http://www.pokemon-crystal.aaf.pl

Imię/imiona: Keith
Nazwisko: Harrison

Data urodzenia: 09/05/97
Profesja: Trener
Team: ---
Partner/partnerka: Mira Taylor
Opis charakteru: Charakter Keitha zmieniał się. Można go podzielić na trzy okresy:

Dzieciństwo:
Kiedyś był wesołym i bardzo przyjaznym chłopakiem. Uwielbiał spotykać się z przyjaciółmi oraz spacerować po parku razem ze swoją najlepszą przyjaciółką - Mirą. Zawsze pomagał potrzebującym, mimo, że sam nie miał prawie nic. W stosunku do starszych zawsze odnosił się z szacunkiem, a pracowników domu dziecka traktował jak swoją prawdziwą rodzinę.

Adopcja Miry
Po tym, jak musiał się rozstać ze swoją najlepszą przyjaciółką, Keith stał się małomówny i zamknięty w sobie. Bardzo mało jadł (bywało, że z głodu tracił przytomność) i przestał przejmować się czymkolwiek. Nie chodził na lekcje, dlatego jego oceny się drastycznie pogorszyły. Jedyną rzeczą, która mogłaby mu pomóc był powrót Miry.

Po uratowaniu Miry (obecnie)
Gdy dowiedział się, gdzie tak naprawdę została wysłana jego najlepsza przyjaciółka, ogarnęła go niepojęta wściekłość. W każdej osobie poza swoją towarzyszką widzi wrogów, którzy pragną ich śmierci. Nie opuszcza dziewczyny na krok. Jest gotów poświęcić swoje życie, aby nie dopuścić nikogo do Miry. Ochrona przyjaciółki i zemsta na jej prześladowcach stały się dla niego celem nr 1.

Opis wyglądu: Keith jest młodym, przystojnym chłopakiem. Ma on proste, krótkie, jasnobrązowe włosy i czarne oczy. Dzięki uprawianiu sportu (gra w piłkę nożną) utrzymał świetną sylwetkę. Na co dzień nosi białą bawełnianą koszulę, ciemnoniebieskie spodnie jeansowe z białymi elementami oraz czarne trampki. Na szyi nosi ankh - egipski symbol życia. Należał on do jego matki, zanim umarła. Na prawym ramieniu znajduje się blizna po ranie, którą jego ojciec zrobił mu zaraz po urodzeniu w akcie gniewu.

Historia: Życie Keitha od samego początku było bardzo ciężkie. Po ciężkiej walce, jego matka zmarła, zostawiając go ojcu. Zrozpaczony wdowiec wpadł w szał obwiniając niemowlę za śmierć małżonki i próbował zadźgać dzieciątko nożem, ale w ostatniej chwili opamiętał się, zostawiając niewielką ranę na prawej rączce bobasa, Przypomniało mu się to, co powiedziała jego wybranka powiedziała przed porodem: "Jeśli umrę, proszę, nie zostawiaj go na pastwę losu. Nie ma nikogo, prócz nas.". Niestety, opanował się zbyt późno, ponieważ wścibscy sąsiedzi usłyszeli całą sytuację i wezwali policję. Keith został oddany do domu dziecka, a jego ojciec, co prawda został uniewinniony (nie kontrolował swojego zachowania), ale załamał się całkowicie (dwie najbliższe osoby zostały mu odebrane przez los) i powiesił się na drzewie, na którym przed śmiercią napisał własną krwią: "Przepraszam, zawiodłem".
Keith był świadomy tego, co się zdarzyło po jego narodzinach, jednak dzięki opiekunkom i przyjaciołom wyrósł na miłego, wesołego chłopaka. Najbardziej wspierała go jego rówieśniczka - Mira, która, podobnie jak on straciła rodziców zaraz po narodzinach (wykończona porodem i nieuleczalną chorobą matka zmarła kilka godzin od narodzin dziewczynki, a ojciec zginął, gdy odwoził ją ze szpitala do domu, podczas wypadku samochodowego, który przeżyła jedynie Mira [zginęło 10 osób]). Od razu stali się najlepszymi przyjaciółmi. Mieli takie same zainteresowani, poszli do tej samej klasy zarówno w podstawówce, jak i w gimnazjum. Zawsze po lekcjach chodzili razem na długie spacery po okolicznych parkach. Mieli nawet swoją piosenkę - "1000 Words", której nauczyli się podczas kolonii. Wszyscy mówili o nich "przyszłe małżeństwo", jednak oboje z uśmiechem zaprzeczali, mówiąc, że to tylko przyjaźń. Naprawdę jednak, kochali się bardzo mocno, tylko nie okazywali tego. Byli dla siebie całym światem, a przynajmniej do piętnastych urodzin dziewczyny.
Tego dnia do recepcji przyszedł wysoki, elegancko ubrany mężczyzna ze skórzaną walizką. Wziął dyrektorkę domu dziecka "na stronę" i zaprowadził do jednego z pustych pokoi. Keith nie przejmował się tym za bardzo. Widział już lepiej ubrane małżeństwa, adoptujące niemowlaki, ponieważ nie mogli oni mieć własnych dzieci. Zaniepokoił go jednak stan kierowniczki, kiedy drzwi ponownie się otworzyły. Uśmiech zniknął z jej twarzy, a ta była biała jak papier. Trzęsącą się ręką podpisała jakiś dokument i podsunęła go facetowi, który zrobił to samo. Wszystko stało się jasne, kiedy jedna z opiekunek powiedziała Mirze, że musi się spakować i pożegnać z przyjaciółmi, ponieważ czeka na nią nowy dom. Zaskoczona dziewczynka nie była w stanie wykrztusić ani słowa, tylko popatrzyła ze łzami w oczach na Keitha i rzuciła mu się na szyję, a następnie powłóczyła nogami do sali, w której spali razem prawie od zawsze. Już po chwili stała w drzwiach, ubrana w najładniejszą czerwoną sukienkę, trzymając za rękę mężczyznę, który zniszczył wieloletnią przyjaźń. Wszyscy przekonywali zarówno ją jak i Keitha, że to najlepsze rozwiązanie i że dziewczyna na pewno będzie szczęśliwsza. Chłopak nie miał najmniejszego zamiaru słuchać tego wszystkiego. Mira, najbliższa jego sercu osoba, została brutalnie wyrwana z jego życia. Nie chciał żyć bez niej, dlatego robił wszystko, aby umrzeć. Nie jadł, nie pił, kilka razy próbował skoczyć z mostu, jednak za każdym razem ratowano go. Kolejne parę miesięcy spędzał podłączony do kroplówki lub wyławiany przez strażaków z pobliskiej rzeki. W końcu nie wytrzymał, wziął linę do wieszania bielizny, scyzoryk oraz usztywniony plecak i poszedł dokładnie w to samo miejsce, gdzie 15 lat wcześniej powiesił się jego ojciec. Napis z krwi już dawno zniknął, jednak Keith znał go doskonale ze starych gazet. Rozejrzał się, czy nie ma nikogo, kto mógłby go powstrzymać i zawiązał pętlę na drzewie. Tak, jeszcze trochę.i będzie mógł się spotkać ze swoją rodziną. Może nie z matką, bo ona jest tam, gdzie nie przyjmują tych, którzy sami pozbawiają się daru od Boga, ale przynajmniej z ojcem, aby opowiedzieć mu wszystko i wyjaśnić, dlaczego popełnił największy błąd w swoim życiu. Stawał już na plecaku, kiedy usłyszał ją. Ich piosenkę. Odwrócił się i zobaczył w jednym z okien Mirę. Nie była to jednak żadna z eleganckich kamienic czy nawet bloków mieszkalnych, tylko jedno z najbardziej obrzydliwych miejsc, gdzie może trafić dziewczyna - dom publiczny. Śpiewała smutno, wyglądając z okna. Nie miała na sobie tej ślicznej sukienki, w której widział ją po raz ostatni, tylko skąpą, prześwitującą bieliznę. Nagle Mira została wciągnięta do środka przez jakąś umięśnioną rękę, a przez okno słychać było krzyki przerażenia i śmiech dorosłego mężczyzny. Serce Keitha zaczęło bić dwa razy szybciej. Błyskawicznie porwał scyzoryk, przeciął linę i ruszył do wyjścia. Jego celem było trzecie piętro, tam przetrzymywano jego przyjaciółkę. Nie zwrócił nawet uwagi na nagie kobiety, które przechadzały się po korytarzach, tylko ze wszystkich sił pędził po schodach do góry. Tak jak podejrzewał, przy drzwiach stał właściciel olbrzymich ramion, które odciągnęły Mirę od okna. Ochroniarz wymierzył w Keitha z pistoletu, jednak chłopak był szybszy i już po chwili dryblas leżał w olbrzymiej kałuży krwi. Nastolatek schował zakrwawiony nożyk i odebrał mięśniakowi jego Glocka 18, po czym otworzył z kopa drzwi. To, co zobaczył, przerosło jego najczarniejsze koszmary. Mira leżała skulona na środku pokoju a nad nią górował tłusty mężczyzna w samych bokserkach. W ręku miał bicz. Krew w żyłach Keitha zawrzała. Strzelił grubasowi w nogi, a gdy upadł wyrwał mu z rąk pejcz i zaczął go nim dusić. Dzięki Bogu, Mira nadal miała na sobie strój, w którym wyglądała przez okno. Chłopak postrzelił faceta w tył głowy, chwycił dziewczynę za rękę i ruszyli w kierunku wyjścia. W drugiej ręce trzymał odebrany ochroniarzowi pistolet, a przez ramię przewiesił sobie dostrzeżoną kątem oka czerwoną sukienkę. Buciki Miry zmieściły się do kieszeni. Przy drzwiach stał on - mężczyzna, który odebrał mu jego najlepszą przyjaciółkę. Nie zastanawiał się ani chwili dłużej, tylko wystrzelił ostatni nabój z Glocka prosto w jego ramię i dobił kopnięciem z wyskoku, po czym oboje wybiegli na zewnątrz i schowali się w pobliskich zaroślach. Po chwili przyjechały radiowozy i karetki pogotowia. Chłopak zauważył wyjeżdżających na noszach mięśniaka i faceta od skórzanej walizki. Gdyby nie to, że musiał chronić Mirę, najprawdopodobniej podbiegłby tam i udusił ich. Tak przy wszystkich. Gdy wszystko się uspokoiło, Keith podał dziewczynie sukienkę oraz obuwie i poprosił ją, żeby się ubrała, a gdy to zrobiła, ujął jej dłoń. Cała drżała. Chłopak poczuł się tak, jakby złe emocje wszystkich ludzi skumulowały się w jego sercu. Miał ochotę zabić każdego, kto chociażby spojrzałby się na nich. Szli chodnikiem, unikając świateł ulicznych latarni, kiedy Keith zauważył leżące na śmietniku wczorajsze wydanie gazety. Na samej górze strony widniał olbrzymi napis: „Żelazne alibi nie dotyczy wspólników”. Umieszczony pod nagłówkiem artykuł wyglądał tak:
   
     Podczas ostatnich tygodni ujęto wielu przestępców, którzy porywali nieletnie dziewczęta i wykorzystywali je do celów zarobkowych – tu Keith mocniej ścisnął rękę Miry – Policja i przypisani do tej sprawy detektywi odkryli, że wszyscy schwytani byli związani z mafią, działającą na terenie całej Japonii. Jako szefa tej organizacji uznaje się magnata naftowego, Aleksandra Vegę, zamieszanego w wiele porwań i kradzieży. Nic jednak nie można z tym zrobić, ponieważ brakuje dowodów, pozwalających na aresztowanie Vegi. Do każdego zadania zatrudnia drobnych bandytów, obiecując im spokój i bogactwo (informację tą pozyskaliśmy od jednego z ujętych przestępców), przestępców tymczasem sam ogląda skoki akcji na giełdzie nowojorskiej. Kwatera główna jego firmy znajduje się w Sootopolis w regionie Hoenn i jest jednym z najlepiej zabezpieczonych budynków na świecie. Nie mówimy tu tylko i wyłącznie o kamerach i czujnikach ruchu, lecz także o armii ochroniarzy i ich Pokemonów, pilnujących, aby nikt nieupoważniony nie wszedł na ten teren. Służby porządkowe…
Nie czytał dalej. Wystarczyło to, czego się dowiedział. Znał już nazwisko i lokalizację jego celu. Nawet gdyby sam Arceus zdołał zstąpił na ziemię, nie byłby w stanie powstrzymać go przed zemstą na tym, który zniszczył życie jego i jego przyjaciółki. Mira spojrzała na niego tak, jakby domyślała się, co chce zrobić. W jej oczach malował się podziw, ale i przerażenie. Czy on naprawdę chce wyzwać cały świat tylko dla niej? Nie lepiej po prostu ukryć się gdzieś i przeczekać kilka lat, aż staną się dorośli i będą mogli prowadzić normalne życie jako przyjaciele lub nawet małżeństwo? Położyła głowę na ramieniu Keitha, jednak ten odepchnął ją delikatnie i wskazał ręką na położony niedaleko posterunek policji. Chyba nie myślał o tym, żeby opowiedzieć całą historię i przyznać się do winy? To by oznaczało zerwanie łączącej ich więzi. Chłopak do końca życia będzie gnił w więzieniu lub po prostu wyda ostatnie tchnienie na krześle elektrycznym. Ich celem nie był jednak gabinet posterunkowego, tylko magazyn dowodów. Po raz kolejny w ruch poszedł scyzoryk i już po chwili archiwum stało przed nimi otworem. Keith rozejrzał się, a następnie wydobył kilka rzeczy z kartonu z napisem „Samobójstwo. Alan Yates. Lat 10”. Było tam małe czerwone urządzenie, zwane Pokedexem, kilka zwykłych Poke Balli, służących do łapania Pokemonów i jeden, który wyglądał na pełny. Chłopak pominął go i zaczął szperać w innych pudełkach. Wziął ze sobą 500 zł, które zostały zarekwirowane razem z pozostałymi przedmiotami z jednej z melin okolicznych narkomanów oraz 2 „pełne” kule, jedna dla Miry (do samoobrony), jedna dla Keitha (do eliminowania przeciwników). Znalazł również trzy magazynki amunicji do Glocka, którego zabrał ochroniarzowi. Był gotowy ruszyć w podróż i zemścić się na tych, którzy z nimi zadarli.

Rodzina:
Amelia Harrison – matka, zmarła przy porodzie w wieku 24 lat. Była spokojną młodą kobietą. Rodzina była u niej zawsze na pierwszym miejscu. Dzięki jej genom, Keith jest mimo niepohamowanego gniewu wrażliwym i uczuciowym człowiekiem. Przejawia się to w chęci ochrony Miry i znalezienia im własnego, przyjaznego miejsca, gdzie będą mogli razem żyć.

Christopher Harrison – ojciec, popełnił samobójstwo w wieku 25 lat. Na początku był typem buntownika, jednak zmienił się pod wpływem Amelii. Dzięki jego genom, chłopak dąży do swojego i jest gotów nawet zabić, aby ochronić siebie i bliskie mu osoby.

Pokemony:

Absol
Imię: Nemezis

Poziom: 5
Typ:
Ewolucja: Absol
Ataki: Drapanie, Markowane Uderzenie, Laser
Charakter i historia : Nemezis z charakteru przypomina swojego nowego trenera. Jest mściwy i żądny zwycięstwa. Gdy ktoś skrzywdzi jego lub jego przyjaciół, dopilnuje, aby ta osoba zapłaciła za swoje. Nie wiadomo, kto był jego poprzednim trenerem, gdyż wraz z Pokeballem w którym się znajdował, byli przetrzymywani w policyjnym archiwum dowodów. Keith wybrał na swojego Pokemona właśnie jego, ponieważ stwierdził, że będzie najbardziej odpowiedni do misji, której podjął się chłopak.
Umiejętności: Presja - aby zaatakować Absola, przeciwnik musi użyć 2 PP zamiast 1.
Super Szczęście - zwiększa szansę Absola na zadanie krytycznych obrażeń

Box | Konto bankowe

Odznaki: ---

Wstążki: ---

Zawartość plecaka:
- 500zł
- pokedex
- 5 pokeball
- TM 31 - Łamacz Murów

Ostatnio edytowany przez Kyoraku (2012-08-12 13:11:11)