedząc, jakie byłyby tego skutki. Szefowa już gromiła mnie wzrokiem; nie było potrzeby dawania jej kolejnego pretekstu do wywyższania się nade mną, dlatego uprzejmie – i niechętnie – skinęłam.
- A ten etap trzeci to…?
- Regulamin.
- Jaki regulamin?
- Taki, który będzie cię obowiązywał do końca twojego życia. – rzuciła kąśliwie Evelyn i pomasowała swój kark. – Kilka zasad, których nie wolno ci złamać, ponieważ mają one na celu ochronienie twojego życia jak i zapewniają bezpieczeństwo naszej organizacji.
- W porządku. Słucham. – burknęłam, jako iż nigdy nie lubiłam zasad ergo ograniczeń, i zawsze je łamałam.
- Po pierwsze i najważniejsze musisz zapomnieć o swojej przeszłości, o swoim dawnym życiu i ludziach, którzy się w nim znajdowali, ponieważ obecnie dla ciebie oni nie żyją, a ty dla nich. Po drugie każdemu będziesz opowiadać historię, którą nasz zespół ci przygotował, więc oswój się z tym, co jest tam napisane. Po trzecie, musisz być ostrożniejsza, bo mimo iż przeszłaś całą przemianę, nie ma stu procentowej pewności, że nikt cię nie rozpozna, chociaż jeszcze taki przypadek nam się nie przydarzył. Po czwarte, jako, że będziesz mieszkać sama, Kevin będzie do ciebie dzwonił i sprawdzał jak się sprawujesz, a później raportował to mnie. – uniosła wymownie brwi, rzucając mi nieme wyzwanie. Nie podjęłam go, więc kontynuowała. – Dalej, pieniądze będziesz otrzymywała od nas co miesiąc. Będzie to niewielka sumka, taka aby starczyła ci na podstawowe wydatki oraz drobny dodatek na twoje zachcianki. – ostatnie słowo niemalże wypluła. W zamyśleniu postukała się w brodę. – To chyba wszystko. Jakieś pytania? 
- Nie sądzę. Zresztą, fakt, że nie muszę pracować bardzo mi się podoba. – odpowiedziałam krótko i odchrząknęłam. – Czy to koniec?
- Nie masz żadnych pytań odnośnie tego, co się wydarzyło…?
- I tak mi pani nie odpowie. – przerwałam jej sucho.
      Uśmiechnęła się do mnie krzywo.
- Zawsze trzeba próbować. – mruknęła. - Jeszcze nie jesteś gotowa. – dodała nieco łagodniej,  po czym zajęła się jakimiś papierami leżącymi na jej biurku, tym samym dając mi znać, że mogę sobie już iść.
      Wymamrotałam ‘’do widzenia’’ i opuściłam gabinet. Szybkim krokiem skierowałam się w dół korytarza, zawzięcie szukając czegoś do jedzenia. Nagle zza rogu wyszedł Kevin z posrebrzaną tacką przykrytą srebrnym wieczkiem. Kiedy tylko mnie zobaczył uśmiechnął się lekko.
- Ach, tu jesteś. – oznajmił, podchodząc bliżej. Gdy tylko stanął obok mnie poczułam zniewalający zapach świeżej pieczeni, ziemniaków puree i koperku. Przełknęłam ślinę i zerknęłam na niego wielkimi, wygłodniałymi oczyma. Roześmiał się. – Wszystko jest dla ciebie.
       Poprowadził mnie w stronę drzwi, otworzył je i przepuścił mnie przodem. Następnie sam wszedł i postawił tackę na stoliku, po czym zdjął przykrywę. Pokój wypełnił ten przepyszny zapach i poczułam ściskanie w brzuchu. Kevin odwinął sztućce i podał mi je.  Czym prędzej usiadłam i zaczęłam pałaszować. Nie zdziwiłabym się, gdyby Kevin patrzył na mnie jak na jakiegoś neandertalczyka, ale tak to jest, gdy się długo nie je. Cała potrawa była przepyszna i gdy już ją całą pochłonęłam nadal się oblizywałam.
- Jak się trzymasz? – zarzucił Kevin, rozglądając się po pokoju.
- Jest okej. Co prawda z tego co zrozumiałam już niedługo mnie tu nie będzie. – odparłam.
- Wiem, w końcu sam cię przenoszę.
     Spojrzałam na niego zdumiona.
- Naprawdę? Dokąd?
- Do Nowego Jorku.
- O… daleko. – wyjąkałam w końcu, gdy już byłam zdolna mówić. Jasne, pojechać do Nowego Jorku było moim marzeniem, ale nie sądziłam,  że ziści się tak szybko, a dodatkowo będę zdana tylko na siebie. Sama. W. Wielkim. Obcym. Mieście. Wzdrygnęłam się.
- Wszystko w porządku? – zapytał z troską Kevin.
- Tak, ja po prostu jestem zdziwiona i cóż, to będzie dość trudne. Nie jestem pewna, czy podołam… - zamilkłam na chwilę. – Właściwie gdzie teraz jesteśmy?
- Niedaleko Bostonu. Poza tym nie masz się czym martwić, będę w pobliżu. Dodatkowo zawsze możesz do mnie zadzwonić. – mówiąc to wyjął z kieszeni podłużną wizytówkę i wręczył mi ją. – Jak odpoczniesz spakuj się, im szybciej wyruszymy tym lepiej. W końcu jutro zaczynasz szkołę. – powiedział, mrugając do mnie.  – Będę na ciebie czekał na dole w holu. – i wyszedł.
       Oparłam się o komodę trawiąc wszystko, czego się dowiedziałam. Już niebawem będę sama, nie znając nikogo, w nowym mieszkaniu, w nowej szkole. Będę dostawać kieszonkowe i będę mogła zwiedzać całe miasto do woli… z tym małym haczykiem, że nie mogę się wychylać. Zapowiada się ciekawa podróż, pomyślałam łapiąc za torbę leżącą w nogach łóżka. Zaczęłam wrzucać wszystkie ubrania – a nie było ich zbyt wiele – oraz pozwoliłam sobie wziąć jedną powieść przygodową. Wiedziałam, że Kevin mi pozwoli, a zirytowanie Evelyn było czymś, czego nie mogłam sobie odmówić.
      Kiedy byłam już gotowa zarzuciłam mój bagaż na ramię i ruszyłam ochoczo po schodach na parter. Mój opiekun już tam był. Jak zawsze nienagannie ubrany, w garniturze od Armaniego, z torbą w dłoni. Upewniwszy się, że wszystko zabrałam wsiedliśmy do masywnego Land Rover’a, który już na nas czekał i ruszyliśmy w stronę Nowego Jorku.

Ostatnio edytowany przez Itaschi (2012-06-18 20:27:25)

Daisy7 napisał:

Itaschi napisał:

Mimo iż nie mijałam żadnych ludzi, nie czułam się zbyt pewnie, toteż przyspieszyłam kroku, rozglądając się po tabliczkach zawieszonych na drzwiach.

Nie jestem pewna, czy przed "iż" nie stawia się przecinka.

Sprawdzałam właśnie, bo ja sama nie byłam pewna i proszę bardzo: http://www.prosteprzecinki.pl/przecinek … ze-mimo-iz ; ).

Daisy7 napisał:

Kurczę... niedługo nie będę miała Ci czego wytykać. Ale to oczywiście dobrze ^_^ Moim skromnym zdaniem ten rozdział nie był wcale nudny, ani monotonny. Czytałam go dość żwawo. Podoba mi się charakter głównej bohaterki. Całość jak zawsze super ;3 Kiedy mogę spodziewać się kolejnej części?

Nie sądzę : D Zawsze machnę jakąś gafę,  więc bez obaw ^^. Generalnie bardzo się cieszę, że Ci się podoba, i że czytasz to i w ogóle poświęcasz swój czas na te bazgrołki. Część kolejną daję Ci już dzisiaj, więc miłego czytania : )

Btw. Ludzie no, wiem, że nie ma rewelacji, a Wy macie kupę innych ciekawych spraw, ale od czasu do czasu moglibyście skrobnąć jakiś krótki komentarz, proszę? <:

Btw2. W tymże rozdziale wkracza do akcji dwójka przystojniaków, więc dziewczyny...do dzieła! XD

Rozdział 4

           Większość drogi przespałam. Może to natłok emocji oraz wszystkich wydarzeń, które miały miejsce w minionych dniach, a może po prostu łagodne kołysanie się samochodu doprowadziło mnie do stanu ogromnego lenistwa. Kevin z początku opowiadał mi o całej agencji, o tym, co robił wcześniej i jak się w ogóle w niej znalazł. Nie chciał niestety podzielić się żadnymi pikantnymi szczegółami odnośnie Evelyn, mimo iż wiedziałam, że takowe na pewno są i on je zna. Nie naciskałam jednak gdyż szybko opuściły mnie siły i po prostu zasnęłam.
         Kiedy się obudziłam za oknami panował mrok. My natomiast nadal jechaliśmy, jednak teraz widać było, że przejeżdżamy przez jakieś ogromne miasto; wysokie, masywne drapacze chmur, zabytkowe kamienice, centra handlowe i wielopasmowe drogi. Także tłumy ludzi spacerujące po chodnikach oraz buszujące w sklepach nie pozostawiały wiele do wyobraźni. Przetarłszy oczy zerknęłam pytająco na Kevina.
- Jesteśmy już w Nowym Jorku. – rzekł z lekkim uśmiechem – Nie sądziłem, że podróż aż tyle nam zajmie, ale nikt nie jest w stanie przewidzieć, czy będą korki czy też nie. Przez to masz o wiele mniej czasu na przygotowanie się i odpoczynek. – dodał marszcząc brwi.
- Jak to? Która jest godzina? – zapytałam zdezorientowana.
- Dochodzi północ.
- Spałam 5 godzin? – zdziwiona wytrzeszczyłam oczy i usiadłam prosto. Faktycznie to nie pozostawia zbyt dużo czasu na zapoznanie się z okolicą i rozpakowanie, ale chociaż nie musiałam narzekać na zmęczenie.
     Kevin ponuro przytaknął.
-  Sam nie mogę uwierzyć, że podróż aż tyle trwała. Na szczęście jeszcze tylko kilka przecznic i będziemy na miejscu.  – oznajmił przeciągając się.
        Wyjrzałam przez okno, mimo że prawie nic nie widziałam oprócz blasku latarni które rozświetlały chodnik. Dookoła słychać było uliczny gwar; rozmowy ludzi, dźwięk klaksonów oraz silników samochodów. To wszystko było mi obce, a jednocześnie znajome. Byłam strasznie ciekawa mojego nowego mieszkania, toteż w myślach ciągle powtarzałam jak mantrę „ Szybciej, szybciej, szybciej.’’ Wreszcie, gdy pojazd się zatrzymał otworzyłam szeroko drzwi i wyskoczyłam z auta. Kevin był tuż za mną, a nasz kierowca wyjmował moją skromną torbę z paroma rzeczami. Dobiegłam do drzwi i odwróciłam się, rzucając niecierpliwe spojrzenie Kevinowi.
- Spokojnie. – powiedział, śmiejąc się.
      Przekręcił zamek i otworzył mi drzwi. Wpadłam do środka, zapalając światło.
   Wnętrze było zapierające dech w piersi. Wiedziałam, że Evelyn od dawna prowadziła firmę i powodziło jej się, ale nigdy nie przypuszczałabym, że zainwestowałaby we mnie aż tyle. Mały korytarz prowadził do ogromnego salonu, po wejściu do którego opadła mi szczęka. Podłoga wyłożona była śnieżnobiałymi, błyszczącymi kafelkami, które kontrastowały z ciemniejszymi barwami na ścianach. Na środku stał duży, mahoniowy stół, a dookoła niego znajdowały się cztery krzesła. Po lewo w rogu była spora skórzana, czarna kanapa, a na niej kilka szarawo-czarnych miękkich poduch. Naprzeciwko na niewielkim podwyższeniu stał ogromny, płaski telewizor, a pod nim na małej szafeczce wieża stereo. Na lewo od salonu znajdowała się kuchnia oddzielona drzwiami. Ona również była bardzo obszernym pomieszczeniem. Duży, błyszczący koloru indygo blat, na którym stały przeróżne urządzenia; mikrofalówka, blendery, mały, przenośny piekarnik, toster, ekspres do kawy. Niżej znajdował się piec, a obok niego zmywarka. Z drugiej strony blatu stała lodówka wypełniona po brzegi jedzeniem, co wywołało szeroki uśmiech na mojej twarzy. W kuchni również był niewielki stół a przy nim parę krzeseł. Opuściwszy salon jak i jadalnię skierowałam się do drzwi najbardziej zagłębionych i uchyliłam je. To zapewne miał być mój pokój.
      Był nie za duży ale przytulny. Stało tutaj duże łóżko przykryte miękkim, puffiastym kocykiem, na którym znajdowało się parę poduszek. Obok niego stała komoda, a na niej lampka nocna oraz miejsce na książki. Po prawej stronie, pod ścianą stało ładne, proste biurko również z lampką oraz nowiutkim laptopem i kilkoma mniejszymi szufladami. Całość dopełniała szafa stojąca w rogu, w której – jak się okazało – znajdowała się masa ubrań, wszystkie w moim rozmiarze.
- No, no, no. Przeszliście samych siebie! – krzyknęłam do Kevina, gdy już skończyłam podziwiać całość i klapnęłam na kanapę obok niego.
- Cieszę się, że ci się podoba. – odpowiedział Kevin uprzejmie, wstając – Na mnie jednak już pora. A ty musisz się wyspać. – zerknął na zegarek – Masz niecałe 7 godzin do szkoły. Zadzwonię jutro, aby sprawdzić jak ci poszedł pierwszy dzień. – mrugnąwszy do mnie pochylił się nisko i wyszedł.
         Rozejrzałam się sennie po całym salonie i uśmiechnęłam sama do siebie. To było naprawdę urocze mieszkanko.
         Ziewnęłam przeciągle i zwinąwszy się w kłębek na kanapie zasnęłam.


         Nie jest żadną niespodzianką fakt, że już pierwszego dnia szkoły zaspałam. Mój budzik nie zadzwonił, przez co obudziłam się o pół godziny za późno. Z walącym sercem zaczęłam się szamotać na kanapie, w efekcie czego rąbnęłam głośno o podłogę. Stęknęłam z bólu i szybko zerwałam się na równe nogi, po czym utykając, pognałam do łazienki, aby wziąć najszybszą kąpiel jaką do tej pory mi się udało wziąć. Doprowadziłam się szybko do ładu, a następnie z mokrymi włosami stanęłam przed szafą.
        Za oknem świeciło słońce, niebo było błękitne, bez żadnych chmur, a przez otwarte okno czułam powiew świeżego, ciepłego powietrza. Zdecydowałam się na nowiutkie przetarte, granatowe rurki, a do tego T-shirt w biało-niebieskie paski oraz lekką, czarną bluzę, podkreślającą błękit moich oczu. Całość dopełniały szare trampki za kostkę. Złapałam klucze i już miałam wychodzić, gdy uświadomiłam sobie, że nie mam książek. Przeklęłam pod nosem.
- Brawo Amelio, brawo. Idzie ci coraz lepiej. – warknęłam sama do siebie, cofając się do mojego pokoju. Zaczęłam gorączkowo przeszukiwać kolejne szuflady, aż natknęłam się na niewielką stertę kilku podręczników, które musiały być tymi mi potrzebnymi. Wrzuciłam je chaotycznie do torby, nawet nie patrząc na okładki, po czym upewniwszy się, że zamknęłam moje mieszkanie pobiegłam w dół ulicy do szkoły.


         Liceum do którego miałam chodzić nie różniło się zbytnio wyglądem od mojej poprzedniej szkoły. Było jednak zdecydowanie większe, oraz połączone z gimnazjum, które znajdowało się w oddzielnym, pomniejszym budynku. Przeszłam szybkim krokiem przez nadal otwartą bramę i wkroczyłam do środka.
         Korytarz był opustoszały, i cały wypełniony licznymi plakatami, dyplomami oraz innymi obrazami. Na podłodze ciągnęło się logo drużyny sportowej z ogromnym niedźwiedziem w środku. Szybko przebierając nogami podeszłam do szafek i ciągnąc ile sił w rękach zaczęłam próbować otworzyć jedną z wielu. Niestety, ale żadna nie była otwarta. Z frustracją kipiącą moimi uszami odwróciłam się, niepewna co zrobić dalej. Nie mogłam zacząć wchodzić do każdej sali po kolei, w nadziei, że w którejś powiedzą mi „ tak, dobrze trafiłaś!”. Postanowiłam zatem udać się do sekretariatu i tam zapytać o plan lekcji. Zanim jednak mogłam wykonać chociaż jeden krok usłyszałam za sobą ciekawski głos.
- Pomóc ci?
    Odwróciłam się powoli, bojąc się osoby, którą zobaczę, bo jak do tej pory nie miałam za dużo szczęścia w nowych znajomościach. Po drugiej stronie korytarza stał niewysoki chłopak, z plecakiem przerzuconym niedbale prze chude ramię. Ubrany był w ciemne trampki, czarne, dopasowane rurki oraz prostą koszulę w biało-szare paski. Miał delikatne zarysowane kości policzkowe, prosty, mały nos, ciemnobrązowe oczy i miły, choć niepewny uśmiech na twarzy. Natomiast jego włosy były czekoladowo brązowe, sięgające kołnierzyka koszuli.
       Wyglądał na może 14 lat, przez co zupełnie osłupiałam.
- Czy ty nie jesteś za młody, aby chodzić do liceum? – wypaliłam.
       Jego uśmiech poszerzył się.
- Ach, nowa. – powiedział powoli przeciągając samogłoski. – Jestem Matt. I tak, teoretycznie jestem za młody, ale od kiedy to umysł idzie w parze z wiekiem? – zanucił z teatralnym westchnieniem.
     Mimowolnie roześmiałam się.
- Faktycznie. Okej,  mój błąd. – oznajmiłam. – Jestem Amelia i właściwie, to się zgubiłam i nie bardzo wiem, jaką mam teraz lekcję. Nie wiem nawet, jaki mam plan oraz nie mam bladego pojęcia skąd wytrzasnąć klucz do szafki i jak by tego było mało nie… -
- Spokojnie. Po kolei. – przerwał mi ze śmiechem Matt, podchodząc bliżej. Zaoferował mi swoje ramię, które z ulgą przyjęłam i poprowadził mnie korytarzem do sekretariatu. – Wszystko ci wyjaśnię i pomogę się zaaklimatyzować. – powiedział, mrugając do mnie.
    No i jak ja mogłam się sprzeczać z tak uroczym chłopcem?
      Później Matt opowiedział mi to i owo o sobie. Jako młody umysłowy geniusz pominął kilka klas i teraz, mając zaledwie 14 lat (ha, wiedziałam!) trafił do 1 klasy liceum. Nie miał zbyt wielu przyjaciół, jako, że nikt nie przepada za ‘kujonami’. Słuchając jego beznamiętnego tonu miałam ochotę go przytulić. Wiedziałam, że pod tą maską obojętności kryje się naprawdę przyjazny chłopak, a ja jak nikt inny doznałam ostatnio całej gamy negatywnych uczuć. Matt nie zasługiwał na cierpienie przez coś, co nawet nie jest jego winą. W każdym bądź razie, okazało się, że mamy razem większość lekcji, więc prędko zaczęliśmy zacieśniać nasze – i tak ledwo powstałe i wątłe  – więzi przyjaźni. Dogadywałam się z nim bez problemu, co więcej Matt rozśmieszał mnie jak mało kto wcześniej. W zamian za jego opowieści musiałam się zrewanżować własnymi. I chociaż bolało mnie to, że musiałam go okłamywać wiedziałam, że tak trzeba, i muszę mówić to, co zostało mi nakazane, i tak też – z niechęcią i obrzydzeniem – robiłam. Nie cierpiałam kłamstwa.
       Siedzieliśmy akurat na stołówce, mając już za sobą połowę zajęć, gdy do sali wkroczyło dwóch chłopaków.
- Kim oni są? – zapytałam na wydechu, trzymając o milimetr od ust frytkę i gapiąc się szeroko otwartymi oczyma.
     Obok mnie, Matt prychnął.
- To, moja droga Amelio są idole ówczesnych dziewic, marzących w duchu o chociaż chwili sam na sam, ale w obliczu ponurej rzeczywistości muszą się nacieszyć ślinieniem podłogi, gdy tylko oni są w pobliżu… - powiedział, robiąc budująca napięcie pauzę - Bracia Graham; Collin i Tate.

Ostatnio edytowany przez Itaschi (2012-06-24 11:53:12)

Daisy7 napisał:

Ten rozdział jest na pewno jednym z najciekawszych.

Bo wreszcie zaczęło się coś dziać XD

Ponownie, bardzo Ci dziękuje C: W ogóle ze mną chyba jest coś nie tak, bo sprawdzam czy wszystko jest okej przed wrzuceniem rozdziału tutaj na forum, a i tak Twoje oko wyłapie coś, czego moje nie ^^ ale doobrze, chwali Ci się ; )
Cóż, nie zaprzeczę, że szkoda, iż tylko Daisy komentuje, ale i tak jestem Ci niezmiernie wdzięczna.
A Wam..hańba! : o

Dla Ciebie, Daisy rozdział 5 c:

Rozdział 5

          Korzystając z okazji bacznie się przyjrzałam Collinowi i Tate’owi. Nie bardzo wiedziałam, który jest który, ale oboje robili porażające wrażenie; pierwszy z nich miał około 185 cm, był szczupły, ubrany w sprane, lekko podarte na bokach szare spodnie, ciemną bluzę z kapturem a do tego ciężkie buty za kostkę oraz niewielki medalion na szyi. Mimo tak dużej ilości ubrań, nie udało mu się zakryć mięśni, które wyraźnie były zarysowane pod tymi dopasowanymi ciuchami. Miał wysokie kości policzkowe, zgrabne, pełne usta, mały nos i szmaragdowe oczy, w które wpadało parę pasemek ciemno brązowych włosów. Drugi z braci był podobnego wzrostu, również był wyraźnie wysportowany. Jednak na tym kończyły się podobieństwa. Ten chłopak był blondynem, o błękitnych, przenikliwych oczach i łagodnych rysach twarzy. Miał na sobie szary t- shirt, opinający jego brzuch oraz rozpiętą czerwoną koszulę w kratkę. Na nogach zaś miał czarne conversy.
     Kiedy ponownie przeniosłam wzrok na ich twarze, zauważyłam, że faktycznie się na nas patrzą. Wzięłam głęboki wdech, i potrzasnęłam głową. Po chwili dotarły do mnie jak echo słowa Matt’a.
- Że co?! – spytałam z przerażeniem.
- Witaj na ziemi. – bąknął urażony chłopak, ignorując moje przerażenie jego wcześniejszą wypowiedzią. – Powiedziałem tak, bo wiedziałem, że będziesz się ślinić.
- Żartujesz sobie? Nie zamierzam się ślinić do takich napakowanych prostaków. – żachnęłam się.
- Napakowany prostak. Słyszałeś to?
      Zamarłam z ręką nad sokiem pomarańczowym i jęknęłam wewnętrznie. To się po prostu nie dzieje. Nadal siedziałam plecami, gdy po chwili odezwał się inny głos.
- Pierwszy raz, bracie.
- Collin, Tate… cześć. – rzucił niezręcznie Matt, a ja oblałam się rumieńcem. – Co tam u was słychać?
- Jak zwykle. Możemy się przysiąść? Chętnie poznalibyśmy bliżej twoją przyjaciółkę. – mruknął jeden z nich, zapewne patrząc na mnie znacząco, ja jednak ani drgnęłam i modliłam się w duchu, aby Matt ich spławił.
- Jasne! To będzie dla nas przyjemność, prawda złotko? – zaszczebiotał Matt, szturchając mnie w plecy. Zmełłam przekleństwo i odwróciłam się, unosząc podbródek i posyłając im – jak miałam nadzieję – złowrogie spojrzenie.
- Jak widać nie mam wyjścia. – wymamrotałam pod nosem, na co blondyn roześmiał się.
- Uroczo. Jestem Tate, a to Collin. -  przedstawił blondyn, posyłając mi olśniewający uśmiech. Brunet skinął mi lekko, ale nie spojrzał na mnie.  - A ty…?
- Amelia. – odpowiedziałam obojętnie, bacznie przyglądając się Collin’owi. Siedział wyprostowany, błądząc wzrokiem po całej stołówce. Nie był chłopakiem klasycznej urody, Tate zresztą też nie. Jednak w Collinie było coś, co mnie przyciągało i jednocześnie odpychało. Zapewne wiedziałabym lepiej, gdyby włączył się do rozmowy, ale nie zamierzałam naciskać, bo jeszcze by sobie pomyślał Bóg wie co.
- …prawda?
     Z zamyślenia wyrwał mnie zaintrygowany głos Tate’a. Zerknęłam zdezorientowana na cały stolik, i zauważyłam, że zarówno Tate jak i Matt patrzą się na mnie wyczekująco. Collin spoglądał ze znudzeniem na otaczających nas uczniów.
- Słucham? – wymamrotałam, potrząsając głową. – Zamyśliłam się, sorry.
- Pytałem, czy to ty jesteś tą nową, która ma być specjalnie traktowana, ale jak widać tylko ty jesteś  nieznajomą , więc to musi być prawda. – powiedział Tate, kiwając głową.
     Zamrugałam zdziwiona.  Musiałam się przesłyszeć.
- Jakie specjalne traktowanie? – rzuciłam oszołomiona, wpatrując się w twarz blondyna, jak w moją ostatnią deskę ratunku.
- Dyrektor robił ostatnio sporo szumu dookoła twojej osoby. – nakreślił w powietrzu okrąg dookoła mnie i mrugnął. – Mam swoje dojścia, dzięki czemu wiem nieco więcej niż inni.
- A wiesz dlaczego ma tak być? – zapytałam z nadzieją.
- Niestety. Chociaż i mnie to ciekawi. Jeśli chcesz, możemy razem się tego dowiedzieć. – odparł z szelmowskim błyskiem w oku.
      Zapewne wiele dziewczyn traciłoby dech od tego spojrzenia i podtekstu, którym Tate ział aż na kilometr, ale mi pozostawił jedynie niesmak. Fakt, był przystojny i zabawny jeśli chciał, ale byłam przekonana, że znał każdą dziewczynę szkoły prywatnie. To jednak nie znaczyło, że nie mogłabym skorzystać z jego pomocy, skoro ma takie możliwości.
- Jasne, czemu nie. – powiedziawszy to, zobaczyłam kątem oka, że Collin się wzdrygnął, jednak nie skomentował.
- Super. Spotkajmy się po szkole na boisku. A tymczasem, do zobaczenia. – oznajmił Tate z triumfującym uśmiechem i szepnąwszy coś bratu na ucho oboje wstali od stolika i ruszyli do wyjścia.
- To było… - zaczął Matt.
- ..odrażające. – dokończyłam, łapiąc za zimne frytki. Zmusiłam się, aby je przełknąć i dopiłam sok pomarańczowy.
- Nie użyłbym tego słowa, ale i tak się zgadzam. – zamilkł na chwilę, i dosłownie mogłam zobaczyć trybiki obracające się w jego głowie. – No ale widziałaś to?! Podeszli do nas i rozmawiali ze mną! – wykrzyknął podekscytowany.
- Faktycznie, dwie największe małpy szkoły do ciebie zagadały. Hurra. – westchnęłam z irytacją. Nie przewidziałam, że Evelyn będzie skora do czegoś takiego, z drugiej strony powinnam się spodziewać, że nie odpuści mi tak łatwo. Specjalne traktowanie… Ale to załatwię później z Kevinem.
    Matt zarumienił się.
- Wiesz, dla mnie to i tak wiele znaczy. Na co dzień mało kto się do mnie odzywa. Nawet koledzy z kółka matematycznego są niechętni do rozmowy. – wytłumaczył lekko zażenowany. – A Collin i Tate… są kimś ważnym w tym otoczeniu.
- Jasne, przepraszam. Ale wiesz teraz masz mnie, – pochyliłam się konspiracyjnie do niego – i wierz mi, ja zawsze strasznie dużo gadam. – szepnęłam.
- Poradzę sobie. – odpowiedział chichocząc.
       Rozbrzmiał dzwonek, toteż wstaliśmy, i odstawiliśmy tace w wyznaczonym miejscu. Następnie opuściliśmy salę, i skierowaliśmy się na drugie piętro, do sali 201, w której mieliśmy mieć razem biologię.  Weszłam do pomieszczenia i znieruchomiałam. W dwóch ławkach przy samym końcu sali siedzieli Collin i Tate.
- Czy oni nie są starsi? To znaczy, chyba nie powinni być w naszej grupie. – mruknęłam do Matt’a, którego twarz lekko pojaśniała.
- Nie są aż tak starzy, poza tym, tutaj mamy mieszane wiekowo grupy, jak widzisz. – rzekł z uniesioną brwią. Ah, no tak.
       Zajęliśmy ławki w rzędzie pod ścianą; Matt zajął trzecią ławkę, ja usiadłam tuż za nim. Zaczęłam grzebać w torbie, w poszukiwaniu podręcznika, ale okazało się, że go nie mam. Przez moje poranne pakowanie się po omacku nie wzięłam odpowiedniej książki. Znieruchomiałam z dłonią w torbie i mocno bijącym sercem. Nie wiedziałam, jakie tutaj stosuje się kary, ale wiedziałam, że na pewno nie będzie to nic miłego, a tym bardziej nie ujdzie mi to płazem.
      Istotnie, nauczyciel po sprawdzeniu listy obecności zaczął się przechadzać między ławkami, opowiadając coś o ssakach, gadach i płazach. Zgarbiłam się w mojej ławce, mając nadzieję, że mnie minie i nic nie zauważy. Oczywiście się nie udało.
- Panno Cornmak, gdzie pani podręcznik? – zapytał ostro profesor.
- Ja… zapomniałam… go. – wykrztusiłam, spuszczając wzrok.
- Do dyrektora.
      To jedno polecenie wypowiedziane stalowym tonem zmroziło mi krew w żyłach. Spodziewałam się wszystkiego, ale żeby od razu wylecieć za brak książki? Owszem, słyszałam, że w tej szkole mają surowe zasady, których trzeba przestrzegać, ale…
    Bez płaszczenia się przed nauczycielem przewiesiłam sobie torbę przez ramię i ze spuszczoną głową opuściłam salę. Nie bardzo orientowałam się w położeniu większości sal w liceum, ale jakoś trafiłam do niewielkim drzwi ze złotym nadrukiem „ Dyrektor Nichlas’’. Biorąc głęboki wdech zapukałam, po czym wkroczyłam do środka.
          Wnętrze było urządzone schludnie i bez przepychu. Ściany miały karmelowy odcień, a podłoga była pokryta szarym dywanem. Spore, czarne biurko stało pod oknem zakrytym żaluzjami. Na nim zaś stał stary monitor oraz masa papierów i mała lampka. Na obrotowym fotelu siedział starszy mężczyzna, podchodzący pod pięćdziesiątkę z drobną siwizną na głowie oraz kozią bródką. Miał szarozielone oczy, które obecnie wpatrywały się we mnie z zaciekawieniem.
- Ach, Amelia. – powiedział dyrektor miękko. – Muszę przyznać, że nie spodziewałem się ciebie aż tak szybko. Proszę, usiądź.
- Nie wzięłam podręcznika od biologi. – wypaliłam, po tym jak zajęłam miejsce w fotelu.
      Pan Nichlas uniósł brwi i uśmiechnął się.
- Faktycznie, Christian potrafi być wymagający, zwłaszcza dla nowych uczniów. Jednak odnoszę wrażenie, że nie o tym chciałabyś ze mną porozmawiać. – oznajmił bezwstydnie.
- No a..jaka jest moja kara? – zapytałam napięta jak struna, w obawie, że zaraz krzyknie „specjalnie dla ciebie, szorujesz toalety przez miesiąc !‘’.
     Posłał mi serdeczny uśmiech.
- Twoje siedzenie tutaj niektórzy uznaliby za karę, a jako, że jesteś nowa mi to wystarczy. Dostałaś upomnienie, to wszystko. – rozparł się wygodniej w fotelu.
     Zwęziłam oczy.
- Nie chcę być traktowana ulgowo. Nie chcę także dowiadywać się od innych uczniów o specjalnym traktowaniu. To, co przeszłam jest przeszłością i ma tak pozostać. Jeżeli pan  został należycie wtajemniczony, powinien pan uszanować moją decyzję, i cofnąć to polecenie. – powiedziałam ostro, z mocno bijącym sercem.
       Dyrektor przyglądał mi się przez chwilę w ciszy, po czym skinął z aprobatą.
- Rozważę twoją prośbę. Wiedz jednak, że nie zależy to wyłącznie ode mnie. Właściwie od kogo dokładnie to wiesz? – zarzucił, na pozór lekkim tonem, ale ja nie chwyciłam haczyka. Co gorsza mogłam się domyślać, od kogo zależy ostateczny werdykt..- Od nikogo konkretnego. W sumie już nawet nie pamiętam jak wyglądał. – machnęłam lekceważąco ręką i szybko zmieniłam temat, zanim mogłabym powiedzieć coś, czego bym potem żałowała.  – Czy został pan poinformowany o szczegółach? 
- Niestety, wiem to, co jest mi potrzebne do prowadzenia twoich akt. Nic więcej. – odpowiedział z cieniem smutku. – A teraz zmykaj, lekcja zaraz się skończy. – ponaglił mnie, ze swoją zwykłą nonszalancją.
      Posłusznie opuściłam gabinet dyrektora i przyczaiłam się przy mojej szafce. Matt powiedział, że skombinuje mi parę kluczy na przerwie, tak więc wierzyłam, że będzie to teraz, albo przynajmniej za parę minut. Westchnąwszy usiadłam na ziemi, podciągając kolana do klatki piersiowej. Nadal nie bardzo wiedziałam, co o tym wszystkim myśleć, o tych pogmatwanych tajemnicach, o niedopowiedzeniach, o sekretach, ale te odpowiedzi na pewno były u Kevina, a to znaczyło, że pora z nim porozmawiać.

Ostatnio edytowany przez Itaschi (2012-06-24 11:58:38)