http://www.pokemon-crystal.aaf.pl

- Rozumiem, rozumiem. - zaśmiał się głos. Dopiero teraz zdjął kaptur, który do tej pory starannie ukrywał jego twarz. Ujrzałeś co prawda nie młodą, lecz pogodną twarz, w każdym miejscu udekorowaną zmarszczkami. Ciemne oczy starca patrzyły na Ciebie z zaciekawieniem, a zarazem rozbawieniem. Gdy odwrócił twarz w stronę wioski zauważyłeś, że mężczyzna nie ma już nawet najmniejszego włoska na głowie. W dodatku sprawiał wrażenie sporo niższego od Ciebie - jego plecy były wyraźnie zgarbione. W jednej z rąk trzymał starą, spróchniałą laską, dłoń drugiej zaś nadal spoczywał na twoim ramieniu. Dopiero teraz zauważyłeś niezwykle skromny ubiór starca - porozrywana tu i ówdzie bluza, bardziej zresztą przypominająca worek oraz kremowe spodnie. Ich nogawki były mocno porozdzierane. Mężczyzna nie nosił żadnych butów, mogłeś wyraźnie zobaczyć nieco za długie paznokcie.
- Rzadko, bardzo rzadko mamy tu gości. Zwłaszcza takich młodych. Jak widzisz, mało kto tu mieszka. Gdyby tylko ktoś go pokonał, wszystko wróciłoby do normy... - po ostatnim zdaniu dziadek westchnął cicho.

- Oh, powiedziałem to na głos? - starzec zaśmiał się, po czym spojrzał na Ciebie z niepewnym uśmiechem. Chyba nieco się zestresował. - Może nie powinienem mówić tego obcym, ale od pewnego czasu naszą wioskę nawiedza potwór. Pojawia się tylko w nocy, jednak wyrządza wiele zniszczeń. Kradnie zwierzęta z gospodarstw, często atakuje też mieszkańców. Mamy już wiele osób z licznymi zadrapaniami i głębokimi ranami. Jejku... Czemu musiało się to przydarzyć naszej wiosce?... - mężczyzna spuścił głowę, wpatrując się w swoje stopy. - Wielu ludzi odeszło, pozostali tylko najstarsi. My po prostu nie mamy jak stąd pójść. Nie ułożymy sobie nigdzie indziej życia, za starzy jesteśmy. Ta wioska to nasza jedyna szansa.

[ Przepraszam, za taki kiepski opis, ale musiałam Ci sytuację przedstawić. Poza tym idę ciacho robić. ;3 ]

Ostatnio edytowany przez ~Kuro (2012-07-01 10:55:19)

[ Kilometr to może nie, ale na pewno nie będzie samego dialogu zawierał. ;3 A, i taki jeden wymó ode mnie, a przy okazji informacja dla Ciebie - spacje stawiamy po obu stronach myślnika. Mówię tu o dialogach, to estetyczniej wygląda i jest poprawnie.:3]
      - Jesteś pewien, że podejmiesz się tego zadania? - staruszek spojrzał na Ciebie poważnie, jednak szybko zaśmiał się. Widocznie zauważył upór i zdecydowanie w Twoich oczach. - Nie mamy tu niczego do wynajęcia, jednak zostało parę domów opuszczonych przez ich właścicieli. Możesz spędzić tam noc, ewentualnie kilka nocy, bo prawowici nabywcy tak szybko tu nie wrócą. - uśmiechnął się do Ciebie i ruszył w stronę domków. Poszedłeś powoli za nim.
     Parę minut później stanęliście przed niedużą, zaniedbaną chatką. Czerwona farba, którą niegdyś malowane były ściany domu, zdążyła już wyblaknąć, a szyby w oknach miały wiele rys lub nawet dziur. Zawiasy, na których osadzone były drewniane, podrapane drzwi, wyglądały na mocno zardzewiałe. Gdzieś przy wejściu widać było mocno nieczytelną, metalową tabliczkę, na której wyryte były nazwiska byłych mieszkańców. Cały budynek zbyt przyjaźnie nie wyglądał, a całego efektu dopełniał stary dach, w którym brakowało wielu dachówek.
- Proszę, to klucz od tego mieszkania. - starzec wręczył Ci niewielki, srebrny kluczyk. 

Ciemność. Dotykała Cię teraz z każdej strony, muskając czarnymi szponami Twe ręce, nogi, a nawet najcieńsze kosmyki włosów. Dłonie... Nie, raczej niezwykle kościste ręce zakończone krwistoczerwonymi pazurami rozrywały Twą skórę, kawałek po kawałku. Nie czułeś jednak bólu. Jedyne uczucie, jakie towarzyszyło Ci podczas całej tej przedziwnej sytuacji to strach. Strach, który nie opuszczał Cię nawet na chwilę. Od koniuszków palców, po najkrótszy włosek. W końcu przestał. Mrok zniknął, by po chwili powrócić. Tym razem zatapiałeś się w nim jak w morzu rozpaczy, które właśnie szumiało w Twej głowie. Nie mogłeś oddychać, aż w końcu...
Otworzyłeś oczy. Pokój, szafki, pajęczyny. Wszystko było tak, jak wcześniej w tym pokoju. Jedynie za oknem panowały całkowite ciemności, a błyskawice przecinały co chwila niebo. Światło niektórych było tak mocne, że musiałeś zamykać oczy. Czyli cała sytuacja, od której kości drętwiały, a krew zamarzała w żyłach, to był tylko zły sen?...

Na dworze pioruny, jeden po drugim, uderzały o ziemię, wywołując przy tym niesamowity hałas. Każda z nich przeszywała niebo swoim blaskiem, by po chwili zniknąć i ustąpić miejsca innej. Przy takiej pogodzie domy, które jeszcze wcześniej wyglądały nieprzyjaźnie, teraz nabrały jeszcze bardziej ponurego charakteru. Albo ci się wydawało, albo burza była coraz bliżej Ciebie. Odruchowo zacząłeś liczyć sekundy od błysku, do grzmotu. Dwie, trzy, cztery... Niedobrze. W takiej sytuacji nie powinieneś ruszać się z domu, ale cóż miałeś zrobić? Liczyli na Ciebie. Jakby na zawołanie, dobiegł Cię w którymś momencie głośny ryk. Sam z siebie spojrzałeś, skąd dochodził. Był to dość gęsty, iglasty las.