http://www.pokemon-crystal.aaf.pl

Iskra i ja byłyśmy bardzo podekscytowane początkiem naszej podróży. Objawiło się to głownie przez trzykrotne wracanie się do domu babci, po kolejne zapomniane rzeczy. Wpierw była to oczywiście cała moja torba. Następnie pokedex, którego w niej brakowało, a na samym końcu rzecz chyba najważniejsza, czyli juki Iskierki z moimi trzema garnuszkami, patelnią, kubeczkiem, talerzykiem i jakże ważną, drewnianą łyżką. To właśnie ta łyżka była sekretem mojego gotowania - jeśli jej nie miałam, nic nie chciało wyjść takie, jak powinno. Oczywiście w jukach, które pospiesznie zapięłam na grzbiecie Iskierki, nie brakowało również składników na przyrządzenie kilku najbliższych posiłków.
W końcu wyruszyłam, po raz ostatni machają, kręcącej na moje gapiostwo głową, babci. Skierowałam się w stronę lasu, rozkoszując się ślicznym dniem i smakiem przygody w powietrzu. Szłyśmy z Iskrą żwawo, jeszcze pełne energii, a ja mając ochotę na spacer używałam własnych nóg.
Zauważywszy jakiś ruch, cień może, przed nami, zwolniłam i prawie się zatrzymałam, a Iskra uczyniła podobnie.
-Co to? Widzisz to maleńka? - odezwałam się do niej cicho, podnosząc rękę i wskazując dziwny, ciemny kształt na granicy zasięgu mojego wzroku. To mógł być człowiek, mógł być pokemon i pewnie nie powinnam się przejmować, ale gdy człowiek wejdzie do lasu i przez chwilę posłucha jego ciszy, nagle robi się dużo ostrożniejszy. Dlatego zapytałam Ponytę, czy też to widzi. Jako pokemon miała lepsze zmysły jak i intuicję. Jeśli to było niebezpieczeństwo, mogła mnie ostrzec, a jeśli nie, cóż, najwyżej się ze mnie pośmieje.

Wicher i chłód? I to TAKI wicher? Tam naprawdę musiało dziać się coś ciekawego. Widząc, że Iskra się nie obawia i ja porzuciłam niepokój, poddając się całkowicie zaciekawieniu. Podbiegłam do Ponyty i wskoczyłam jej na grzbiet.

-Dalej mała, zobaczymy co tam się wyprawia! - zachęciłam ją i szturchnęłam łydkami dając sygnał, byśmy pod galopowały jeszcze bliżej. Byłam ciekawa, czy to pojedynek jakiejś dwójki trenerów. Gdyby tak było, może pozwoliliby mi się przyglądać? Mogłabym się wreszcie czegoś nauczyć, a może i samej spróbować jakiejś walki...? W końcu kiedyś musiał być ten mój pierwszy raz.

Gdy dojechałyśmy na miejsce zeskoczyłam z Iskry i stanęłam obok niej, przyglądając się bitwie, a właściwie jej końcówce. Nawet nie zauważyłam, kiedy dolna warga sama odkleiła mi się od górnej, jak to miała w zwyczaju, gdy wpadałam w zafascynowanie. Wyjęłam pokedex by zeskanować walczące pokemony i dowiedzieć się o nich czegoś, bo póki co moja wiedza o pokemonach była dość... mierna. Poznawałam tylko pokemona należącego do czarnowłosego chłopaka, bo to był oczywiście Meowth, a taki sam mieszkał ze mną i moimi rodzicami. Drugi, pokemon-ptak, był m i zupełnie nieznany.
-O, dziękuję Ci Iskierko. - powiedziałam, przyjmując jabłuszko od ponyty. Pogłaskałam ją pieszczotliwie po pyszczku i po szyi, a tymczasem walka się skończyła.
-O, cześć! - przywitałam się wesoło z jasnowłosym, gdy podszedł do mnie po walce.
-Taaak, właściwie to dopiero co wyruszyłam! - powiedziałam z pewnością siebie, jakby to był prawie powód do dumy. Nie wstydziłam się. Każdy w końcu kiedyś zaczynał, a ja i tak miałam zamiar zostać najlepsza. Wcześniej czy później nie robiło mi takiej różnicy.
-Jestem Marquille. I wiesz, super walczyliście i... - przerwałam, nagle zauważając zniknięcie czarnowłosego chłopaka -O a gdzie się podział tamten chłopak? -zapytałam zdziwiona.

Co się działo z tą pogodą? Miałam złe przeczucie wobec tych ciemnych chmurzysk, dlatego nie oponując wcale, wskoczyłam na Iskrę i razem popędziłyśmy za Naruto.


/przepraszam, że tak króciutko ale nie mam dziś weny, a strasznie chcę wiedzieć co będzie dalej ^^/

Nakazałam Iskrze, by była cicho i położyła się. Dzięki temu jasne płomienie jej grzywy mniej rzucały się w oczy. Sama przykucnęłam za krzakami obok niej, biorąc przykład z Naruto.
-Co tu się dzieje? O co chodzi? - szepnęłam do niego, a chwilę później naszym oczom ukazały się wspaniałe Mightyeny. Westchnęłam z zachwytu, podziwiając je w całej okazałości. Dotychczas bowiem znałam je tylko ze stron atlasu pokemonów, który podarował mi brat. Co tu robiły? Z tego co wyczytałam w atlasie, ciężko było je spotkać poza regionem Hoehn. Dopiero po chwili dostrzegłam też ich dziwne, czerwone oczy. Spojrzałam zaniepokojona na Naruto.

-Strażnicy mroku? - spytałam, patrząc na niego sceptycznie i unosząc brew. -Zabijają i zamieniają w Mightyeny? - dodałam, kręcąc głową i patrząc na niego z politowaniem.
-Chyba się urwałeś z nie tej bajki co trzeba. - dodałam, podnosząc się i otrzepując spodnie z pyłu i małych listków, jakich wiele było na ziemi. Nie uwierzyłam mu wcale, bo i kto by uwierzył w takie głupstwa, wypowiadane na dodatek przez praktycznie nieznajomego? Nie zdziwiłabym się gdyby całe to stado Mightyen było tylko złudzeniem, stworzonym przez jego psychicznego pokemona by mnie nabrać i zabawić się moim kosztem. A kto wie, może chciał wyciągnąć mnie w ten sposób niewiadomo gdzie i tam zrobić mi krzywdę? Nawet moja ufna naiwność miała swojw granice i rzeczy absurdalne zdecydowanie ją przekraczały.
Poklepałam Iskrę, a ona wstała i parsknęła spokojnie, trącając mnie czule pyskiem.

Niechętnie bo niechętnie ale ruszyłam za Iskrą, a w końcu dałam się również złamać jej namowom i wsiadłam na nią, pozwalając zawieźć się daleko od tego miejsca. Dalej nie wierzyłam w te bujdy ze sługami mroku. Za pewnie stałam na ziemi na takie głupoty. Stado złych Mightyen? A może po prostu rozdrażnionych albo ruszających na polowanie?
Poczułam się lepiej gdy wyjechałyśmy na słoneczną polanę. Zaraz też rozejrzałam się za jakimiś pokemonami, bo uznałam, że byłaby to dobra pora i miejsce na trening.

Gdy tylko zauważyłam Vulpixa, natychmiast poszłam za Ponytą w jego stronę. Wyjęłam pokedex i zeskanowałam nim pokemona, chcąc uzupełniać moją własną encyklopedię. Vulpixa znałam bowiem dobrze - mój starszy brat miał takiego. Chociaż nie, po chwili musiałam stwierdzić, że chyba nie takiego, a napewno nie takiego samego. Czy mi się wydawało, czy ten Vulpix, który zwrócił się właśnie przeciwko mojej Iskrze, miał nieco inny kolor sierści? Jakby jaśniejszy, bardziej żółty, niż rudy? Może to dlatego był tu sam jeden, mimo iż Vulpixy zazwyczaj trzymały się swojego stada? A może to tylko blask słońca sprawiał, że lisek wyglądał tak, a nie inaczej?
Jakby nie było zaatakował moją ponytę i przejawiał zdecydowaną chęć walki więc pospieszyłam Iskrze z pomocą, podbiegając bliżej. Z torby wyciągnęłam też pokeball, by mieć go pod ręką o ile wszystko pójdzie zgodnie z moim planem. Tak jest, chciałam złapać tego ślicznego Vulpixa!
-Iskra, zaatakuj Akcją! - zawołałam jako pierwszą komendę -Gdy trafisz wyskok do góry i atak Akcją z powietrza, dzięki temu będzie silniejszy! Uważaj i skup się bo Vulpix jest szybki i niewielki! -wydałam jej polecenia, obserwując z zapałem przebieg walki.

Zdziwiłam się, jak mocno zabolał go atak Iskry, gdy udało jej się w końcu trafić. Zrobiło mi się żal małego pokemona, bowiem dopiero teraz zauważyłam, że był bardziej wystraszony niż agresywny - a przynajmniej takie miałam wrażenie. Wstrzymałam ponyte przed kolejnym atakiem.
-Iskra, wystarczy!-zawołałam, podbiegając do małego pokemona, który jeszcze leżał na ziemi.
-Nic ci nie jest? -zapytałam troskliwie, siadając i biorąc go delikatnie na ręce żeby go przytulić. Nie bałam się, że mnie zaatakuje bo już raczej nie przejawiał chęci do walki. Był jeszcze taki malutki! Zaraz też pomyślałam, że pasowało by mu imię Promień - jasny jak słońce i szybki jak błyskawica. Pogłaskałam go po główce.
-Jesteś tu sam? Gdzie twoj trener albo twoja rodzina?-zapytałam zmartwiona. Jednak prawdę mówiąc, maiałam również nadzieję, że Vulpix jest tu sam bo zakochałam się w nim już od pierwszej chwili i bardzo chciałam się nim zaopiekować.

Ostatnio edytowany przez Marque (2012-08-11 10:27:02)

-Kim jesteś? - zapytałam marszcząc brwi i biorąc się pod boki. Stanęłam wyprostowana i rozdrażniona, przyglądając się mężczyźnie. Czułam się raczej pewnie, bo otaczało mnie stado ponyt, a i na Iskrę mogłam przecież liczyć. Vulpixa wzięłam na ręce i pogłaskałam, by się nie bała i czuła, że przy mnie jej nic nie grozi. Swoją drogą, miałam nadzieję, że tak właśnie było.
-To twoja łąka? - zapytałam, mając nadzieję na pokojowe rozwiązanie sytuacji. Geodude wyglądał na silnego, a do tego był typem kamiennym, czyli miał przewagę nad Iskrą... chociaż na jej korzyść działało jasne słońce. Tak czy inaczej nie byłam pewna swoich sił w ewentualnym starciu.