http://www.pokemon-crystal.aaf.pl

Imię i Nazwisko:Lucy Heartfilia
Wygląd:http://image.blingee.com/images18/content/output/000/000/000/73e/698676438_362463.gif
Wiek:15
Profesja:Trenerka
Charakter postaci:Miła, sprytna i lubi walczyć, lecz wie, że za przyjaciół warto jest oddać życie.
Historia postaci:Lucy była zwykłą dziewczyną, lecz pewnego dnia dowiedziała się o śmierci mamy, zmarła bo ktoś ją zamordował. Ojciec chciał się nią zająć lecz nie potrafił, miał za dużo obowiązków, odeszła więc od niego. W wieku 14 lat została przygarnięta przez pewną osobę, nie znała jej imienia lecz dała jej dach nad głową w zamian za pieniądze. W wieku lat 15 wyruszyła w swą pierwszą podróż pokemon...
Starter:Ralts

Imię startera:Ralts
Płeć startera:
Charakter startera: Ralts zawsze była miła dla ludzi, lecz to ją zmieniło gdy jej ostatni właściciel źle go wychowyał. Bił go za każdą porażkę, i nigdy jej nie przytulił czy powiedział ciepłego i miłego słowa. Gdy przegrał walkę w 1 sali to trener ją zbiczował i porzucił. Znalazła go moja matka i dała mi go przed śmiercią. Miałam go znów nastawić przyjaźnie do ludzi. Ten Ralts wygląda inaczej ma siniaki w kilku miejscach i bliznę, która mu nie zniknie nawet przy ewolucji.

Imię i Nazwisko: Ayumu Shiranui
Wygląd: klik~
Wiek: 17 lat
Profesja: trenerka

Charakter postaci: Nie lubi ludzi. Są głośni, niechlujni, głupi i upierdliwi. Zwłaszcza upierdliwi.
Nie lubi ludzi, ale pomimo tego nie trzyma się wiecznie na uboczu. Wręcz przeciwnie, nie stroni od towarzystwa, nawet jeśli sama do niego nie lgnie. Jest wyjątkowo rozmowna i skora do zawierania nowych znajomości, zwłaszcza z osobami starszymi od niej, od których mogłaby nauczyć się czegoś przydatnego. Ma dystans do wszystkiego i wszystkich, ironizuje, sporadycznie zdarza jej się rzucić jakąś kąśliwą uwagę – w ten sposób gra na nerwach większości społeczeństwa, a zwłaszcza tym, którzy nie posiadają umiejętności samokrytyki. Przysparza sobie przy tym wrogów, głównie w postaci niegrzeszących rozumem byczków, ale nawet to nie zmienia jej podejścia do całego świata. Ayumu czasem wprawdzie zdarzy się nazwać kogoś idiotą albo kazać mu się zamknąć, ale ta „ciemna strona” ujawnia się bardzo rzadko – tylko wtedy, gdy dziewczyna jest w naprawdę koszmarnym humorze.
Jest realistką, potrafi odpowiednio ocenić swoje szanse zarówno w walce jak i w dyskusji z inną osobą. Ambitna, wytrwale dążąca do celu, jednak dobrze wie kiedy należy się poddać, aby nie narażać na niebezpieczeństwo ani siebie, ani innych.

Historia postaci: Upierdliwe dziecko. Dziewczyna o aparycji zniewieściałego szesnastolatka. Gdzie się toto urodziło i – for God's sake – jakim cudem pałęta się jeszcze po tym świecie? Nie musicie zapinać pasów, bo szału nie będzie...

Ayumu, nazwana proroczo bezpłciowym imieniem, przyszła na świat w regionie Johto, a konkretnie w Violet City. Jej matka pracowała w tamtejszym Centrum Pokémon jako pomocnica Siostry Joy, zaś ojciec – policjant – polował na przestępców maści wszelakiej, od członków zorganizowanych grup, takich jak Team Rocket, po pracujących samodzielnie kłusowników. Jej rodzice nie byli ludźmi wysoko postanowionymi, nie zarabiali kosmicznych sum, ale cała trójka stanowiła zgraną, szczęśliwą i kochającą się familię, a to przecież jest najważniejsze.
Dziewczyna nie od zawsze interesowała się Pokémonami. Skupiała się przede wszystkim na nauce, trenowaniu sztuk walki i pomocy ojcu w tropieniu mniej groźnych bandziorków. Dopiero w wieku piętnastu lat, gdy matka poprosiła ją o pomoc podczas odbywającego się w mieście turnieju, gdzie wymagana była obecność pomocy medycznej dla rannych w walce stworków, Ayumu po raz pierwszy była świadkiem odbywającego się na żywo pojedynku. Jak wcześniej trenerzy i ich podopieczni byli jej całkowicie obojętni, tak w tamtej chwili zapragnęła przynajmniej spróbować swoich sił jako jedna z nich. Wprawdzie korciło ją, aby podróż po odznaki rozpocząć natychmiast, jednak wpierw musiała skończyć szkołę, co zajęło jej kolejne dwa lata.
Na siedemnaste urodziny, w przeddzień wyruszenia ku przygodzie, otrzymała od rodziców prezent – trawiastego startera z innego regionu, samczyka podobno dopasowanego do niej charakterkiem. Z Ninigim, bo tak właśnie nazwała sprezentowanego jej Snivy’ego, rzeczywiście bardzo przypadli sobie do gustu. Po uroczystym śniadaniu, spakowaniu najpotrzebniejszych rzeczy, czułym pożegnaniu i wysłuchaniu kazania na temat rozsądnego gospodarowania pieniędzmi, ojciec postanowił towarzyszyć jej aż do głównej drogi. Wiedziała doskonale, że oznacza to tylko i wyłącznie rozmowę, której mama nie powinna być świadkiem. Spodziewała się przy tym czegoś na temat chłopców i odpowiedzialności, jednak mężczyzna miał do niej zupełnie niezwiązaną z tym sprawę:

– Nie jest mi łatwo prosić o to akurat ciebie, ale chyba nie mam innego wyjścia – powiedział, gdy tylko oddalili się od domu na tyle, aby matka nie usłyszała nawet jednego słowa. – Dochodzą do nas informacje, że coraz więcej trenerów pada ofiarą kradzieży. I nie chodzi tu o kradzieże pieniędzy czy zegarków, ale o uprowadzanie Pokémonów. Większość z dzieciaków zeznaje, że nie zadawała się z żadnymi podejrzanymi ludźmi, ale przecież Poké Balle nie mogły im z plecaków wyparować, prawda? – spytał, a ona jedynie kiwnęła głową ze zrozumieniem. Korzystając z okazji, wręczył jej kartkę z kilkoma nazwiskami i adresami poszkodowanych. – Jako ojciec chcę ci przede wszystkim powiedzieć, żebyś miała oczy i uszy zawsze szeroko otwarte, była czujna non stop i uważała na to, z kim się zadajesz. Ponadto prosiłbym cię, już jako policjant, abyś spotkała się z kilkoma okradzionymi trenerami, wypytała ich o szczegóły i raz jeszcze sprawdziła dokładnie miejsca, gdzie do tych kradzieży doszło. Gdyby coś się działo, poinformuj mnie albo policjanta znajdującego się w pobliżu i nie próbuj nawet działać na własną rękę.
– Dlaczego akurat ja? – Nie miała do niego pretensji. Wręcz przeciwnie, zabawa w szpiega byłaby miłym urozmaiceniem, ale ciekawiło ją niezmiernie, z jakiego powodu to właśnie ona została wyznaczona do wypełnienia tego zadania.
– Och, nie tylko ty – zapewnił ojciec, uśmiechając się do niej pobłażliwie. – Wielu moich kolegów po fachu poprosiło o to samo swoje dzieciaki, które rozeszły się po całym regionie. – Ulżyło jej. Robienie za wybrańca niespecjalnie było jej na rękę, nawet jeśli wiązało się to tylko z przeprowadzeniem wywiadów z kilkoma osobami. – W razie czego możesz kontaktować się ze mną o każdej porze dnia i nocy – dodał i mrugnął do niej porozumiewawczo, tym samym kończąc rozmowę.

Przytulił już tylko córkę na pożegnanie, po czym odwrócił się na pięcie i ruszył w stronę domu jak gdyby nigdy nic. Ona również poszła w swoją stronę, chowając kartkę z adresami do wewnętrznej kieszeni plecaka. Jej celem było w tamtej chwili Cherrygrove City, gdzie mieszkał pierwszy okradziony trener.


Pozostaje już tylko pytanie: skąd u niej takie, a nie inne nastawienie do ludzi? Cóż, nie ma na nie żadnej sensownej odpowiedzi. Nie lubi ich i już – od zawsze działali jej na nerwy, tak jak ona teraz im.

Starter: Snivy
Imię startera: Ninigi
Płeć startera: samiec
Charakter startera: Ten malec jest Pokémonem poważnym, nieco wyniosłym, potrafiącym przerazić swoim spojrzeniem i groźną miną. Nie należy do kanapowców kochających przytulanie i pieszczoty, choć lubi być w centrum zainteresowania zarówno swojej właścicielki, jak i osób znajdujących się w pobliżu. Pomimo swojego młodego wieku oraz braku doświadczenia, jest stworzeniem odważnym i walecznym, przeważnie posłusznie wykonującym polecenia trenerki, jednak od czasu do czasu przejmuje inicjatywę uznając, że wie lepiej co powinien zrobić.

Ostatnio edytowany przez Ayumu (2012-05-17 02:32:20)

Sprawa z Misty i Borem wyjaśniona. Życzę wam obojgu miłej gry na forum. Karty Postacie są już gotowe ; ) Powodzenia w świecie Pokemon Crystal.

A cóż to się stało, że postanowiłeś mieć swoją KP i grać jako trener? o.O
Cieszę się niezmiernie, ale na KP musisz poczekać do jutra (problem z netem i photo filtrem).

Dais, po prostu się nudzę, ofc. XD I chce pomęczyć jakiegoś biednego MG. <3 Ale to offtop.

Imię i Nazwisko: Mizuki Kagamine
Wygląd:

Wiek: 15
Profesja: Trener
Charakter postaci:
Mizuki jest spokojną, trochę tchórzliwą dziewczyną. Bardzo łatwo wpada w kłopoty, ale zawsze się z nich jakoś wyplącze. Mimo swego wieku czasem zachowuje się dość dziecinnie. Nie lubi samotności. Cały czas polega tylko na bracie. Bardzo często zdarza jej się płakać. Ponadto bardzo łatwo zmienia zdanie.
Historia postaci:
Mizuki urodziła się w małym miasteczku Twinleaf Town. Ów miejsce zamieszkiwało zaledwie 50 mieszkańców; wszyscy jednak żyli ze sobą w zgodzie i pokoju. Dziewczyna nie miała najlepszego przyjaciela; cały czas chodziła wszędzie z bratem bliźniakiem. Mimo iż byli w tym samym wieku, chłopiec był znacznie dojrzalszy, zawsze bronił swojej młodszej siostry. Beztroskie życie dziewczyny przerwał wypadek samochodowy, w którym zginęli jej rodzice. Przeżyła tylko ona i jej brat. 12-latki byli przerażeni myślą, że będą musieli mieszkać w domu dziecka lub u wrednej babci, która na nic im nie pozwalała. Wyszli z samochodu i uciekli w głąb lasu. Mizuki cały czas płakała, a brat pocieszał ją, chociaż sam był bardzo zdenerwowany. Biegnąc przez ciemny las, chłopiec żałował, że nie zadzwonił po pogotowie. Jednak widząc stan ciał rodziców, był pewien, że nie żyją. Ponadto był zbyt wystraszony, by myśleć wtedy trzeźwo.
Każdy kolejny krok sprawiał dzieciom coraz więcej bólu. Najwidoczniej podczas wypadku i oni ulegli małej kontuzji. W pewnym momencie dziewczynka upadła na ziemię i zamknęła oczy. Straciła przytomność.
***
- Hej, żyjesz? - usłyszałam chłopięcy głos. Z trudem otworzyłam oczy, chcąc zobaczyć kto zadaje mi to pytanie. Ujrzałam blond-włosego młodzieńca. Miał duże, jasno błękitne oczy, od których wręcz biła niewinność. Ponadto przydługie blond włosy, spięte z tyłu w mały kucyk i długa grzywka opadająca na twarz. Ubrany był w luźny strój - czarno-białą bluzę i czarne dżinsy. Zamrugałam kilkukrotnie oczami... cholera, przecież to nee-san! Jak mogłam nie poznać własnego brata? Otarłam rączkami oczy i popatrzyłam na niego.
- Co się stało? - spytałam mrużąc oczami. - Gdzie my jesteśmy?
- Uf, jak dobrze, że żyjesz. - odpowiedział miło chłopiec. - Zemdlałaś, więc zaniosłem cię do centrum pokemon. Siostra Joy bez problemów cię wyleczyła.
- Dzięki, braciszku.
Chłopiec spuścił głowę. Patrzyłam na niego nie wiedząc co powiedzieć. Dawno nie widziałam go takiego smutnego.
- Wszystko w porządku? - spytałam.
- Ty mówisz poważnie? - rzekł lekko zirytowany chłopiec. - Nasi rodzice nie żyją, nic nie jest w porządku. Byli głupcami! Już dawno powinni powiedzieć policji, że ktoś próbuje ich...
Satoshi nie dokończył zdania. Westchnął głęboko odwracając głowę w bok.
Dopiero w tym momencie przypomniałam sobie co się stało wczorajszego wieczoru. Wtedy przeszła mnie myśl: I co my teraz zrobimy? Z pewnością gdy ludzie się dowiedzą, że naszych rodziców nie ma już z nami, zabiorą nas do sierocińca. Poczułam, że po policzku spływa mi łza.
- D-dlaczego...? - w końcu nie wytrzymałam i wybuchnęłam cichym płaczem. Satoshi objął mnie i rzekł cicho:
- Nie płacz, siostrzyczko. Wszystko będzie dobrze... zaopiekuję się tobą i nigdy w życiu cię nie opuszczę. Obiecuję ci, zawsze będziemy razem, aż do śmierci... dobrze?
Nie wiedziałam co o tym wszystkim myśleć. Nie wiedziałam do końca, jak wyglądał wypadek samochodowy, czy kto go spowodował. Jeszcze bardziej ciekawiło mnie, dlaczego Satoshi nie dokończył zdania. Czego rodzice nie powiedzieli policji?
***
3 lata później.
Wraz z Satoshim przenieśliśmy się do miasta Jubilife, po to, by nikt nas nie znalazł. Nie chcieliśmy trafić do sierocińca. Woleliśmy podczas dzieciństwa podróżować, a dopiero gdy dorośniemy załatwić sobie jakąś pracę i kupić mieszkanie. Razem zbudowaliśmy duży domek na drzewie, gdzieś w głębi lasu. Wszystko pięknie; codziennie się bawimy, jemy jagody, poznajemy nowe gatunki Pokemonów. Takie oto życie wiedliśmy do czasu, aż nee-san rzekł:
- Mizuki, myślę, że jesteś już wystarczająco duża i mogę ci powiedzieć o co mi wtedy chodziło. Pamiętasz jeszcze wypadek, prawda? Spałaś, więc nie widziałaś jak on wyglądał. Nie chcę wdrążać cię w szczegóły, bo wiem, że będziesz się bała... jednakże to nie rodzice go spowodowali. Pewnego dnia podsłuchałem rozmowę matki z ojcem. Rozmawiali o jakiejś tajnej organizacji, która chciała najzwyczajniej w świecie ich zabić. Nie usłyszałem całej rozmowy, więc nie wiem jaki jest cel tych złych ludzi. W każdym razie mówili coś, że martwią się o nas. Ojciec mówił, że możliwe jest, że będą chcieli nas porwać i zażądać okupu. Nie chciałem ci tego mówić, bo wiem, że byś się bała. Musimy uciekać. Widziałem za dużo podczas wypadku i z pewnością będą chcieli zabić i mnie.
Słuchałam ze łzami w oczach brata. Nie mogłam uwierzyć w to co słyszę. Nasi rodzice nie żyją tylko dlatego, że jakiejś idiotycznej organizacji zachciało się zmieść ich ze świata.
- Nii-nii... Ja nie chcę... - wyszeptałam. Braciszek nie zwlekając dłużej przytulił mnie.
- Nie bój się, oneechan. Wszystko będzie dobrze. Złożyłem ci obietnicę, czas wypełnić ją. - uśmiechnął się, tak jakby chciał dodać mi otuchy. I udało mu się to.
***
Był zwykły, wiosenny dzień. Jak zawsze poszliśmy nazbierać świeżych jagód i zerwać kilka jabłek. Nim się obejrzeliśmy napełniliśmy owocami cały koszyk. Już mieliśmy wracać do 'domu' kiedy nagle zza drzewa wyskoczyli dwaj ubrani w ciemne stroje mężczyźni. Oboje uśmiechnęli się szyderczo i zaczęli się do nas zbliżać spokojnym krokiem.
- No proszę proszę, tu schował się nasz bohater. - rzekł jeden z nich, śmiejąc się pod nosem. - No co, mowę odjęło?
Satoshi złapał mnie za rękę.
- Mizu, uciekaj, szybko. Poradzę sobie sam. Pamiętaj tylko, w żadnym wypadku tu nie przychodź. Spotkamy się pod chatą. - powiedział do mnie cicho i popchnął mnie lekko. Zrobiłam to co kazał, zaczęłam biec w stronę naszego domku. Cały czas oglądałam się do tyłu. Zauważyłam, że Satoshi rozmawia z mężczyznami. Gdy dobiegłam do drewnianej chaty, oparłam się o drzewo i czekałam. Po 30 minutach nie wytrzymałam. Bałam się o swojego przyjaciela, więc od razu ruszyłam mu na pomoc. Wzięłam jakiś kij i pobiegłam w stronę miejsca rozstania. To co zobaczyłam niemal zwaliło mnie z nóg. Patrzyłam na Satoshi'ego okrutnie kaleczącego mężczyzn. Bił ich kijem, mimo iż już zmarli. Krew cały czas sączyła się z ich ciał. A najgorsze było to, że młodzieniec śmiał się pod nosem, patrząc na ten widok. Przestraszona zaczęłam płakać krzycząc: Nii-nii, przestań! Satoshi popatrzył w moją stronę.
- S-siostrzyczko! - chłopiec podbiegł do mnie i objął mnie, zasłaniając przy tym moje oczy. Zostawił kij na ziemi, złapał mnie za rękę i zaczął uciekać w stronę domku. Gdy już doszliśmy do celu zapytałam:
- D-dlaczego?
Ten odpowiedział:
- Gdyż chcieli nas rozdzielić. A ja nigdy na to nie pozwolę... siostrzyczko.
Starter: Piplup

Imię startera: ---
Płeć startera: Samiec
Charakter startera: Piplup jest zupełnym przeciwieństwem jego trenerki. Maluch jest sprytnym, odważnym pokemonem. Uwielbia nowe wyzwania i nigdy nie płacze. Jest gotów poświęcić życie w celu obrony najbliższych. Ma jednak kilka wad - jest zbyt pewny siebie i uwielbia zwracać na siebie uwagę.

Ostatnio edytowany przez Mizu (2012-05-23 16:39:18)

Imię i Nazwisko :Ryo Makotto 
Wygląd :


Wiek : 14

Profesja : Trener

Charakter postaci : Tajemniczy, usamodzielniony, przyjazny i miły dla pokemonów, nie lubi towarzystwa ludzi, w walkach jest śmiertelnie poważny. Nigdy się nie poddaje.         

Historia postaci :Ryo całe życie był samotny, jego rodzice zmarli gdy miał 8 lat. Chociaż i tak za nimi nie tęsknił. Musiał sobie radzić. W wieku 10 lat poszedł do pracy. 2 lata później sprzedał rodzinny dom i zaczął podróżować z miasta do miasta. Wiedział dużo o pokemonach. Spotykał ich wiele, tak jak trenerów. Postanowił zacząć podróżować z pokemonem. W wieku 14 lat zaczęło spełniać się jego największe marzenie.     

Starter :Shinix

Imię startera :---

Płeć startera :Samiec

Charakter startera : Gotowy wrażeń, radosny, pełny energii, odważny, rozważny. Nie pakuje się w kłopoty. Nigdy się nie poddaje.

Ostatnio edytowany przez crossmoto1 (2012-05-26 16:57:25)

Cross i Wakizashi macie już swoje Karty Postaci. Życzę wam miłej gry na forum i szybkiego "zaklimatyzowania".

Do Kyoraku: Wszystko rozumiem. Chodzi mi właśnie o coś takiego, żeby od razu informować mnie, jeśli na forum rejestruje się rodzeństwo (ktoś korzystający z tego samego IP). Mam nadzieję, że wprowadzisz swoją siostrę w świat Crystala i będzie jej się tu podobać. Mam prośbę. Jeśli Zuza zrezygnuje z forum to zostaw jej konto, nie graj na nim. Dziękuje!

Pozdrawiam, Daisy7

Dobra, wszystko OK tylko mam jedno zastrzeżenie. Napisałeś, że twoja postać ma 10 lat, a ten gościu wygląda na ponad 20. Prosiłabym o zmianę albo wieku, albo wyglądu postaci. Jeśli poprawisz to zrobię ci KP

Piękny chłoptaś ;d
Karta Postaci jest już gotowa klik *.* Życzę powodzenia na forum. Gdybyś miał jakieś problemy to pisz na PW lub skorzystaj z działu "Pytania". Podbij świat Pokemon razem z Eeveem.