http://www.pokemon-crystal.aaf.pl

Dopiero co wyszłam ze strefy połowów, a już zaczęłam spacerkiem iść w stronę kopalni. Nim się obejrzałam przeszłam aż 1 km.
Taki spacer dobrze mi zrobi... stwierdziłam w myślach, niosąc zmęczonego w sumie nie wiadomo czym Mina. Spał bardzo uroczo, ale pomyślałam, że maluch też potrzebuje troszkę ruchu - zbyt wielki leń z niego! - Mały, wstaaawaj! Zaczęłam lekko potrząsać za ramię przyjaciela, aż ten się obudził. Zauważyłam w jego spojrzeniu zdziwienie, ale jednocześnie lekkie niezadowolenie.
- Ha, nie ma. I ty musisz trochę pochodzić. W końcu w jakiej formie będziesz na pokazach i podczas walk. Hę? O, czekaj. Patrz, jesteśmy już przy kopalni! Ścigamy się do wejścia? No śmiaaało! - chwilę namawiałam Mina, aż ten w końcu lekko się uśmiechnął i kiwnął głową na tak. Ustawiliśmy się w pozycji do startu i... ruszyliśmy! Po kilku sekundach znaleźliśmy się przed wejściem. O dziwo wygrał jeszcze senny Osiek.
- Heh. Brawo. A teraz czas na pracę! Patrz, jest tu zupełnie pusto! Jesteśmy chyba pierwsi. Skorzystajmy z okazji i wydobądźmy z tych skał najfajniejsze rzeczy! - rzekłam z radością w głosie, po czym wyjęłam z torby podróżnej kilof. - Ty mały raczej nie dasz rady kopać; to ciężka robota, poza tym nie masz jak złapać narzędzia. Ale nie martw się, możesz za to sobie poleniuchować. Trzymaj, nad jeziorem zerwałam ci kilka jagód, smacznego. - podałam przyjacielowi owoce, a sama wzięłam się do roboty. Na początku zaczęłam krążyć wzrokiem po ścianach jaskini, aż w końcu ujrzałam ciekawe, błyszczące kolorami tęczy skałki. Podeszłam do nich i zaczęłam oceniać gdzie zacząć uderzać. Wyznaczyłam pewne miejsce zaznaczając je czarnym krzyżykiem [markerem]. I... wzięłam mocny zamach i uderzyłam o skały. Zrobiła się lekka szczelina. Kontynuowałam zajęcie czekając na efekty. Nie poddawałam się, choć pot z wysiłku spływał mi po strumyczkiem po czole.