http://www.pokemon-crystal.aaf.pl

No dobra... za to dostajesz 100zł bo oszukiwałaś co było na prawdę nie fair Jeśli kolejnym razem się to powtórzy to lecisz do sądu za oszustwo. Żeby nie było i żebyś nie strzelała fochów (bo tego nie cierpię x.x) to powiem, że naprawdę Cię lubię, ale jako mod muszę być obiektywny >.<.

Przychodzę do przychodni bo to by zdobyć/zarobić troszeczkę pieniędzy które mi się przydadzą do kupowania różnych rzeczy potrzebnych do podróży pokemon . Moje pierwsze zadanie do wyrzucenie śmieci z przychodni . To było dość proste więc uporałem się z tym szybko i zręcznie . Następnie zadanie do zapisanie wszystkich  chorych pokemonów przebywających w przychodni były tam : zatruty Marril, uśpiony Meowth, oparzony Mightyena, osłabiony Rampardos i nieprzytomny Lilipup . Wszystkie zapisałem i schowałem do akt . Moje trzecie zadanie było średnie w wykonaniu . Musiałem umyć podłogę, ale w całej przychodni ! Potrwało to długo i się nieźle zmęczyłem, ale tak ogólnie nie było trudno je wykonać . Moje przedostatnie zadanko do odstawienie wszystkiego na miejsce na przykład : statuetkę z podłogi na półkę ze statuetkami . To krótko trwało i łatwo poszło . Ostatnie zadanie to obsłużenie ostatnich klientów i zamknięcie przychodni . Było jeszcze dość sporo osób to obsłużenia więc zanim wszyscy wyszli minęło trochę czasu . Jak już skończyłem pracować i zamknąłem przychodnie, byłem dumny z siebie że wykonałem dobrą pracę w ... pracy !

Wchodzę do budynku i szukam wzrokiem recepcji.Od razu gdy znalazłem podbiegłem do niej i spytałem:
-Dzień dobry- przywitałem się- jest dla mnie robota?
-Tak-odpowiedziała siostra Joy- proszę oto lista: -powiedziała i dała mi kartkę.   

1.Umyj podłogi i okna.
2.Posprzątaj klatki po pokemonach.
3.Przenieś jajka Pokemonów.

-Dziękuje.-powiedziałem i pobiegłem po mop.
Umycie podłogi trochę mi zajęło. Po umyciu zaniosłem mop i inne rzeczy które użyłem do schowka.Od razu zabrałem ścierki i inne potrzebne rzeczy do mycia okien.
Znów trochę mi to zajęło. Ale dałem rade.
Poszedłem posprzątać klatki pokemonów. Gdy wszedłem do pokoju trochę tam śmierdziało.
Szybko posprzątałem bo nie mogłem dużej wytrzymać tego smrodu.
Pobiegłem do recepcji po jaja.
-O, już jesteś.
-Tak.
-Proszę oto jajka pokemonów.Zanieś je na trzecie piętro.
Wszystko poszło jak spłatka.
Byłem zadowolony z pracy.

cross - 100zł
ky - 130zł

Przychodzę do przychodni i pytam się siostry Joy:
-Dzień dobry, co mam zrobić?
-Hej, odbierz pokemony z 2 piętra i zawieś do właścicieli.
-Ok-pobiegłem na 2 piętro i wszedłem do sali w której było 4 pokemony:
1.Turtwig

Pokemon był bardzo wesoły.
2.

Dziwiłem się czego nie przegryzł klatki.
3.

4.

Był strasznie poważny.

Zabrałem poki i pojechałem do pierwszego domu.
Był to dom Gible'a. Oddałem go jego trenerowi i pojechałem dalej.
Drugi dom to dom Riolu.
Przyjechałem i zapukałem do drzwi.
Otworzył je chłopak koło 12-nastki, Riolu stał się innym pokemonem.
Chłopak powiedział "Dzięki" i zamknął drzwi.
Następne mieszkanie to mieszkanie Turtwiga'a. Pokemon zaczął skakać z radości.
Od razu podbiegł po niego jego trener. Nic nie powiedział tylko poszedł do domu.
Ostanie na liście mieszkanie było domem Monferno.
Zabrał pokemona i nic nie powiedział.
Wróciłem odebrałem zapłatę i pojechałem do domu.

Cóż. Był to mój pierwszy dzień w prawdziwej, poważnej pracy. Postanowiłem nie dać się zjeść w kaszy.
Do roboty przyszedłem punktualnie o 11:38. Miałem dwie minuty na przebranie się, co też uczyniłem. Moje zmysły były wyczulone na każdy ruch. podszedłem do siostry Joy i przedstawiłem się.
- Witaj, Koorin. Twoją pierwszą misją będzie obłaskawienie pewnego małego Piplupa, który trafił tu wprost ze schroniska. Wpadł przez przypadek do klatki Mightyhyeny... No, ale przynajmniej żyje. Musisz go pilnować podczas całego leczenia, gdyż maluch jest wystraszony i nikogo do siebie nie dopuszcza - Zrobiłem zdziwion minę. Piplupa ze schroniska? Małego Piplupa? Czyżby to był ten maluch, którego pilnowałem wraz z jego rodzeństwem? Nie, to niemożliwe. A może? W każdym razie poszedłem tam, dokąd mi kazała Siostra Joy.
Prawie natychmiast rozpoznałem maluszka. Wyglądał okropnie! Miał dużo ran po zebach, na szczęście niegroźnych. Podszedłem do niego powoli. Chyba mnie rozpoznał, bo od razu się przytulił. Cały drżał! Pogładziłem go po niezranionej głowie.
- Będzie dobrze, obiecuję. Zaopiekuję się tobą- powiedziałem cicho, sadzając go na kolanach. Siostra uśmiechnęła się
- O, znacie się? To bardzo ułatwi nam pracę - powiedziała, przygotowując bandaże i specjalne środki leczące.
Dziesięć minut później było już po wszystkim. Byłem szczęśliwy, że nie było poważniejszych obrażeń. Chyba zacząłem go lubić...
- Nie było tak źle - potwierdziła moje rozmyślanie Siostra Joy.
- Czy mogę jeszcze w czymś pomóc? - spytałem, patrząc na szczęśliwego malucha pętającego się koło mnie.
- Nie, to by było wszystko - uśmiechnęła się. Podziękowałem więc za wypłatę i wyszedłem.

Młody chłopak, z włosami jarzącymi się w łunie porannego światła na ciemny blond, kierował się ku miejscu, którego jakże nienawidził, zawsze kojarzył mu się z narzędziami tortur pokroju igieł czy też pseudo medykamentami będącymi dziełem szatana – do przychodni. Początek podróży nie należy do najtańszych, trzeba było pokupować to i owo, przez co jego zasoby pieniężne lekko mówiąc – uleciały. Co prawda jeszcze wczorajszego dnia zajął swój czas pracą, jednak nie zmienia to faktu, iż kasy zbyt dużo mu nie przybyło, zaś czymś przecież musiał sfinansować swą podróż,nie? Żadnego sponsora niestety nie miał. Ririsu nigdy nie lubił się w pracach, był typem leniwca, który najchętniej leżałby całymi dniami na słońcu, oglądając twory na chmurach i czytając jakieś dobre książki fantasy. Chociaż niby był przyzwyczajony do ciężkiej pracy, to nigdy by nie pomyślał, że skończy na jakimś zadupiu, zajmując się konserwacją jakiegoś cholernego zabytku, który śmierdział tanim odkażaczem z lidla i chorobami. Nawet jego główny zawód egzorcysty mało dawał, ludzie tak bali się duchów, zjaw i demonów wszelkiej maści, że po prostu starali się o nich zapomnieć i dać temu spokój, przez co trudno było znaleźć jakieś ogłoszenie zwiastujące ciepły posiłek kolejnego wieczora. Bez rozmyśleń dalszych, a raczej ich ograniczenia lekkiego, chłopak ruszył przed siebie na spotkanie z nową rzeczywistością, nie łatwej pracy. Miał nadzieję, że przysłowie, iż żadna praca nie hańbi jest prawdziwe. W pamięci ułożył sobie, a raczej przypomniał jakie to zadania miał w dniu dzisiejszym wykonać. Mimowolnie zaczął szeptać sam do siebie:
- Więc tak, wpierw mam wyczyścić podłogę przy pomocy dziwnego urządzenia, który chyba nazywa się mopem, następnie umyć okna – na szczęście od wewnątrz, opróżnić kosze na śmieci i zająć się porzuconym, poturbowanym i chorym na ostre przeziębienie pokemonem, zwącym się Pichu. Tak, Pichu. Do tego szef tego gmachu nakazał mi po konserwacji powierzchni płaskich, zająć się wyruszeniem na drugi koniec miasta po leki, które nie zostały podobno dowieziono. No, po prostu ubaw po pachy, do tego muszę większość zrobić, nim przylecą tutaj chore na wszelkiej maści choroby tłumy. Cholera, nienawidzę być takim pseudo wolontariuszem. Zdecydowanie nienawidzę - szepczę spoglądając ku niebu, a raczej - ku szaremu, zaśmierdłemu dachowi, pokrytego pleśnią. Po chwili niedługiej ponownie kieruję swe kroki do biura ciecia, łapiąc za mop, jakieś gąbki i inne przyrządy tortur, których nie rozróżniam, po czym ruszam ku głównemu korytarzowi. Pierwsze co robię, to tak jak na kazały siły wyższe - myję i płukam narzędzia dokładnie, aby były po prostu nieskazitelnie czyste. Oczywiście przy pomocy lidlowskich chemikaliów. Dopiero wtedy idę umyć lustro kafelek na korytarzu, myjąc je skrzętnie, a raczej przesuwając bród pod ścianę, gdzie wszelkie nieczystości usuwam przy pomocy dziwnego odkurzacza. Następnie przy pomocy mopa, wody i kolejnych detergentów doczyszczam podłogę Po jakichś dwóch godzinach cały korytarz niemalże lśniła, zaś plecy od garbienia się bolą jak cholera. Nie czekając więc, aż mięśnie zesztywnieją kieruję swe kroki ku gabinetom lekarskich, gdzie wpierw opróżniam kosze, wrzucając odpadki do jednego, wielkiego pojemnika. Kolejnym krokiem, który wprowadzam w życie jest umycie okien, co zajęło mi kolejna dwie godziny i również nie było najsympatyczniejszym przeżyciem. Tymczasem ruszam na zaplecze, zachodząc o głowę po jaką cholerę tutaj przyszedłem. Zdecydowanie nie jestem typem osoby, która ciężko pracuje. O, nie. Kilka chwil później wychodzę z przychodni, z wielkim plecakiem narzuconym na ramię, kieruję szybkie, niemalże pospieszne kroki ku odległemu magazynowi leków, po kilka surowic na ukąszenie Ekansów, jakieś medykamenty o dźwięcznej nazwie hydroglicyzerycytydoza i inne trucizny, za które ludzie tak skrzętnie płacą. Chociaż chyba ów miejsce fundowane jest przez Poke NFZ, ale mniejsza i tak zawsze znajdą sposób na ograbienie biednych. Godzinę później dotarłem do ów miejsca prosząc o leki, a gdy torba stała się nieprzyjemnie ciężka, to ponownie pokierowałem swe kroki naprzód – tym razem jednak w przeciwną stronę, do przychodni. Opieka nad Pichu nie była trudna, ograniczała się jedynie do podania kilku leków na zbicie gorączki, podłączenie ów stworka do kroplówki, nakarmienie go i zapisania wyników prostych badań takich jak zmierzenie ciśnienia, na tabliczce wiszącej na łóżku. Już godzinę później znalazłem się na świeżym powietrzu, wdychając zapach nowo zarobionych pieniędzy...

Cóż, to już drugi raz, kiedy przychodzę do Centrum. Mam nadzieję, e spiszę się równie dobrze. Hm. Oby.
Tym razem siostra na mój widok uśmiechnęła się jeszcze szerzej niż wcześniej. Chyba mnie polubiła. Tym razem skinięciem głowy wskazała mi drzwi. Wszedłem przez nie ostrożnie i zobaczyłem śpiącego Eevee. Był taki słodki! Nie wiedziałem jednak, co mam zrobić. Obok Eeveego leżała obróżka z adresem i imieniem. A więc pozostało mi czekać...
Gdy Eevee się obudził wziąłem go na ręce i uspokoiłem. Był bardzo przestraszony i miał niewielkie ślady ugryzień, jakby zaatakował go Growlithe. Natychmiast się tym zająłem. Wciąż uspokajając pokemona przemyłem ranki i obandażowałem łapkę. Potem wziąłem go na ręce i wyruszyliśmy w długą podróż.
Godzinę później byliśmy już koło domu trenera Eevee. Był taki szczęśliwy, że go odnalazł. A raczej że go przyniosłem. Cóż... byłem tak zmęczony, że tylko kiwnąłem głową i wziąłem od niego nagrodę. Byłem tak zmęczony, że od razu poszedłem do domu, ignorując kasę z centrum*
----
* - Czytaj: Ta kasa co mi ją dał trener Eevee to właśnie wynagrodzenie z Centrum

Młody człowiek, którego jak resztę dopada kryzys przyszedł dziś do swojej pracy jako nowa postać. Wczoraj dostałem pismo, udało mi się więc zakładając ubranie ruszyłem na pierwsze piętro z Eevee która chodzi ciągle przy moich nogach.
-Dzień dobry siostro, to ja Ging, wczoraj dostałem pismo że...-Nie skończyłem mówić gdy siostra powitała mnie pokazując plan. W moim planie pierwszą rzeczą była taka mała czcionka i napisane tam było Od teraz jako nowy członek tej owej grupki to zacznij dawać jedzonko pokemonom.-Rozczytałem kiwając głową do mojego psiaczunia. Dziś moja robota, więc ruszyłem do pokemonów i wraz z karmą od stołówki i tabletkami zaczynałem dawać moim pokemonom będącymi podopiecznymi mymi. Po kolei, czasem natknąłem się na trenera który miał pokemona już prawie wyleczonego albo na skraju energii bo pilnował swego towarzysza i partnera w życiu. Oczywiście nie jest to koniec, trzeba było jeszcze przelecieć ścierką szafki i potem moim nowym partnerem w pracy, czyli mopem zacząłem pracować i robić to wszystko. Do przodu, do tyłu i tak dalej, dalej i dalej... Chyba to było najnudniejsze ciągle robiłem to wolno i spokojnie a w oczach miałem wypłatę. Kasa, kasa, na turniej przyda się zakupić coś by dobrze walczyć a mój Eevee jest dość spokojnym pokemonem ale słabo doświadczonym w walce. Hmn... pomyślmy, nad typem normalnym ludzie z pokemonami walki i duchami mają przewagę, więc czas obmyślić sposób by udało się jej dobrze walczyć. Myśli moje o strategii spowodowały że zrobiłem to szybciej niż myślałem. Teraz ostania rzecz jaką zrobię, czyli zajęcie się poturbowanymi pokemonami. Chodzi o zakładanie opatrunków czy zdezynfekowanie tego a na koniec jagódka by było im lepiej. Napotkałem Plusle, który miał zranioną łapeczkę i ogon przez co gdy puściłem na niego kilka kropel wody utlenionej dostałem Elektrycznym Szokiem. Ych... Na szczęście z innymi rankami poszło lepiej i zdecydowałem dać im najlepszą jagodę- Oran Berry. Mały i niebieski przysmak dawał sobie przyjemny zapach i dał mu więcej siły. Potem minus, on był poparzony więc plaster i Lum berry, która niszczy każdy status i dało mu to dużo energii. Na koniec zostawiłem tam z nimi Eevee, lekko by ich pilnował a ja zdejmuję fartuch i oddaję siostrze Joe.
-Proszę, to wypłata.-Powiedziała podając mi kopertę. Wychodzę z drzwi, ale przypomniałem sobie o psiaczku. Zapukałem do okna w pokoju gdzie byli i otworzyła je używając Akcji na klamce i wyszła spokojnie do mnie. Teraz do domu, tam będzie dobrze i w końcu sklepy- strzeżcie się, nadchodzę.

„Kurde, po cholerę pracuję? No po cholerę? Jestem trenerem, do cholery jasnej! Powinienem zdobywać odznaki i tak zarabiać, ot co! A tutaj gnoję się w jakimś gmachu, którego nawet trudno nazwać szpitalem, robiąc swą pracę za psie pieniądze, ba, niegodne nawet kundla. No i chyba znowu przedawkowałem apap, bo robię się agresywny, no kuźwa...” - myślę, klnąc jak najęty, co jak co, ale zdarzają mi się dni, w których po prostu wstaję lewą nogą. No wybaczcie proszę, ale jak można zachować spokój, jeśli któryś dzień pod rząd kisi się w jakimś tureckim mieście idiotów, wykonując zawody kompletnie niepotrzebne dla mej osoby, dzięki jakiejś organizacji, której nazwy nawet nie pamiętam i pamiętać nie chcę.

Po raz ponowny, młody chłopak, mający niemalże mleko matki pod nosem, z włosami jarzącymi się w łunie porannego światła na ciemny blond, kierował się po raz kolejny w ostatnich dniach, ku miejscu, którego jakże nienawidził, zawsze kojarzył mu się z narzędziami tortur pokroju igieł czy też pseudo medykamentami będącymi dziełem szatana – do przychodni. Początek podróży nie należy do najtańszych, trzeba było pokupować to i owo, przez co jego zasoby pieniężne lekko mówiąc – uleciały. Co prawda jeszcze wczorajszego dnia zajął swój czas pracą, jednak nie zmienia to faktu, iż kasy zbyt dużo mu nie przybyło, zaś czymś przecież musiał sfinansować swą podróż,nie? Żadnego sponsora niestety nie miał i mieć nie chciał. Ririsu nigdy nie lubił się w pracach, był typem leniwca, który najchętniej leżałby całymi dniami na słońcu, oglądając twory na chmurach i czytając jakieś dobre książki fantasy. Chociaż niby był przyzwyczajony do ciężkiej pracy, to nigdy by nie pomyślał, że skończy na jakimś zadupiu, zajmując się konserwacją jakiegoś cholernego zabytku, który śmierdział tanim odkażaczem z lidla i chorobami. Nawet jego główny zawód egzorcysty mało dawał, ludzie tak bali się duchów, zjaw i demonów wszelkiej maści, że po prostu starali się o nich zapomnieć i dać temu spokój, przez co trudno było znaleźć jakieś ogłoszenie zwiastujące ciepły posiłek kolejnego wieczora. Bez rozmyśleń dalszych, a raczej ich ograniczenia lekkiego, chłopak ruszył przed siebie na spotkanie z nową rzeczywistością, nie łatwej pracy. Miał nadzieję, że przysłowie, iż żadna praca nie hańbi jest prawdziwe. W pamięci ułożył sobie, a raczej przypomniał jakie to zadania miał w dniu dzisiejszym wykonać. Mimowolnie wyjął z kieszeni, pogięty list o poszarpanych rogach, po czym spojrzał na jego treść, ledwie rozczytując koślawe, lekarskie pismo. Przy niektórych słowach był zmuszony nawet, do przeliterowania na głos poszczególnych słów. Tekst brzmiał tak:

Szanowny Panie Ririsu

Z chęcią wielką, zadowoleni Pana staraniami jesteśmy chętni do przyjęcia Pana po raz ponowny do jednodniowego terminu, trwającego dokładniej 7 godzin. Zarobki będą zależne od Pana wkładu w pracę i Pana umiejętności. Zadania, które ma Pan wykonać są następujące: umycie podłogi na korytarzu głównym, umycie okien w gabinetach lekarskich Doktora Mariusza […]. Z góry dziękujemy i prosimy o pozytywne rozpatrzenie naszej prośby o przyjęcie.

Albert Cokhan

Czytam spoglądając ku niebu, a raczej - ku szaremu, zaśmierdłemu dachowi, pokrytego pleśnią. Po chwili niedługiej ponownie kieruję swe kroki do biura ciecia, łapiąc za mop, jakieś gąbki i inne przyrządy tortur, których nie rozróżniam, po czym ruszam ku głównemu korytarzowi. Pierwsze co robię, to tak jak na kazały siły wyższe - myję i płukam narzędzia dokładnie, aby były po prostu nieskazitelnie czyste. Oczywiście przy pomocy lidlowskich chemikaliów. Dopiero wtedy idę umyć lustro kafelek na korytarzu, myjąc je skrzętnie, a raczej przesuwając bród pod ścianę, gdzie wszelkie nieczystości usuwam przy pomocy dziwnego odkurzacza. Następnie przy pomocy mopa, wody i kolejnych detergentów doczyszczam podłogę Po jakichś dwóch godzinach cały korytarz niemalże lśniła, zaś plecy od garbienia się bolą jak cholera. Nie czekając więc, aż mięśnie zesztywnieją kieruję swe kroki ku gabinetom lekarskich, gdzie wpierw opróżniam kosze, wrzucając odpadki do jednego, wielkiego pojemnika. Kolejnym krokiem, który wprowadzam w życie jest umycie okien, co zajęło mi kolejna dwie godziny i również nie było najsympatyczniejszym przeżyciem. Tymczasem ruszam na zaplecze, zachodząc o głowę po jaką cholerę tutaj przyszedłem. Zdecydowanie nie jestem typem osoby, która ciężko pracuje. O, nie. Kilka chwil później wychodzę z przychodni, z wielkim plecakiem narzuconym na ramię, kieruję szybkie, niemalże pospieszne kroki ku odległemu magazynowi leków, po kilka surowic na ukąszenie Ekansów, jakieś medykamenty o dźwięcznej nazwie hydroglicyzerycytydoza i inne trucizny, za które ludzie tak skrzętnie płacą. Chociaż chyba ów miejsce fundowane jest przez Poke NFZ, ale mniejsza i tak zawsze znajdą sposób na ograbienie biednych. Godzinę później dotarłem do ów miejsca prosząc o leki, a gdy torba stała się nieprzyjemnie ciężka, to ponownie pokierowałem swe kroki naprzód – tym razem jednak w przeciwną stronę, do przychodni. Opieka nad Pichu nie była trudna, już się z nim trochę zapoznałem w ostatnim pobycie, a ograniczała się jedynie do podania kilku leków na zbicie gorączki, podłączenie ów stworka do kroplówki, nakarmienie go i zapisania wyników prostych badań takich jak zmierzenie ciśnienia, na tabliczce wiszącej na łóżku. Już godzinę później znalazłem się na świeżym powietrzu, wdychając zapach nowo zarobionych pieniędzy...