http://www.pokemon-crystal.aaf.pl

Słońce pokazało swe oblicze wschodząc zza horyzontu i witając porannych ptaszków pierwszymi promieniami słońca tego dnia. Tak, mało osób wstaje tak wcześnie rano, tym bardziej tuż przed świtem, bo jak to się mówi „kto rano wstaje ten jest niewyspany”. Jedną z takich osób był nasz typowy bohater – Ririsu, przemierzający spokojną drużkę pewnym siebie krokiem. Otaczał go krajobraz istnie malowniczy i niespotykany, ponieważ widział kamienie, kamienie i, eee... kamienie? No tak, w końcu to stara kopalnia położona głęboko w skalnym wąwozie, dość nietypowym miejscu jak na tego typu rzeczy. Kopalnia była od dawna opuszczona, ale i tak zlatywali się tutaj poszukiwacze przygód gotowi odszukiwać nie złoto, nie cenne surowce, a... skarby. Tak, skarby, ukryte za skalnymi ścianami przed oczami łakomym, zaś Ririsu był jednym z owych łakomych na pieniądze i inne przedmioty iście materialne oraz cenne, może nie tyle co na samą kasę, ale stare, a także ciekawe przedmioty, które mogły mu się przydać. No cóż, wracając do podróży to już po kilku minutach młodzieniec stanął przed otworem groty będącym tak naprawdę wejściem do kopalni. Cóż, mówiłem, że stara to kopalnia? Nie? To teraz wiecie. Nie czekając długo chłopiec wyjął ze swej kieszeni przedmiot iście cudny zwany latarką, która leniwie zamrugała, po czym stała się jasność. Bo w tej jamie ciemnej jak w... piwnicy (Ha! A co myśleliście?), światła oczywiście nie było, dlatego latarka naprawdę sie tu przydała. Wracając jednak do młodzieńca to wkroczył on ku ciemnością, przez które starał się przebić snop światła ów urządzenia i już po chwili ogarnęła go ciemność... Tak, zapomniałem zmienić baterii. Klnąc bezgłośnie wymacał z kieszeni pokeballa z Growlithem, po czym wypuścił go na te stęchłe powietrze, każąc mu zapalić na chwilę mały płomyczek, aby mógł odnaleźć w tym plecaku swym baterie na zmianę. Po jakiś dwóch minutach latarka ponownie zalśniła jasnym blaskiem, a Growlithe wrócił zadowolony do pokeballa, Ririsu ruszył dalej ku ciemnością oświecając sobie drogę latarką i wszyscy byli zdrowi, i szczęśliwi. Kilka minut później młodzieniec odnalazł całkiem ładną skalną ścianę, na której widać było pęknięcia, a jak wiadomo, pęknięcia łatwiej było poszerzyć niż  skruszyć litą ścianę. Ririsu bez słowa położył latarkę obok, na jakiejś skalnej półce, a następnie wyjął z plecaka kilof, który sterczał mu z plecaka niczym miecz z pochwy, wziął zamach i bum, ciach, krach. Po chwili wpadł w jakiś trans uderzając w pęknięcia z dużą mocą, ciągle jednak będąc uważnym i czekając aż coś się stanie.