http://www.pokemon-crystal.aaf.pl

Wywróciłam oczami na słowa faceta i skrzywiłam się. Typowy przykład zidiocenia, spotęgowanego na dodatek testosteronem. Skąd się Ci wszyscy agresorzy na świecie biorą to ja nie wiem ale kiedyś się chyba wkurzę i znajdę to miejsce i już ja sobie z ich rodzicami porozmawiam! Lubiłam walli pokemon, ale co innego pojedynek trenerów, a co innego załatwianie takich spraw przy użyciu siły. I to jeszcze siły naszyh drogich pokemonów... Mierziło mnie takie podejście i postępowanie. Ale co mogłam począć? Widząc zapał Iskry aż głupio byłoby mi odmówić jej tej możliwości sprawdzenia się w walce z trudnym przeciwnikiem. Potrzebowała tego i dawała mi o tym znać całą sobą. Westchnęłam więc i zebrałam się w sobie.
-Skoro naprawdę nie możesz z nami porozmawiać jak człowiek, to pokażemy ci co o tym myślimy! - zawołałam, mrugając do Naruto i ciesząc się z jego przybycia.
-Dalej Iskra, atak żarem, wyskok nad geodudem i ponownie żar! Okrążaj go i atakuj nim zdąży się do ciebie obrócić, masz zdecydowaną przewagę szybkości! - pokierowałam mojego pokemona.

-Dobrze Iskra, tak trzymaj! Jesteś szybka więc unikaj jego ataków, przede wszystkim unikaj jego ataków, a jeśli nadarzy się okazja, atakuj żarem albo kopytami! Ale pamietaj, przede wszystkim uniki! - poinstruowałam ponytę. Wiedziałam, że jeśli trafi ją atak geoduda będzie źle. Zerknęłam na Naruto, zdziwiona jego pasywnością.
-Nie pomożesz nam? - zapytałam.

Kiwnęłam tylko Naruto głową i skupiłam się na dalszej walce, swoje przemyślenia na temqt tego co jest nieuczciwe a co nie zostawiając na później.
-Śwetnie Iskra! Teraz, wykorzytaj sytuację! Wyskok i atak żarem z powietrza a potem z całym impetem spadnij na niego kopytami! - zakomendowałam ponycie. Wiedzałam, że odporność geoduda na fizyczne ataki jest wysoka ale wiedziałam też, jak twarde są kopyta ponyty. Miałam nadzieję, że taki, wzmocniony wyskokiem atak ostrymi i twardymi kopytami, przebije się przez kamienną obronę przeciwnika.

No jak złamała nogę jak ma od diamentu twardsze kopyta... *płacze*
/////////////////////////////////
-Iskierko! - zawołałam przerażona, że coś jej się stało. - Iskierko, wszystko w porządku? - zapytałam podbiegając do niej i nie bacząc na geoduda, który mógł w każdej chwili zaatakować również mnie i Vulpixa, którego wciąż trzymałam na rękach. A miał być tam bezpieczny... i będzie! Co by się nie działo, nie dam skrzywdzić moich pokemonów. Ostatecznie sama też miałam coś niecoś siły. Zerknęłam tylko, jak Stravia Naruto walczy z Onixem i zdziwiłam się, ze tak dobrze jej idzie. W końcu tez miała utrudnienie z powodu typów.

Rozpłakałam się na dobre. Głaskałam Iskrę, nie zwracając już uwagi na to, co działo się dookoła, chociaż byłam wdzięczna ponytom za ich pomoc. Naruto jak najbardziej też! Jednak dopiero po chwili tej karkołomnej wędrówki, w której moją biedną Iskrę próbowaliśmy tak przetransportować do pokecentrum zdałam sobie sprawę, że robimy błąd. Otarłam łzy, dochodząc do siebie i odzyskując zdrowy rozsądek.
-Zaczekajcie, stop! - zawołałam, a ponyty zatrzymały się zdziwione.
-Jestem taka głupia, taka głupia... - zajęczałam, wyciągając pokeball Iskry. -Kochana moja - zwróciłam się do niej - wróć teraz na chwilę do pokeballa. Dzięki temu szybciej dotrzemy do pokecentrum, gdzie zajmie się tobą siostra Joy. Wiem, że nie przepadasz za ballem, ale proszę, tak będzie szybciej i mniej będzie cię bolało! - poprosiłam moją Iskierkę, głaszcząc ją po szyi. Spojrzałam też na jedną z dzikich ponyt.
-Proszę, pomożesz mi i Iskrze? Zawieziesz mnie do pokecentrum? - zapytałam błagalnie.

Usiadłam na krześle w poczekalni Pokecentrum i westchnęłam ciężko. Byłam wdzięczna Naruto za jego pomoc ale nie miałam teraz siły mu o tym powiedzieć. Przytuliłam za to Vulpix i pogłaskałam ją po ślicznym łebku.
-Jak się czujesz malutka? Wszystko w porządku? - zapytałam troskliwie, gładząc ją po loczkach na główce.
-Przepraszam, że tak wyszło... Chciałam zabrać cię tu na spokojnie, a potem... - znów zebrało mi się na łzy. Bardzo martwiłam się o Iskrę, chociaż wiedziałam, że siostra Jopy na pewno ją uleczy. Mój brat opowiadał, że już nie raz ratowała życie jego pokemonów w podobnych sytuacjach. Ale co z tego, i tak się martwiłam.

Gorąco podziękowałam siostrze Joy i zapamiętałam jej zalecenia wobec Iskry. Gdy wyszłyśmy na dwór zaraz pogłaskałam moją dzielną klaczkę. Miałam łzy w oczach i były to łzy zarówno radości jak i wstydu, że w ogóle dopuściłam do takiej sytuacji. Stanęłam przed Ponytą.
-Przepraszam Cię Iskierko. - powiedziałam z powagą. - To moja wina, zawiodłam Cię. Ale obiecuję, że zrobię wszytsko, żeby taka sytuacja już się nie powtórzyła. - domończyłam, głaszcząc ją lekko po szyi i mając nadzieję, że mi wybaczy. Potem zwróciłam się do Vulpix.
-Zostaniesz z nami, prawda malutka? Obiecuję, że zajmę się tobą najlepiej jak będę potrafiła. - powiedziałam, przytulając wciąż liska. A jeśli się zgodzi ze mną zostać, to od razu skanuję moją shiny pokedexem