http://www.pokemon-crystal.aaf.pl

Wieczorem poszedłem do swojej pracy w komisariacie policji, ponieważ chciałem trochę zarobić, a przy okazji powalczyć trochę ze złem . Gdy przyszedłem na dobry początek musiałem posegregować różne kartki z tym z czym musieli się mierzyć policjanci, ale tak jak zawsze papierów była masa . Jedna wielka masa, a ja musiałem to posegregować i przyjąć kolejne zadanie . Zajęło mi to dużo czasu tak dużo, że mógłbym równie dobrze przejść na nogach przez duże miejsce od jednego końca to drugiego . Po tym musiałem zrobić kolejną, nudną pracę którą nie chciał by się zając nawet najbardziej nudny człowiek za świecie który niema zajęcia, czyli po prostu sprawdzenie jeszcze większej masy listów i odpisać nie zgodzić się, lub się zgodzić . To zajęło tak wiele czasu że o mało co nie zasnąłem  podczas sprawdzania tych listów . Było tak nudno przy robieniu tych listów że wolałbym patrzeć jak trawa rośnie . Po wykonaniu nudnego zadania była pora na zrobienie czegoś ciekawszego . Przesłuchiwanie świadków napaści na sklep z bardzo drogą biżuterią . Było mało świadków, ale mówili ciekawe rzeczy np. jeden z nich powiedział : ja nic nie wiem,ale widziałem jak jakiś facet z wielkim worem i skarpetą na głowie niezauważony zabrał biżuterie, prawdopodobnie wtedy gdy pracownicy byli na zapleczu . To potrwało o wiele krócej niż z tymi papierami, lub listami . Był to w połowie nudny i w połowie ciekawy wieczór, ale tak czy siak w pracy byłem, na pieniądze zapracowałem . Oczywiście tak jak zawsze to robię w każdej pracy, biorę zasłużoną kasę i wracam do domu .

Trochę nie w terminie, ale zaliczę -,-. W piątki i soboty od 22 do 6. Czyli w piątek od 0:00 do 6:00, a następnie od 22:00, do 0:00 oraz w sobotę w te same godziny. Ty to napisałeś w sobotę o 20 (a od 22 jest czynne), ale niech Ci będzie. Co prawda oczywiście super postać z 4 pokemonami rozwaliła ponad 12 ludzi, ale się nie będę aż tak czepiał bo nie o to chodzi xD.

Twoja zapłata to 310zł.

Ja ci za to nawet 50 nie dam, ale masz (ledwo) 30 zł.

czy wy na prawdę nie ogarniacie terminów? @.@ godzinę za wcześnie, ale zaliczę. 240

„Kurde, po cholerę pracuję? No po cholerę? Jestem trenerem, do cholery jasnej! Powinienem zdobywać odznaki i tak zarabiać, ot co! Już nawet nie wspominając gdzie. Przecież ja jestem z Teamu Rocket, przecież to nie godne dla zawodowego złodzieja, w największej na świecie organizacji, gnoić się w jakimś cholernym posterunku, za psie pieniądze. No przecież, jakby szef się dowiedział, to chyba własnoręcznie zdarł by ze mnie skórę. Nie wspominając już o matce, która przyszłaby do więzienia z dwururką przewieszoną przez ramię. I nie, nie po to by mi pomóc w ucieczce. Chociaż teraz schodzę z tematu, no bo w końcu co ma więzienie wspólnego ze mną? A tak, już sobie przypomniałem: to, że wchodzę niemalże dosłownie w paszczę lwa, nie wiedząc czy tam, aby na mnie czyhają. Dzięki bogu nie stałem się na tyle sławny w mej organizacji, aby wieszać za mną listy gończe czy w ogóle mnie kojarzyć, przecież ja nie brałem udziału w żadnej akcji i nawet nie wiem czy oficjalnie do nich należę. Ale kto wie, może mają tam wtykę i ktoś mnie w psiarni skojarzy? No, ale potrzebuję kasy, tym bardziej, że całkiem nie źle płacą. Cholera, popadam w obłęd.” - myślę, klnąc jak najęty, co jak co, ale zdarzają mi się dni, w których po prostu wstaję lewą nogą. No wybaczcie proszę, ale jak można zachować spokój, jeśli któryś dzień pod rząd kisi się w jakimś tureckim mieście idiotów, wykonując zawody kompletnie niepotrzebne dla mej osoby, dzięki jakiejś organizacji charetatywnej, której nazwy nawet nie pamiętam i pamiętać nie chcę.

Po raz ponowny, młody chłopak, mający niemalże mleko matki pod nosem, z włosami jarzącymi się w łunie porannego światła na ciemny blond, kierował się po raz kolejny w ostatnich dniach, ku miejscu, którego jakże nienawidził, tym razem nie wiedział czy przed wykryciem, czy aby przed tym, że tego miejsca kompletnie nie zła. Zazwyczaj nie zdążył trafić na posterunek, gdy już jego wpływowy ojciec, który miał wszędzie wtyki, dzwonił na komisariat załatwiając mi zwolnienie, po czym dając – nie manto, bo przemocy w rodzinie nienawidził – a ciężki, nieustający trening sprawności kondycyjnej polegający na wstawaniu rano, dwie godziny przed śniadaniem i wykonywaniem najtrudniejszych ćwiczeń, często dość bolesnych, na przykład walki na bokkeny z instruktorem KenJutsu. Początek podróży nie należy do najtańszych, trzeba było pokupować to i owo, przez co jego zasoby pieniężne lekko mówiąc – uleciały. Co prawda jeszcze wczorajszego dnia zajął swój czas pracą, jednak nie zmienia to faktu, iż kasy zbyt dużo mu nie przybyło, zaś czymś przecież musiał sfinansować swą podróż,nie? Żadnego sponsora niestety nie miał i mieć nie chciał. Ririsu nigdy nie lubił się w pracach, był typem leniwca, który najchętniej leżałby całymi dniami na słońcu, oglądając twory na chmurach i czytając jakieś dobre książki fantasy. Chociaż niby był przyzwyczajony do ciężkiej pracy, to nigdy by nie pomyślał, że skończy na jakimś zadupiu, zajmując się konserwacją  i pracą w miejscu, którego wprost nienawidził i którego lekko bał się z powodu swej profesji egzorcysty, która była w tym kraju zakazana i uznawana przez kościół za szarlataństwo i satanizm, no, ale mniejsza. Do tego przynależył, do organizacji złodziei, których policja co najmniej nie darzy miłością  Nawet jego główny zawód egzorcysty mało dawał, ludzie tak bali się duchów, zjaw i demonów wszelkiej maści, że po prostu starali się o nich zapomnieć i dać temu spokój, przez co trudno było znaleźć jakieś ogłoszenie zwiastujące ciepły posiłek kolejnego wieczora. Bez rozmyśleń dalszych, a raczej ich ograniczenia lekkiego, chłopak ruszył przed siebie na spotkanie z nową rzeczywistością, nie łatwej pracy. Miał nadzieję, że przysłowie, iż żadna praca nie hańbi jest prawdziwe. W pamięci ułożył sobie, a raczej przypomniał jakie to zadania miał w dniu dzisiejszym wykonać. Mimowolnie wyjął z kieszeni, pogięty list o poszarpanych rogach, po czym spojrzał na jego treść, rozczytując staranne pismo, napisane najprawdopodobniej piórem. Niestety bogate w błędy ortograficzne i językowe, które Ririsu poprawił czerwonym markerem jako, że wprost nienawidził takowych rzeczy. Sam tekst brzmiał tak:

Szanowny Panie Ririsu

Z chęcią wielką, zadowoleni Pana opinią nadaną przez inne miejsca pracy dla młodzieży, jesteśmy gotów do przyjęcia Pana  do jednodniowego terminu, trwającego dokładniej 7 godzin. Zarobki będą zależne od Pana wkładu w pracę i Pana umiejętności. Zadania, które ma Pan wykonać są następujące: umycie podłogi na korytarzu głównym, umycie okien w sali protokolarnej, przesłuchanie świadków – oczywiście w obecności wykwalifikowanego funkcjonariusza i patrol trwający dwie godziny. Z góry dziękujemy i prosimy o pozytywne rozpatrzenie naszej prośby o przyjęcie.

Mark Twinsterlant

Wzdycham kilkakrotnie czytając ów tekst, niezadowolony spoglądając ku niebu, a raczej - ku szaremu, zaśmierdłemu dachowi, pokrytego pleśnią. Po chwili niedługiej ponownie kieruję swe kroki do biura ciecia, łapiąc za mop, jakieś gąbki i inne przyrządy tortur, których nie rozróżniam, po czym ruszam ku głównemu korytarzowi. Pierwsze co robię, to tak jak na kazały siły wyższe - myję i płukam narzędzia dokładnie, aby były po prostu nieskazitelnie czyste. Oczywiście przy pomocy lidlowskich chemikaliów. Dopiero wtedy idę umyć lustro kafelek na korytarzu, myjąc je skrzętnie, a raczej przesuwając bród pod ścianę, gdzie wszelkie nieczystości usuwam przy pomocy dziwnego odkurzacza. Następnie przy pomocy mopa, wody i kolejnych detergentów doczyszczam podłogę Po jakichś dwóch godzinach cały korytarz niemalże lśniła, zaś plecy od garbienia się bolą jak cholera. Nie czekając więc, aż mięśnie zesztywnieją kieruję swe kroki ku gabinetom lekarskich, gdzie wpierw opróżniam kosze, wrzucając odpadki do jednego, wielkiego pojemnika. Kolejnym krokiem, który wprowadzam w życie jest umycie okien, co zajęło mi kolejna dwie godziny i również nie było najsympatyczniejszym przeżyciem. Tymczasem ruszam na zaplecze, zachodząc o głowę po jaką cholerę tutaj przyszedłem. Zdecydowanie nie jestem typem osoby, która ciężko pracuje, a tym bardziej w miejscu, którego się boi. O, nie. Kilka chwil później wychodzę z przychodni, z ciężkim ekwipunkiem w postaci kamizelki ochronnej, bodaj drugiego stopnia, czyli chroniącej przed ciosami pięściami i ranami kłutymi, niestety bez już ochrony przed ranami postrzałowymi. Do tego z pałką teleskopową zawieszoną u pasa i trzema pokeballami przypiętymi do pasa. W dwóch z nich znajdują się moje pupilki – Tutuś i Arcano, zaś w trzecim pokemon otrzymany na ów patrol, a mianowicie – Arcanine, który ma zostać wypuszczony tuż po wyjściu z budynku. Patrol przeszedł bez większych problemów. Chociaż słychać było pogróżki zsyłane na mą postać, a także nawet próbę ataku na mą osobę, czyli funkcjonariusza, która została skutecznie udaremniona przez Arcanina, który kilkoma warknięciami i jednym strzałem z miotacza ognia, przegnał z pola widzenia agresorów i ich pokemony, głównie Koffingi i Beedrille. Rozmowa 'kwalifikacyjna' czy jak kto woli – przesłuchanie zostało przeniesione na inny termin, a mianowicie do czasu, aż świadek wytrzeźwieje, gdyż został wypuszczony do domu, po czym tak się narąbał, że nie wiadomo było czy aby na pewno żyje. Ogólnie, to nie było źle, nawet nie odkryli mojej przestępczej działalności i nie dali szczególnego wpisa do mojej kartoteki, więc ów pracę mogę uznać za zakończoną.

@Up: Ja mam TAKI wyraz twarzy jak to czytam o.O.

A więc Yukiś mi pozwoliła, ale da mi kasę dopiero o 22, więc piszem poza terminem c:.

  Powolnym krokiem wszedłem do budynku policji. Stanąłem w drzwiach i rozejrzałem się po pomieszczeniu. Wszechogarniający bajzel aż prosił się o posprzątanie, jednak miałem nadzieję, że moja "misja specjalna" będzie polegała na czymś więcej niż pozamiataniu. Szybko znalazłem wzrokiem napis "Szefostwo" i unikając plam z kawy na podłodze podszedłem do drzwi po czym otworzyłem je. Było tam o wiele czyściej niż w głównym holu, jednak powietrze nie grzeszyło świeżością. Przy biurku stał wysoki mężczyzna wyraźnie czymś zdenerwowany. Jego ręce lekko drżały, a wzrok przerzucał się na obiekty za oknem z zawrotną prędkością.
- Dzień dobry. - powiedziałem, gdyż facet zapewne nie zorientował się, że ktoś wszedł do jego gabinetu.
- Dzień dobry. - odpowiedział nagle się uspakajając. Od razu zorientowałem się, że chodzi o jakąś poważną sprawę gdyż mężczyzna próbował ukrywać swoje zdenerwowanie.
- Przyszedłem tu w sprawie...
- Pracy! - przerwał mi. - Tak, wiem jesteś Agordius tak?
- Wolałbym Agor, ale jak pan chce.
- Tak, tak. - przystanął na chwilę po czym odwrócił się w stronę korytarza na prawo.
- Margaret! - zawołał, a z korytarza wyszła dziewczyna. Mężczyzna odwrócił się znów w moją stronę.
- Margaret, Agor. Agor, Margaret. - zapoznał nas szybko po czym kontynuował. - Agor, to będzie twoja wspólniczka, razem macie teraz specjalne zadanie. - wypowiedź przerwał mu trzask drzwi, zza których wyszedł jakiś inne mężczyzna. Szef przez szparę między drzwiami a futryną dojrzał bałagan na holu, więc powiedział to czego najbardziej się obawiałem. - Na początek posprzątajcie hol.
  Po tych słowach mężczyzna dosłownie wypędził nas z gabinetu. Spojrzałem na swoją wspólniczkę. Była nawet ładna. Rude włosy nachodziły na piegowatą twarz, a zielone oczy ładnie komponowały się z nimi. Miała na sobie sweterek i dresowe spodnie 3/4.
- Cześć. - powiedziała podając mi rękę po czym spojrzała na hol, a jej oczy rozszerzyły się prawdopodobnie do maksymalnych rozmiarów. Odetchnęła głęboko. - No to musimy to posprzątać. - powiedziała, a ja przytaknąłem. Zabraliśmy się do sprzątania. Ja porządkowałem papiery, a ona poszła po miotłę i zaczęła zamiatać. Ułożyłem osobno raporty, listy gończe, dowody oraz rzeczy których nie dało się przydzielić do żadnej kategorii, następnie położyłem je na jedno, widocznie od kilku lat nieużywane biurko. Stanąłem jak wryty gdy zobaczyłem co w tym czasie zdążyła zrobić Margaret. Podłoga błyszczała, a ona już myła ostatni skrawek. Pomieszczenie było już czystsze, a ja, z dwoma odświeżaczami powietrza w rękach postanowiłem posprzątać także powietrze. Wkrótce było już na prawdę czysto, więc razem z wspólniczką skierowaliśmy się do drzwi gabinetu. Nie zastaliśmy tam szefa, więc sprawdziliśmy w pokoiku, gdzie swój gabinet miała Margaret. Tam też go nie było. Znalazłem jednak małą karteczkę. Wziąłem ją do ręki i przeczytałem na głos.
- Jedźcie do Eterna City. - wyrecytowałem.
- Tyle? - spytała się zdziwiona dziewczyna.
- Tak. - dodałem upewniając się, że na tylnej części kartki nie ma nic więcej. Nikogo oprócz nas nie było na posterunku, więc zamknęliśmy go na klucz i wsiedliśmy do radiowozu. Długo nam zajęło przejechanie do sąsiedniego miasta, gdyż śnieżyca blokowała niektóre drogi i musieliśmy kierować się objazdami. Wkrótce jednak dotarliśmy do miasta. Wysiadłem, a to co ujrzałem przerosło moje obawy. Mieszkania paliły się, a po ulicach biegali ludzie z pistoletami. Wśród nich zauważyłem kilku policjantów, aż wkrótce dojrzałem oczekiwany obraz. Szef stał pod ścianą i celował właśnie w biegnącego mężczyznę, gdy nagle nasze uszy zostały brutalnie potraktowane głośnym odgłosem wystrzału, a mężczyzna który co dopiero biegł, leżał na ziemi martwy.
- Co się dzieje? - spytałem się szefa przekrzykując odgłosy wszechogarniającego mnie chaosu.
- Mini-rewolucja. - odpowiedział. - Ludzie zbuntowali się przeciw władzom. Musicie ich uspokoić, a nie ważcie się strzelać do uzbrojonych. Jeśli nie wy zabijecie ich to oni zabiją was. - dodał podając nam pistolety. Z Margaret spojrzeliśmy po sobie z przerażeniem, jednak zebraliśmy pistolety i pobiegliśmy przed siebie. Znalazłem dwóch cywilów, w których jakiś facet celował karabinem maszynowym. Wystrzeliłem pierwszy pocisk, który ugodził go w brzuch, a chłopak padł na kolana. Podbiegł i strzeliłem mu w kark bez większych trudności, ot jakbym robił to codziennie. Para spojrzała na mnie przerażona, więc krzyknąłem do nich aby za mną szli, choć raczej zrozumieli to z gestykulacji niż ze słów. Hałas był już nie do przekrzyczenia. Schowałem ich w piwnicy jednego z bloków i wybiegłem, jednak krwawa parada przeniosła się już dalej. Zacząłem biegać po miejscu wypadku szukając ofiar, jednak znalazłem tylko kilka martwych ciał. Wkrótce jednak znalazłem także Margaret z postrzeloną nogą. Wziąłem ją na ręce i zaniosłem do reszty ocalałych. Opatrzyli ją, a następnie czekaliśmy. Sytuacja podobno opanowywała się, a nie chcieliśmy się narażać.
   Następnego dnia obydwaj przybyliśmy na posterunek aby odebrać wynagrodzenie. Hol znów był cały brudny jakbyśmy go nie wysprzątali. Weszliśmy do gabinetu, gdzie szef z zabandażowaną ręką uśmiechnął się do nas.
- Świetnie się spisaliście. - powiedział podając nam koperty. Pożegnałem się z Margaret i wyszedłem z posterunku. Może tu kiedyś wrócę. Tymczasem jednak otworzyłem kopertę, a w środku znalazłem...

„O matko, znowu, ja pierdzielę.” - myślę spoglądając ku niebu i wyliczając w mym umyśle wszelkie rzeczy, które mogą mi się przytrafić w miejscu, do którego zmierzam - „Kurde, po cholerę pracuję? No po cholerę? Jestem trenerem, do cholery jasnej! Powinienem zdobywać odznaki i tak zarabiać, ot co! Już nawet nie wspominając gdzie i w jaki sposób. A jednak może wspominając – jako egzekutor i niesławny przestępca z kryminalnej organizacji Yakuza... chociaż nie, ja chyba dołączyłem do rakietowców. Jeden kit. No właśnie! Przecież ja jestem z Teamu Rocket, przecież nie godną dla zawodowego złodzieja rzeczą jest parać się takimi bezwartościowymi pracami – no prawie bezwartościowymi, ale mniejsza - w największej na świecie organizacji, gnoić się w jakimś cholernym posterunku, za psie pieniądze. No przecież, jakby szef się dowiedział, to chyba własnoręcznie zdarł by ze mnie skórę, plus do tego ugotowałby mnie na wolnym ogniu, a później poszatkował i dał Houndoomom na pożarcie. Nie wspominając już o matce, która przyszłaby do więzienia z dwururką przewieszoną przez ramię. I nie, nie po to by mi pomóc w ucieczce. Chociaż teraz schodzę z tematu, no bo w końcu co ma więzienie wspólnego ze mną? A tak, już sobie przypomniałem: to, że wchodzę niemalże dosłownie w paszczę lwa, nie wiedząc czy tam, aby na mnie czyhają. Dzięki bogu nie stałem się na tyle sławny w mej organizacji, aby wieszać za mną listy gończe czy w ogóle mnie kojarzyć, przecież ja nie brałem udziału w żadnej akcji i nawet nie wiem czy oficjalnie do nich należę. Ale kto wie, może mają tam wtykę i ktoś mnie w psiarni skojarzy? No, ale potrzebuję kasy, tym bardziej, że całkiem nie źle płacą. Jak na psy, rzecz jasne, bo ostatnio dostałem pięć stów, a przecież z moim wykształceniem to powinienem zarabić... cholera, ja przecież nie mam oficjalnego wykształcenia, ba, ja w ogóle nie mam wykształcenia, chyba, że wliczyć do niego można moje zdanie z klasy na klasę w podstawówce, o do gimnazjum nie miałem pecha chodzić. Nie zmienia to jednak faktu, że powinienem użerać z duchami, widmami, zjawami i demonami wszelkiej maści, chroniąc niewinnych, po czym grzecznie prosić z mieczem w ręku o ich kosztowności i wyposażenie portfela. Cholera, popadam w obłęd.” - myślę, klnąc jak najęty, co jak co, ale zdarzają mi się dni, w których po prostu wstaję lewą nogą. No wybaczcie proszę, ale jak można zachować spokój, jeśli któryś dzień pod rząd kisi się w jakimś tureckim mieście idiotów, wykonując zawody kompletnie niepotrzebne dla mej osoby, dzięki jakiejś organizacji charytatywnej, której nazwy nawet nie pamiętam i pamiętać nie chcę. Czemu? Bo jest organizacją charytatywną, a spośród nich, to trawię jedynie pajacyka. No i może pustą miskę, ale mniejsza...

Kolejny dzień, kolejne wydatki i kolejne potrzeby zdobywania pieniędzy. No bo przecież lenistwo nie jest kopalnią złota. Niestety. Więc po raz ponowny, młody chłopak, mający niemalże mleko matki pod nosem, z włosami jarzącymi się w łunie porannego światła na ciemny blond, kierował się po raz ponowny w ostatnich dniach, ku miejscu, którego jakże nienawidził, tym razem nie wiedział czy przed wykryciem, czy aby przed tym, że tego miejsca kompletnie nie znał, a raczej znał, chociaż niezbyt dobrze. No i do miejsca, za którym lekko mówiąc – nie przepadał. Zazwyczaj nie zdążył trafić na posterunek, gdy już jego wpływowy ojciec, który miał wszędzie wtyki, dzwonił na komisariat załatwiając mi zwolnienie, po czym dając – nie manto, bo przemocy w rodzinie nienawidził – a ciężki, nieustający trening sprawności kondycyjnej polegający na wstawaniu rano, dwie godziny przed śniadaniem i wykonywaniem najtrudniejszych ćwiczeń, często dość bolesnych, na przykład walki na bokkeny z instruktorem KenJutsu. Początek podróży nie należy do najtańszych, trzeba było pokupować to i owo, przez co jego zasoby pieniężne lekko mówiąc – uleciały. Co prawda jeszcze wczorajszego dnia zajął swój czas pracą, jednak nie zmienia to faktu, iż kasy zbyt dużo mu nie przybyło, zaś czymś przecież musiał sfinansować swą podróż,nie? Żadnego sponsora niestety nie miał i mieć nie chciał. Ririsu nigdy nie lubił się w pracach, był typem leniwca, który najchętniej leżałby całymi dniami na słońcu, oglądając twory na chmurach i czytając jakieś dobre książki fantasy. Chociaż niby był przyzwyczajony do ciężkiej pracy, to nigdy by nie pomyślał, że skończy na jakimś zadupiu, zajmując się konserwacją  i pracą w miejscu, którego wprost nienawidził i którego lekko bał się z powodu swej profesji egzorcysty, która była w tym kraju zakazana i uznawana przez kościół za szarlataństwo i satanizm, no, ale mniejsza. Do tego przynależył, do organizacji złodziei, których policja co najmniej nie darzy miłością  Nawet jego główny zawód egzorcysty mało dawał, ludzie tak bali się duchów, zjaw i demonów wszelkiej maści, że po prostu starali się o nich zapomnieć i dać temu spokój, przez co trudno było znaleźć jakieś ogłoszenie zwiastujące ciepły posiłek kolejnego wieczora. Bez rozmyśleń dalszych, a raczej ich ograniczenia lekkiego, chłopak ruszył przed siebie na spotkanie z nową rzeczywistością, nie łatwej pracy. Miał nadzieję, że przysłowie, iż żadna praca nie hańbi jest prawdziwe. W pamięci ułożył sobie, a raczej przypomniał jakie to zadania miał w dniu dzisiejszym wykonać. Mimowolnie wyjął z kieszeni, pogięty list o poszarpanych rogach, po czym spojrzał na jego treść, rozczytując staranne pismo, napisane najprawdopodobniej piórem. Niestety bogate w błędy ortograficzne i językowe, które Ririsu poprawił czerwonym markerem jako, że wprost nienawidził takowych rzeczy. Sam tekst brzmiał tak:

Szanowny Panie Ririsu

Z chęcią wielką, zadowoleni Pana opinią nadaną przez inne miejsca pracy dla młodzieży, a także jednodniowym stażem w naszym biurze, jesteśmy gotów do przyjęcia Pana  do jednodniowego terminu, trwającego dokładniej 7 godzin. Zarobki będą zależne od Pana wkładu w pracę i Pana umiejętności. Mamy nadzieję, że nie zawiedziemy się na Panu, gdyż ostatnio Pan Panie Ririsu, wykazał się niesamowitymi zdolnościami. Zadania, które ma Pan wykonać są następujące: umycie podłogi na korytarzu głównym, umycie okien w sali protokolarnej, przesłuchanie świadków – oczywiście w obecności wykwalifikowanego funkcjonariusza i patrol trwający dwie godziny. Z góry dziękujemy i prosimy o pozytywne rozpatrzenie naszej prośby o ponowne przyjęcie.

Mark Twinsterlant

Tak, ależ mam te umiejętności – machanie mopem na prawo i lewo, i pucowanie okien, na których nawet pleśń zaczęła rosnąć. Nie wiem jak to możliwe, ale takie są fakty. A może to ja przegiąłem z apapem? Mniejsza. Wzdycham kilkakrotnie czytając ów tekst, niezadowolony spoglądając ku niebu, a raczej - ku szaremu, zaśmierdłemu dachowi, pokrytego pleśnią. Po chwili niedługiej ponownie kieruję swe kroki do biura ciecia, łapiąc za mop, jakieś gąbki i inne przyrządy tortur, których nie rozróżniam, po czym ruszam ku głównemu korytarzowi. Pierwsze co robię, to tak jak na kazały siły wyższe - myję i płukam narzędzia dokładnie, aby były po prostu nieskazitelnie czyste. Oczywiście przy pomocy lidlowskich chemikaliów. Dopiero wtedy idę umyć lustro kafelek na korytarzu, myjąc je skrzętnie, a raczej przesuwając bród pod ścianę, gdzie wszelkie nieczystości usuwam przy pomocy dziwnego odkurzacza. Następnie przy pomocy mopa, wody i kolejnych detergentów doczyszczam podłogę Po jakichś dwóch godzinach cały korytarz niemalże lśniła, zaś plecy od garbienia się bolą jak cholera. Nie czekając więc, aż mięśnie zesztywnieją kieruję swe kroki ku gabinetom lekarskich, gdzie wpierw opróżniam kosze, wrzucając odpadki do jednego, wielkiego pojemnika. Kolejnym krokiem, który wprowadzam w życie jest umycie okien, co zajęło mi kolejna dwie godziny i również nie było najsympatyczniejszym przeżyciem. Tymczasem ruszam na zaplecze, zachodząc o głowę po jaką cholerę tutaj przyszedłem. Zdecydowanie nie jestem typem osoby, która ciężko pracuje, a tym bardziej w miejscu, którego się boi. O, nie. Kilka chwil później wychodzę z przychodni, z ciężkim ekwipunkiem w postaci kamizelki ochronnej, bodaj drugiego stopnia, czyli chroniącej przed ciosami pięściami i ranami kłutymi, niestety bez już ochrony przed ranami postrzałowymi. Do tego z pałką teleskopową zawieszoną u pasa i trzema pokeballami przypiętymi do pasa. W dwóch z nich znajdują się moje pupilki – Tutuś i Arcano, zaś w trzecim pokemon otrzymany na ów patrol, a mianowicie – Arcanine, który ma zostać wypuszczony tuż po wyjściu z budynku i z którym zdążyłem się już trochę zapoznać jako, że ostatnio otrzymałem ów poka na przechadzkę. Patrol przeszedł bez większych problemów. Chociaż słychać było pogróżki zsyłane na mą postać, a także nawet próbę ataku na mą osobę, czyli funkcjonariusza, która została skutecznie udaremniona przez Arcanina, który kilkoma warknięciami i jednym strzałem z miotacza ognia, przegnał z pola widzenia agresorów, tym samych co ostatnio napadły mą postać, jednakże dzisiejszego dnia jakoś nie kwapili się do użycia swych poków, a jedynie do zesłanych kilku pogróżek i kamieni, które jednak nie trafiły i nie zraniły. Rozmowa 'kwalifikacyjna' czy jak kto woli – przesłuchanie zostało przeprowadzone tuż po moim przybyciu, tym razem jednak koleś był całkowicie trzeźwy i gotów do odpowiadania na wszelkie pytania. No prawie. Miał znaczne opory do rozplątania języka i pogardę dla mojej skromnej osoby, która jednak dość szybko zniknęła, po kilku ostrych ripostach i postawieniem kolesia pod ścianę. Ogólnie, to nie było źle, nawet nie odkryli mojej przestępczej działalności i nie dali szczególnego wpisa do mojej kartoteki, więc ów pracę mogę uznać za zakończoną. Z miłą ciężkością w kieszeni wróciłem do domu, obiecując sobie po raz enty, że już nigdy nie pójdzie do tak wyglądającej pracy. Nigdy.

Ostatnio edytowany przez Ririsu (2012-06-17 11:52:06)

Drugi dzień pracy.
Nastał poranek a ja już byłem na komisariacie razem z Lillipup'em. Na początek zacząłem podpisywać papiery i poprosiłem:
- Lillipup, mogła byś pospacerować i sprawdzić czy jest jakaś ina praca na komisariacie? - Zapytałem podpisując papiery.
Pokemon piesek pokiwał na tak po czym pobiegła szukać. Gdy byłem w połowie podpisywania trochę odpocząłem i zacząłem dalej podpisując. Gdy skończyłem moja towarzyszka powiedziała mi że poszukują dopiero co wyklutego Oddish'a. Drugie zadanie się zaczęło, szukaliśmy wszędzie lecz nie znaleźliśmy, w końcu jeden z mieszkańców tego miasta powiedział że to jakiś zespół z literą "A". Jednak po godzinie znalazła się koło drogi, pewnie jak jechali to ona musiała wypaść im z samochodu. Podniosłem małą która płakała po upadku, pogłaskałem ją i dałem jej karmę. Przestała płakać i uśmiechnęła się, Lillipup też się uśmiechnęła i wróciliśmy na komisariat gdzie oficer Jenny wzięła Oddish i oddała właścicielowi, podziękowała nam i zrobiliśmy sobie kolejny odpoczynek po czym zaczęliśmy rozdzielać karty złapanych przestępców. Były lidery "A" "B" "C" "D" "E" "F" "G" "H" "I" "j" "K" "L" "Ł" "M" "N".  Podziękowałem Lillipup'owi i zamknąłem ją do kuli by sobie odpoczęła. Zauważyłem że są James I Jessy oraz N. bardzo się tym zdziwiłem. Gdy skończyłem zacząłem jeść kanapkę i Poszedłem odebrać pieniądze za pracę.