http://www.pokemon-crystal.aaf.pl

Hyhy, zapowiada się ciekawie :3, czekam na kontynuację : ).

Hm, muszę przyznać, że bardzo mi się spodobał pomysł z tym kalendarzem, który... No, jakby pokazał im tą tragiczną datę. Daisy, jesteś super
Ale tak na serio. Błędów nie chce mi się sprawdzać, więc skupię się na fabule.
No, niby krwi nie ma, ale śmierć tak ^^
Fajne polskie akcenty w Pokemonowym świecie...
Tak na początek... 10/10.

Z ocen się cieszę. Wielkie thx Snazz za "jesteś super"   Teraz już wstawiam rozdział, pierwszy.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ROZDZIAŁ 1
Koniec i początek...

- Mówiłam mamusiu. - Powiedziała malutka Zuzia.
- Co mówiłaś? O co tu chodzi?! - Krzyczała rozwścieczona Wiki, która nie miała pojęcia, że za chwilę jej życie ulegnie całkowitej destrukcji.
- Żegnaj.... - Nie dokończył mówić ojciec, ponieważ wielka fala ognia pochłonęła całą wieś.
Zapadła cisza. Kompletna... Nie było żadnego ćwierkania, szczekania czy nawet brzęczenia. Na ulicach leżały ciała ludzkie. Tomek miał rację, Herider państwa Ruter zginął. Tak jak wszystkie inne pokemony żyjące w te wsi. Zaraz. We wsi? Ogień opanował całą ziemię. Nie ma już nikogo. Zagłada. Każdy wiedział, że kiedyś to nastąpi, ale nie, że dziś. Francuskie restauracje dawniej pełne od turystów teraz świeciły pustkami. Mur chiński zawsze uznawany za niezniszczalny był teraz proszkiem fruwającym po całych Chinach.
- Aaaaaa!!!! - Słychać płacz dziecka.
Czyli ktoś przeżył? Jedna jedyna osoba na świecie. Kto mógł nią być? W samochodzie państwa Szyedłkowskich jedno z rodzeństwa żyje. Zuzia?
- Mamo, tato... - Rozpacza nad ciałami rodziców Wikotoria! - Zuzia, Tomuś. Czemu wy umarliście? Czemu zostawiliście mnie samą? - Żaliła się dziewczyna mokra od łez.
Wiki położyła się przy bracie i łgała. Nie wie ile tam leżała. Godzinę, może dwie. Dla niej świat się skończył, chodź tak naprawdę tylko ona przeżyła. W końcu wzięła się w garść.
- Dlaczego ja? - To pytanie zadawała sobie przez cały czas póki nie nagłe światło.
To było jak błysk tylko 50 razy mocniejszy. Światło oślepiło Wiktorię. Gdy otworzyła oczy stała na zielonej trawie, nie wypalonej jak wcześniej. Przed nią biegł malutki Marill, a za nim Plusle.
- Co? Jak... przecież... - Zaczęła mówić dziewczyna, ale nagle czyjaś ręka dotknęła jej ramienia.
- Co ty tu jeszcze robisz? Zabłądziłaś? Chodź zaprowadzę cię do profesora. - Powiedział jakiś pan ubrany w biały kostium.
Wiki nie miała czasu na wyjaśnienia. Nazwany przez nią „doktorek” zaprowadził ją do dużego budynku nieopodal łąki na której przed chwilą była. Przed budowlą był biały szyld z czerwonymi literami, które tworzyły napis „Laboratorium profesora Oak'a”.
- Kto to profesor Oak? - Zapytał zdziwiona dziewczyna.
- Jak możesz nie wiedzieć? Przecież on da ci pierwszego pokemona.
- Co? - Szepnęła czternastoletnia dziewuszka.
Doktorek jednak nie usłyszał tego i wprowadził ją do dużej sali. Pośrodku był wielki stół. Leżało na nim 14 pustych pokeball'i i jeden zajęty. Obok zamkniętego stał sędziwego wieku mężczyzna. Miał białe, drobne włosy. Tułów zdobił laboratoryjny płaszcz. Zwyczajne czarne buty i zeszyt, który pan trzymał w rękach. W końcu z jego małych ust wypłynęły słowa:
- Jesteś już Wiktoria. Czemu tak długo?
- Yyy... - Jąkała się zapytana.
- Dobra, daruję ci. Nie mam czasu, bo niedługo jadę do Pallet Town. Mam tam znajomego. Mniejsza z tym. Został tylko jeden pokeball, więc wyboru nie masz. Weź go, mój pomocnik da ci zaraz plecak z 5 pokeball'ami i pokedex'em. To chyba tyle. Powodzenia w podróży!
- To był Oak. - Pomyślała Wiki i wzięła co kazał jej profesor.
Następnie wyszła z laboratorium i usiadła na najbliższej ławce.
- Co tu się dzieję? Ja nie rozumiem. - Mówiła sama do siebie. - Mieszkałam w Miłoszech, nagle w kalendarzu dziwnie zakreskowany dzień na czarno, potem pożar, przeżyłam tylko ja. Zaświeciło jakieś dziwne światło i znalazłam się tu. - Nie mogła uwierzyć w to wszystko nastolatka. - Dostałam pokeball... Zaraz! Profesor mówił coś o mieście Pallet Town. Znam je z opowieści o Ash'u Ketchum. On mieszał w regionie Kanto. Dzieci dostawały pokemony i szły w podróż. Zdobywały kolejne stworki, walczyły z liderami. Nie, to niemożliwe! Każdy mówił, że to wymyślone historie. Czy świat mógł się tak zmienić? - Tyle skomplikowanych pytań kłębiło się w głowie Wiktorii.
Dziewczyna nie wiedziała co robić, ale pomyślała, że musi otworzyć ta kulę w której (jak mówiły historyjki) powinien siedzieć jej pokemon. W dawnym świecie pokemony – takie jak pies państwa Ruterów były normalne, a księgi pisały, że te tutaj mają magiczne moce. Czy to prawda? Dziewczyna dotknęła lekko przycisku na pokeball'u i nagle wyskoczył z niego stworek.

O.O Kobieto! Czekam aż w ksiegarni pojawi się twoja książka!

Jesteś boska a to jest bardzo dobre

Znając Daisy to NAPEWNO NIE BĘDZIE RAICHU

Mam dla was niespodziankę. Nie wzięłam jako startera dla Wiki Pikachu!!!
-------------------------------------------------------------------------------------------------

ROZDZIAŁ 2
Gościnne miasteczko...

- Co to za pokemon? - Zdziwiła się dziewczyna.
- Hał hał. - Wesoło zaszczekał pok.
- Zaraz! Wiem, jak to sprawdzić. W książkach było napisane, że trzeba na pokemona nakierować pokedex. Dostałam go od profesora Oak'a. - Wiktoria wyjęła z plecala urządzenie i skierowała w stronę tygryska.

Growlithe
Płeć: samiec

Charakter: przyjacielski, radosny, wierny
Poziom: 5
Ewolucja: Growlithe → (Kamień Ognia) Arcanine
Ataki: Gryzienie, Ryk

- Wyglądasz na sympatycznego. Dowiem się jeszcze tylko coś o twoich atakach.

Gryzienie – atak typu normalnego oraz mrocznego. Jak sama nazwa wskazuje, wykonawca ruchu ściska przeciwnika w swoich szczękach, innymi słowy - gryzie go.
Ryk – atak typu normalnego. Jest to atak pozwalający zmienić pokemona przeciwnika. Nie odbiera życia przeciwnika.

- Czyli już wszystko wiem. - Ucieszyła się Wiki i opowiedziała całą historię jaka jej się niedawno przytrafiła.
Chodź pokemon nie potrafił mówić i nawet nie wiadomo czy nie myślał o czymś całkiem innym niż opowieść po jego oczach można było zauważyć, że rozumie co mówi jego trenerka i w jakiś sposób  współczuję jej.
- Hał hał hał. - Wydał dźwięki Growlithe, gdy tylko jego pani skończyła opowiadać.
- Nie ma czasu na wyżalania. Musimy dowiedzieć się przez co rozpętał się ten pożar?, dlaczego przeżyłam tylko ja?, jakim cudem ogień spalił całą ziemię?, co to było za magiczne światło?, oraz skąd o tym wiedziała moja siostra – Zuzia?
Ostatnie pytanie najbardziej nurtowało młodą trenerkę. Nie wiedziała tak naprawdę co teraz się z nią stanie, gdzie będzie spać i czym się będzie żywić. Nawet spodziewała się, że już jutro może nie żyć!
- Na początku proponuję znaleźć miejsce do spania. - Zaproponowała dziewczyna i wstała z ławki razem z leżącym u jej stup pokemonem.
Ruszyli ścieżką odwrotną ku stronie lasu. Mieli nadzieję, że dojdą do jakiegoś miasta. Może tam zdobędzie jedzenie, picie i dach nad głową. Po długiej wędrówce udało im się dotrzeć do małego miasteczka. Z tego co przeczytała na mapie zamieszczonej przy bramie miasto nazywało się Flean City.
- Niestety o takim mieście nie czytałam. - Zasmuciła się Wiktoria i na dodanie sobie i pokemonowi otuchy pogłaskała go po łbie.
Przejście całego miasta zajmowało niedużo czasu. W mieście było kilka sklepów spożywczych, dwa z odzieżą, teatr, trzy szkoły, przedszkole, paręnaście bloków i o kilkanaście więcej domków jednorodzinnych. Oprócz tego jakieś inne sklepy i ratusz. Wiktoria ucieszyła się, że nie spotkała jak dotychczas żadnych ludzi, którzy pytali by ją skąd jest itp.
- Przed ratuszem pisało, że na Earth Street 3 starsza pani ma pokoje darmowe w których można przenocować. - Powiedziała Nastolatka.
- Hał, haaał. - Zamerdał ogonkiem Growlithe i zaczął szukać tej ulicy.
Po krótkich poszukiwaniach znalazł się dom pani Jenny. Otworzyła drzwi starsza kobieta z laską. Nie musiała pytać skąd są i kim są. Zaprowadziła ich tylko do wolnego pokoju na piętrze, podała tacę z dwiema grubo posmarowanymi pasztetem kromkami, kubek ciepłej herbaty, miskę z karmą dla pokemonów i miskę z wodą. Potem wyszła z pokoju i jedyne co powiedziała to „Smacznego”.
- Mili są mieszkańcy tego miasta. - Stwierdziła Wiktoria, która przed chwilą przypomniała sobie jak przy ratuszu jakiś starszy pan za to, że dziewczyna przeczytała mu co pisze na ogłoszeniu podarował jej 10zł.
- Hał hał hał hałł. - Znów radośnie zamerdał ogonkiem tygrysek i położył się na dywanie jedząc karmę.
Około 21.00 zasnął Growlithe, a dziewczyna zaledwie pół godziny później. Była wyczerpana całym dniem i nie chciała już myśleć o niczym. Jedynym marzeniem było odpłynąć do świata snów. Niestety obudziła się parę godzin później, mniej więcej o 2 nad ranem. Poczuła skaczącego po łóżku Growlithe. Bał się czegoś. Wiktoria nie widziała o co malcowi może chodzić. Nagle usłyszała stukanie w szafie.

Daisiątko, mam u ciebie poważny błąd, który popełniałam,do czasu napisania fan ficka zatytułowanego tu "Mrr. Rosiątko ^^" Pewien użytkownik powiedział mi tak : " Jeszcze po myślniku nie używa się wielkich liter, gdy kontynuujesz wypowiedź bohatera, bądź po:
Kupiłem kilo czereśni - powiedziałem " i od tamtej pory,próbuję pisać na przykład...


"-Milenko, Milenko! Chodź do pokoju,szybko! -powiedziała zdenerwowana Kasia"


Razi mnie też to,że Wiki tak szybko odnalazła się w "nowym świecie" i tak szybko przestała ubolewać nad śmiercią jej bliskich.Nadal była wesoła i optymistyczna. To trochę nienaturalne,ale kit z tym. Na razie nie oceniam.

Ostatnio edytowany przez Loca-Loca (2011-07-01 23:00:02)

Co do tego, że tak prędko zapomniała to macie rację - zawaliłam sprawę. Mam nadzieję, że przebaczycie? Co do pisania dialogów to mnie w szkolę uczą, że trzeba pisać właśnie tak:
-Tomek zejdź na dół. - Powiedziała Matylda.
A nie tak:
-Tomek zejdź na dół. - powiedziała Matylda.
Nie wiem jak Was uczono, ale ja pisze po mojemu

PS  Od razu mówię dla tych, którzy są niecierpliwi, że rozdział 2 pojawi się NAJPRAWDOPODOBNIEJ jutro.

Super po raz kolejny, ale strasznie szybki zwroty wydarzeń robisz.