http://www.pokemon-crystal.aaf.pl

- Cholera, cholera, jasna cholera... - dyszę niczym umierający pies. Rozglądam się dookoła z niespokojnym wyrazem twarzy. Jeśli zauważę coś dziwnego, natychmiast zrywam się na nogi i podchodzę do tego czegoś, machając ręką na Crossy, by podeszła razem ze mną.
Jeśli jednak nic nie zauważę, opadam z powrotem na ziemię i patrzę w niebo...
"Gdzieś tam jest zapisany los nas wszystkich, nee?" - myślę.
------------------------------------------
Mam nadzieję, że odpowiada ci taki odpis :3

Yes, my Lord, kurczę :3
---------------------
- Ach, te niebo... - mruczę cicho, robiąc minę jak milutki kociak. Legendarne Trio... tak, to zdecydowanie muszą być halucynacje, przyjemne, ale halucynacje...
Czy w takim razie jakaś część mojego otoczenia także może być halucynacją?
Wzdycham cicho, przerywając te ponure rozmyślanie. Że też nie mogłam sobie znaleźć innego tematu...
- Nee, Crossy - zwracam się do kotki, zaczynając drapać ją za uszkiem. - Jak myślisz, mała, czy to całe moje życie nie jest całkowicie rozwalone? Skomplikowane?
Uśmiecham się lekko, spoglądając ponownie w niebo. Ciekawe, kiedy ta cała banda Sata i on sam się ockną...

Awwww, przepraszam za długą nieobecność, problemy szkolne :3
-------------------------------
- Hm... - mruczę, zastanawiając się nad spadającą gwiazdą. Meteor spadający na Ziemię, zwłaszcza tak blisko mnie - nie, to musi być zwyczajny zbieg okoliczności. Poza tym niekoniecznie musi spaść blisko - może się spalić w atmosferze.
Dotykam blizn na moich nadgarstkach. Może jednak to nie jest taki zły pomysł? Ewentualnie zawsze trafi mnie w łepetynę. Przynajmniej świat zubożeje o jedną niepotrzebną osobę i będzie więcej miejsca dla pozostałych... kilku bilionów?
Podnoszę się i podchodzę do Sata. Zaczynam nim potrząsać, by go dobudzić.
- Nē, Satan, kuru!* - wołam mu do ucha. Jeśli żadna metoda dobudzenia przedstawiciela płci męskiej (włącznie z waleniem w czuły punkt) nie zadziała, budzę Crossy i proszę ją, by dotkliwie podrapała chłopaka.
---------------------------------
* Mniej więcej "Hej, Satan, chodź!" (awww, Google Translator xD)

Japoński :3
----------------------------
- Nie no, wszystko w porządku - odpowiadam mu cicho, spoglądając na Crossy, która udaje niewiniątko. - Widziałam spadającą gwiazdę i tak sobie pomyślałam... no wiesz... - moje spojrzenie ucieka w bok, a policzki rumienią mi się piekielnie. - ... o ile nie masz nic przeciwko... - kończę po chwili milczenia.

- Nagareboshi... - odpowiadam cicho po japońsku, wskazując na spadającą gwiazdę. - Takie okazję trafiają się rzadko, nie wiem, co ile, ale myślę, że spadnie gdzieś niedaleko... - potrząsam nim, by dobudzić go jeszcze bardziej. - ... a wtedy moglibyśmy do niej podejść...
Nie czekam na jego odpowiedź - po prostu lecę we właściwym kierunku, gwiżdżąc na Crossy, by poszła za mną.

Obserwuję spadającą gwiazdę, ignorując wszelkie niepokojące rzeczy - także niespokojny wzrok mojej kochanej Crossy.
- Satan... wiem, że to głupio zabrzmi, ale... Znałeś mnie przed tym całym wypadkiem - oznajmiam na głos fakt, który mnie zastanawia. - Jak to wszystko wyglądało? Jak i kiedy się poznaliśmy? Ile o mnie wiesz... no i co dokładniej możesz o mnie powiedzieć, oprócz tego, że kiedyś podróżowaliśmy ze sobą i potrafiłam władać ogniem? Jak doszło do tej sytuacji, wiesz której? - pod koniec zaczynam niemal go błagać o odpowiedź ze łzami w kącikach oczu. Jednocześnie czuję, jak blizny po tym wypadku lekko mnie mrowią.
Miejmy nadzieję, że odpowie na zadane przeze mnie pytania. W końcu nadzieja powinna umierać ostatnia, nieprawdaż?

- O kurczę! - szepczę nie za bardzo cichym szeptem i natychmiast rzucam się za Satem. Gdy dobiegamy na miejsce, oceniam sytuację - co się stało, jak...
No i co spowodowało to nagłe poruszenie naszych Pokemonów.
-------------------------
Wybacz, że krótko, ale wyjątkowo nie chciało mi się szukać pola do manewru.

- Hm... ciekawe... - szepczę pod nosem do samej siebie, próbując ogarnąć całą sytuację. Meteor, tajemniczy Pokemon, który chyba nie zapałał do mnie miłością...
Zbliżam się ostrożnie do niego, wyciągając jednocześnie ręce w pokojowym geście - niech maluch (o ile jest mały, przyp. gracza) wie, że nie chcę mu zrobić krzywdy. Jeśli mnie się nie uda nawiązać dobrych relacji z małym przybyszem z kosmosu, kiwam na Sata, by on spróbował... jeśli to też zawiedzie, to szykuję się na walkę.

- Do ciebie można mówić wiele razy, ale nie usłyszysz, co, Sat? - mruczę rozdrażniona do swojego towarzysza, po czym biorę swe Pokeballe i zostawiam je na ziemi, by podejść do tego stworka.
- Widzisz, mały? - zwracam się do niego, ponownie wystawiając ręce w pokojowym geście. - Nic ci nie zrobię...
Jeśli i tym razem to nie poskutkuje, proszę Sata (tym razem z lekką groźbą w głosie), by to on przeprowadził pokojową rozmowę z małym przybyszem.

- Hm, niezły jesteś, maluchu - uśmiecham się ponownie do niego, tym razem sięgam po Pokeballa. - Pytanie jest jednak tylko jedno - dasz się złapać sam, czy może jednak masz ochotę na walkę? - w tym momencie moja mina przybiera drapieżny wygląd, a ja sama powoli zaczynam wyglądać niczym Shion Sonozaki...
Nie no, dobra, lekka przesada. Przybieram ponownie anielską minę, żeby Pokemon się mnie nie przeraził i czekam na jego wybór. Jeśli podda się bez walki, stukam go lekko kuleczką.